23.12.13

Κάποτε σε φοβόμουν. Μα έκτοτε πέταξα πολύ ψηλότερα από σένα. Σήμερα μπορώ και σε βλέπω με προοπτική χιλιετιών, μπρος και πίσω στο χρόνο. Θέλω να πάψεις να φοβάσαι τον εαυτό σου. Θέλω να ζεις πιο ευτυχισμένος και με περισσότερη αξιοπρέπεια. Θέλω να έχεις ένα κορμί ζωντανό κι όχι άκαμπτο.

Ελευθεροι συνειρμοί με αφορμή τα Χριστούγεννα

...γράφει ο Πάνος Παναγώτου

Εγώ [Μέρος 2ο]

2ο ΜΕΡΟΣ
Stamatis Done

Το νέο απολιτίκ


…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου

  Ζούμε στην εποχή που η μόδα προστάζει ξανά να μένεις ουδέτερος, αντικειμενικός. Οι νέοι φαίνεται να υιοθετούν τούτο το νέο είδος lifestyle που σου λέει "άραξε στον καναπέ σου, δες τηλεοράση, πήγαινε για καφέ, μη διαμαρτύρεσαι έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα" κλπ κλπ. Είναι αυτό το απολιτίκ που ακούω όλο και περισσότερο τελευταία. Βασική μου υπόθεση στις γραμμές που ακολουθούν είναι ότι το ουδέτερο και το αντικειμενικό που θέλουν κάποιοι να φαντάζονται όχι απλώς δεν υπάρχει αλλά αποτελεί κατασκεύασμα της άρχουσας τάξης με ξεκάθαρο πρόσημο. 

Retrouvailles


…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

   Αυτή η νέα καλύτερή σου στιγμή. Αυτή που κλείνεις τα μάτια όταν είσαι πιο ψηλά από ποτέ. Ούτε στο εδώ, ούτε στο εκεί - στη μέση. Εκεί που δε σκέφτεσαι τίποτα. Πάλι όμως έχεις ένα άγχος. Το άγχος του τι να σκεφτείς. Αυτά τα ταξίδια είναι πολύ ζόρικα. Η διάρκεια τους πάντα προκαλεί τη μεγαλύτερη αναστάτωση της καρδιάς. Το μυαλό είναι συνεχώς κολλημένο στο προορισμό. Πως να ελέγξεις όμως όλα τα μέσα σου όταν αυτόν το προορισμό κάποτε τον άφησες με στόχο να μη σου λείψει ποτέ;

Γιορτινός επαναπροσδιορισμός

...γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης
    Ανέκαθεν η μαγεία χαρακτήριζε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Κάθε χρόνο, την ίδια εποχή, χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις γεμάτες φαντασμαγορία υψηλής αισθητικής και μη, χιλιάδες λαμπιόνια στολισμένα σε κεντρικά σημεία της πόλης, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, κάνουν αισθητή την παρουσία τους φανερώνοντας την ανάγκη των αθρώπων να έρθουν σε επαφή με την παράδοση, να σμίξουν με τους συγγενείς, να νιώσουν ότι ανήκουν και αυτοί κάπου..

χαρο -υμενο- ς τα Χριστούγεννα

…γράφει η Έφη Παλιοτζήκα


Έχεις φορέσει το τεράστιο καινούριο σου παλτό, που είναι καλύτερο σχέδιο από το περσινό, λίγο ακριβότερο, και ίσως ένα νούμερο μεγαλύτερο γιατί πήρες μερικά κιλάκια. κρατάς τη σακούλα με το δώρο που πήρες σε αγαπημένο πρόσωπο. δεν το χρειάζεται αλλά, το χρώμα και το σχέδιο δεν σ άφησαν να το προσπεράσεις έτσι απλά. 

Street fashion: Details

…γράφει η Μαριλένα Γκικοπούλου

Όπως λένε η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, γι' αυτό δώστε βάση! Δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία τα ρούχα, όσο τα αξεσουάρ. Το πιο απλό σύνολο μπορεί να μεταμορφωθεί με ένα εντυπωσιακό κολιέ ή σκουλαρίκια. Δείτε  τις  πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις που συναντήσαμε  στους δρόμους της Θεσσαλονίκης! 


1.12.13

Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, Κοινό Άνθρωπο. Λένε πως χάραξε η εποχή σου, η «Εποχή του Κοινού Ανθρώπου». Μα δεν είσαι συ που το λες, ανθρωπάκο. To λένε εκείνοι, οι αντιπρόεδροι των μεγάλων εθνών, οι εργατοπατέρες, οι μετανιωμένοι γιοι των αστών, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι. Σου προσφέρουν το μέλλον, μα δε ρωτούν για το παρελθόν σου. Κι όμως, είσαι κληρονόμος ενός τρομερού παρελθόντος. Τούτη η κληρονομιά καίει στη χούφτα σου σα διαμάντι φλεγόμενο. Εγώ αυτό έχω να σου πω.

Εν αρχή ην ο λόγος…των αγορών

…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου
  Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, το φάντασμα των παντοδύναμων αγορών. Αντί η χώρα μας που τόσο έχει πληγεί στη προσπάθεια της να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών (πόσες φορές έχουμε ακούσει τούτη τη φράση τα τελευταία χρόνια;) να είναι πρώτη στη μάχη ενάντια στη "δικτατορία των αγορών", έχει πάρει μια σημαία που γράφει "ζήτω οι αγορές". Θα μπορούσαμε ίσως να φανταστούμε στους δρόμους όλους αυτούς με τα πανάκριβα κοστούμια να διαδηλώνουν για την ελευθερία των αγορών, δεν είναι αστείο και δεν απέχει πολύ από τη πραγματικότητα. "Μα η χώρα μας τα πάει καλά, έχει πρωτογενές πλεόνασμα, η ανάπτυξη έρχεται και σε λίγο οι αγορές θα μας εμπιστεύονται και πάλι" σε ακούω να λες με σιγουριά, μια σιγουριά που πηγάζει από τις εφημερίδες που διαβάζεις, τα δελτία των 8 και τις εκπομπές των μεγάλων σου δημοσιογράφων που έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο προπαγάνδας. 

Εγώ και ο εγώς μου

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη
 Πολλές φορές αναρωτήθηκα για το πόσο δύσκολο είναι να πάρουμε αποφάσεις. Πως είναι δυνατόν εφόσον ξέρεις τι θες και τι σε κάνει ευτυχισμένο, να κάθεσαι για καιρό και να καις τον εγκέφαλο σου με όρους, προϋποθέσεις και αποτελέσματα. Πως μπορείς να αρνείσαι αυτό που για χρόνια ήταν η μόνη λύτρωσή σου; Πως μπορείς να πληγώνεσαι και μετά να πληγώνεις; Νομίζεις ότι το μυαλό σου είναι ικανό να ελέγξει όλα όσα σκέφτεσαι; Και έπειτα, πόσο σκληρός είσαι μαζί του και το βάζεις στη διαδικασία να διαλέξει μια από όλες αυτές τις σκέψεις και να τις κάνει πράξη; Χωρίς να το καταλαβαίνεις κάθε φορά που φτάνει η στιγμή να κάνεις μια κίνηση χωρίζεσαι στα δυο. Και δεν έχει να κάνει με τις λογικές και τη καρδιά που ακούω τις περισσότερες φορές. Η λογική δεν υπάρχει πουθενά χωρίς να προϋπάρχει μια καρδιά να χτυπάει για ένα στόχο. Αναφέρομαι στα δυο εγώ που κρύβεις μέσα σου. Τους δύο εχθρούς που δημιουργούν αυτή την έκρηξη κάθε φορά που βρίσκεσαι σε αδιέξοδο.

Σοφά λόγια ενός δέντρου

…γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης
   Κρίση εμπισοσύνης. Κρίση αυτοεκτίμησης. Πρώτιστα, κρίση ηθική! Η οικονομική κρίση πέρα απ’ όλα τα άλλα, ανέδειξε την αδυναμία των ανθρώπων να δείξουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. 

Πόσο κοστίζει μια ιδέα;

…γράφει ο Γιάννης Κωνσταντινούδης
         Η ιδέα κατευθύνει τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος την ιδέα; 
   
Σκέψου λίγο..Πόσο αίμα πρέπει να χυθεί για να ριζώσει μια ιδέα; Πόσες ανθρώπινες ζωές πρέπει να χαθούν  για να εδραιωθεί αυτή η ιδέα;Είναι μια ιδέα ικανή να απορροφήσει την ιδιαιτερότητα ενός ατόμου,κάνοντας το άτομο αυτό άβουλο στρατιώτη της,με σκοπό την διαδοσή της;Κατά πόσο μια πεφωτισμένη αυθεντία μπορεί να καπιλευτεί μια ιδέα με σκοτεινές επιδιώξεις;Τι είναι η ΙΔΕΑ τελωσπάντων;

Φόλς αλάρμ - ξυπνητήρι


…γράφει η Έφη Παλιοτζήκα
Μερικές φορές ξυπνάω πριν το ξυπνητήρι. Άλλες φορές το 
ρίχνω στον καιρό, τη μια πολλή ζέστη, την άλλη πολύ κρύο. Άλλες φορές το ρίχνω στο άγχος, πρέπει να διαβάσω, να προλάβω, να μην αργήσω, πρέπει να ζήσω.

17.11.13

Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου.

Αυτοανοσία

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη
   Αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, αυτοαντίληψη, αυτάρκεια. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε με σκοπό αυτό το "αυτο-". Κάπου στη πορεία το χάνουμε. Δε ξέρω όμως αν εμείς το πετάμε ή φεύγει από μόνο του. Σίγουρα όμως καθώς τα χρόνια περνούν αναλογιζόμαστε πόσο "αυτο-ολοκληρωμένοι" υπήρξαμε κάποτε και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο είναι να ξανά υπάρξουμε. Όλη αυτή η δύναμη που πηγάζει από τον εαυτό μας κρύβεται στα έγκατα ενός κορμιού που αναζητάει μια εξέλιξη. Τις περισσότερες φορές σκουριάζει και μένουμε μόνοι παλεύοντας να στριμώξουμε αυτά τα τέσσερα γράμματα σε όποια λέξη βρούμε. 

Σκέψεις και προβληματισμοί σχετικά με την ομοφυλοφιλία / Με αφορμή την ταινία "Η ζωή της Αντέλ"


…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου
  Είναι σκόπιμο προτού αναφερθούμε στο περιεχόμενο της ταινίας να θέσουμε το ερώτημα: πώς η ετεροφυλοφιλία έφτασε να αποτελεί μια αντικειμενική πραγματικότητα στις σημερινές κοινωνίες, πώς έφτασε να εκλαμβάνεται, δηλαδή, ως κάτι φυσικό και δεδομένο; Με τη συνηθισμένη διάθεση μου να αμφισβητήσω το αυτονόητο διερωτώμαι σε ένα δεύτερο επίπεδο, υπάρχει κάτι σε τελική ανάλυση που αποτελεί δημιούργημα εκ'φύσεως μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία ή όλα είναι προϊόντα ιστορικών και κοινωνικών διεργασιών;   
  Η ταινία πραγματεύεται τη ζωή μιας 15χρονης, της Αντέλ, που αναζητά τη σεξουαλική της ταυτότητα. Σταθμό σε τούτη την αναζήτηση αποτελεί η συνάντηση της με την Έμμα, το κορίτσι με τα μπλε μαλλιά- μεγαλύτερη της, φοιτήτρια καλών τεχνών, λεσβία. Η Αντέλ ενδίδει στη σεξουαλική της ορμή, όχι εύκολα καθώς προσπαθεί αρχικά να ορίσει τον ευατό της μένοντας πιστή στα σεξουαλικά πρότυπα που επιβάλλει η κοινωνία κι έτσι κάνει μια εφήμερη σχέση, που γρήγορα ανακαλύπτει ότι δεν την γεμίζει. Η αδιάφορη καθημερινότητα της φαίνεται να αποκτά νόημα με το που μπαίνει στη ζωή της η Έμμα και παραδίδεται γεμάτη πάθος και δίχως αναστολές σε μια σχέση που τη σημαδεύει. Οι μεγάλες σε διάρκεια ερωτικές σκηνές της ταινίας είναι πιθανό να σοκάρουν ένα ανώριμο, ίσως συντηρητικό, κοινό και σίγουρα πολλοί θα κάνουν λόγο για soft πορνό. 
   Η ταινία, συνειδητά ή ασυνείδητα, αναπαράγει κάποια στερεότυπα, όπως για παράδειγμα το ότι η "συνειδητοποιημένη" λεσβία είναι φοιτήτρια καλών τεχνών. Μια νέα με έντονες καλλιτεχνικές τάσεις, με ιδιαίτερο στυλ και φιλοσοφικές ανησυχίες. Επίσης σε πολλές κριτικές γράφτηκε ότι η ταινία δε στέκεται σε στερεότυπα όσον αφορά τις ομοφυλόφιλες σχέσεις -"τα κορίτσια ως ελεύθερα πνεύματα που απλά περνούν καλά μαζί". Πράγματι, μπορεί να μην το κάνει αυτό, ωστόσο, ο σκηνοθέτης χτίζοντας αυτή τη λεσβιακή σχέση αναπαράγει επακριβώς το κλασικό ετεροφυλοφιλικό στερεοτυπικό σχήμα μιας σχέσης. Είναι ξεκάθαρο πως η Αντέλ παίζει το ρόλο της γυναίκας-τρυφερή, ευαίσθητη, αδύναμη συναισθηματικά, φροντίζει για τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα- ενώ η Έμμα -αποφασισμένη, καλλιεργημένη πνευματικά, έμπειρη σεξουαλικά, προσδίδει το αίσθημα της ασφάλειας- αναλαμβάνει το ρόλο του άντρα [επαναλαμβάνω για να προλάβω ενδεχόμενους χαρακτηρισμούς, στερεοτυπικό σχήμα - όχι προσωπική μου άποψη]. Την ίδια στιγμή, δηλαδή, που βλέπουμε μια ομοφυλόφιλη σχέση, κάτι που θα περίμενε κανείς να συνεπάγεται και διαφορετικούς κοινωνικούς ρόλους, ρόλους μεταξύ των φύλων, αυτό που τελικά βλέπουμε είναι οι ίδιοι ρόλοι, όπως τους ξέρουμε, ο ρόλος της γυναίκας και ο ρόλος του άντρα. Αυτό, από την άλλη, μπορεί να γίνεται σκόπιμα, θέλοντας να δείξει πως τελικά σημασία δεν έχει αν είναι κανείς ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος, αφού και στις δυο περιπτώσεις απαιτούνται τα ίδια ακριβώς πράγματα για να υπάρξει μια σχέση -αφοσίωση, αγάπη, πάθος κλπ- και επιπλέον η απιστία είναι κάτι που πληγώνει σε κάθε περίπτωση. Από μόνο του όμως αυτό δεν μας λέει τίποτα, σαφώς και απαιτούνται τα ίδια πράγματα [σε γενικές γραμμές] σε μια σχέση και σαφώς τα συναισθήματα που βιώνουμε είναι δυνάμει τα ίδια. Σημασία έχει πρωτίστως ο τρόπος που ο καθένας από εμάς βιώνει μια οποιαδήποτε σχέση και ο τρόπος αυτός διαφέρει. Επομένως, ο θεατής έχει την αίσθηση, ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων, πως βλέπει μια ιστορία πάθους στην οποία θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής, είτε ως ένα ετεροφυλοφιλικό πάθος είτε ως ομοφυλοφιλικό. 
   Το βασικό ερώτημα που μου προέκυψε παρακολουθώντας την ταινία είναι αυτό που θέσαμε στην αρχή, το οποίο μπορούμε να επαναλάβουμε κάπως διαφορετικά. Ήταν πάντα και σε όλες τις κοινωνίες η ετεροφυλοφιλία κάτι που ο κοινός νους θεωρούσε φυσικό και δεδομένο; Αν το ψάξει κανείς θα ανακαλύψει πως όχι. Υπάρχουν κοινωνίες μέσα στη μακρά ανθρώπινη ιστορία, στις οποίες ομοφυλοφιλία και ετεροφυλοφιλία θεωρούνταν εξίσου φυσικά και δεδομένα, νόμιμα και αποδεκτά. Οι κοινωνίες αυτές ιστορικά είναι: η κοινωνία της αρχαίας Ελλάδας και η κοινωνία της Ιαπωνιας, στην οποια οι ομοφυλοφιλικές πράξεις μεταξύ ενηλίκων (13) είναι αποδεκτές. Ας δούμε την κοινωνία της αρχαίας Αθήνας, όπου η ομοφυλοφιλία ήταν αναγνωρισμένη, νόμιμη, ευρύτερα διαδεδομένη. Μάλιστα το να πάει ένας άντρας με έναν άλλο όταν στρατοπέδευαν κάπου θεωρούταν κάτι πολύ φυσικό και κάτι που προκαλούσε, κατά κάποιον τρόπο, την αλληλεγγύη μεταξύ των στρατιωτών. Υπάρχει και μια ιστορία από τα απομνημονεύματα του Σωκράτη που έγραψε ο Ξενοφώντας, όπου διηγείται ένα περιστατικό, όπου ο Σωκράτης είχε κοιμηθεί με τον Αλκιβιάδη και ο Αλκιβιάδης προσβλήθηκε επειδή ο Σωκράτης δεν έκανε κανενός είδους σεξουαλική πράξη μαζί του κι αυτό διότι ο Αλκιβιάδης θεωρείτο ότι ήταν ωραίος και ελκυστικός  όχι μόνο για τις γυναίκες αλλά και για τους άντρες. 
   Αυτό που θέλω να πω, με αφορμή το πεδίο της σεξουαλικότητας, είναι πως οι ενορμήσεις, τα ένστικτα στον άνθρωπο καθορίζονται κοινωνικο-πολιτισμικά και όχι βιολογικά όπως στα ζώα. Δεν το λέω εγώ, το λενε οι Μπέργκερ και Λούκμαν στο βιβλίο τους Η κοινωνική κατασκευή της πραγματικότητας, ένα από τα πέντε σημαντικότερα βιβλία κοινωνιολογίας του προηγούμενου αιώνα. Αυτό που μας λένε ακριβώς είναι ότι τα ένστικτα στον άνθρωπο είναι υποαναπτυγμένα, δηλαδή το αντικείμενο που έχουν αυτά τα ένστικτα και ο τρόπος ικανοποίησης τους δεν είναι δεδομένα. Στο πεδίο της σεξουαλικότητας το βλέπουμε έντονα αυτό. Έχει ειπωθεί ότι ο άνθρωπος στο σεξ είναι ικανός για τα πάντα. Από μια ψυχαναλυτική ματιά, ο Φρόιντ μας λέει κάτι παρόμοιο, ότι ο άνθρωπος από τη στιγμή της γέννησης του είναι ένα πανσεξουαλικό ον. Τα ανθρώπινα όντα μας λέει ο Φρόιντ είναι πανσεξουαλικά, μπορούν να έλκονται και να έχουν σεξουαλική επαφή με κάθε πρόσωπο, ίσως και με κάθε αντικείμενο. Συνεπώς, είναι πιο εύστοχο να πούμε πως η σεξουαλική φύση στον άνθρωπο δεν είναι προκαθορισμένη βιολογικά αλλά κοινωνικο-πολιτισμικά και η κάθε κοινωνία ιστορικά, κατασκευάζει το δικό της σεξουαλικό πρότυπο. Το να πασάρεται η ετεροφυλοφιλία ως ο φυσικός κανόνας νομιμοποιεί πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες είναι πολύ πιο εύκολο να γίνουν αποδεκτές αν θεωρηθούν φυσικές και δεδομένες, παρά αν θεωρηθούν ως ιστορικά-κοινωνικά κατασκευάσματα. 

Ο δρόμος της εκδίκησης

…γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης
   ‘’Βρήκα την ευκαιρία. Κατάφερα λοιπόν να σε εκδικηθώ με τον πιο  ικανοποιητικό για εμένα τρόπο. Κατάφερα να διεκδικήσω μια θέση στα συναισθήματα σου, να τα περιγελάσω και στο τέλος να αναταποδώσω στα ίσα ό,τι εσύ πρώτα είχες ξεκινήσει. Έναν άδοξο πόλεμο.’’ 

Street Fashion / Part III

…γράφει η Μαριλένα Γκικοπούλου
Η αναζήτησή μας συνεχίζεται! Ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά και στον δρόμο "συναντάμε"τα πάντα: κασκόλ, σκουφιά, παλτό, γούνες, μποτάκια... Η εποχή τα επιβάλλει! Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης έχουν γεμίσει με τις πιο εντυπωσιακές, χειμωνιάτικες πια, εμφανίσεις. Φυσικά κρατήσαμε τις πιο στυλάτες που συναντήσαμε και τις παρουσιάζουμε! Η Λυδία, η Σοφία, η Βάσω, η Κική και η Κατερίνα είναι φοιτήτριες, κυκλοφορούν στον δρόμο, μας εντυπωσιάζουν και τις ευχαρστούμε για τη βοήθειά τους!

Επιλογή

ΜΙΚΕΛΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΒΡΟΝΤΑΚΗΔΕΣ


…γράφει ο Γιάννης Κωνσταντινούδης
      
Η πασίγνωστη πλέον αλυσίδα cafe έχει εισβάλει στην καθημερινότητα του ανθρωπάκου.Η μικελοποίηση της πόλης έχει τεθεί σε εφαρμογή.ΣΧΕΔΙΟ - "η αποβλάκωση της μάζας".Πήρε μπρος για την διαμόρφωση της Ελλάδας.

ΒΙΑ-στική οικογένεια

...γράφει η Έφη Παλιοτζήκα
ακούω το παιδάκι να φωνάζει. η αγάπη της μητέρας του, γίνεται φωνή, χαστούκια, τραβήγματα και σμπρωξιές. και έτσι περνάνε οι μέρες του. 
τις προάλλες ήθελα να βοηθήσω, να χτυπήσω το κουδούνι, την πόρτα, έστω , τη μητέρα. να σταματήσω τη βία με βία. κάθε πρωί, το παιδί πονάει, κάθε μεσημέρι κλαίει, κάθε βράδυ ουρλιάζει και καταλήγει να κοιμάται με την ελπίδα να μην είναι τίποτα ίδιο με χτες.

Ego [μέρος 1ο]

…γράφει ο Σταμάτης [Done]

Δίνω- Παραδίνω- Παραδίνομαι


Είμαστε και εμείς που φοβόμαστε μην πέσουμε θύματα των συναισθημάτων μας που θα μας παρασύρουν κάνοντας μας να χάσουμε τον εαυτό μας και την υπόστασή μας ως αυτόνομες μονάδες. Αυτό το 2 πάντα το φοβόμουν. Αυτό που σκέφτομαι για 2, νιώθω για 2, ονειρεύομαι για 2.

17 Νοέμβρη / Εδώ Πολυτεχνείο

>Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974 

3.11.13

Ναι ξέρω, ξέρω θέλεις «ιδιοφυΐες» κι είσαι πρόθυμος να τις τιμήσεις. Αλλά θέλεις καλές ιδιοφυΐες, κόσμιες, σοβαρές και μετρημένες. Όχι από κείνη την ατίθαση ράτσα που γκρεμίζει φραγμούς κι αντιτίθεται στο κατεστημένο. Εσύ θες μια ιδιοφυΐα συμμαζεμένη, πειθήνια και προσγειωμένη, που να μπορείς να επιδεικνύεις στις παρελάσεις σου, χωρίς τον κίνδυνο να σε φέρει σε δύσκολη θέση.

Ανθρώπου σφάλματα

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

   Είναι αλήθεια ότι όταν βρίσκεις τη τελειότητα σε κάποιον ή κάτι παύεις να ασχολείσαι με πολλά από τα ελλατώματά του. Κάποιες φορές, αδυνατείς να πιστέψεις ότι ορισμένες συμπεριφορές συμβαίνουν στ'αλήθεια και άλλες περιμένεις μέχρι ο εαυτός σου να αποβάλλει την αηδία που έχουν μαζέψει τα μάτια και τα αφτιά του. Εντελώς αφηγηματικά όπως πάντα ξεκίνησα τη καινούργια μου ιστορία. Για κάποιους ίσως να είμαι υπερβολική, θεώρησα όμως καθήκον μου να περιγράψω μέσα σε πολύ λίγες λέξεις τι αντίκρισαν τα ματάκια μου στο κέντρο της Ευρώπης, σε ένα κέντρο πολιτισμού, σε ένα ακόμη κέντρο όπου υπάρχουν άνθρωποι που παρεκκλίνουν από το δικό μου ιδανικό ανθρώπινης μορφής και σκέψης.

Street Fashion / Part II

…γράφει η Μαριλένα Γκικοπούλου


Η μόδα του δρόμου συνεχίζεται! Ό,τι πιο μοδάτο, εκκεντρικό, εντυπωσιακό, στυλάτο και συγχρόνως καθημερινό που συναντάμε, το απαθανατίζουμε και σας το παρουσιάζουμε! Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης κυκλοφορεί η τελευταία λέξη της μόδας! Πιάσαμε "επ' αυτοφόρω"   στον δρόμο κοπέλες με εντυπωσιακό στυλ και όμορφα ρούχα και κοσμήματα. Η Κατερίνα, η Ειρήνη, η Λυδία και η Κική μας αποκαλύπτουν τα καθημερινά τους μυστικά. 

Το βαλς των συναισθημάτων

…γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης
Απογοητευμένος. Νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν έχεις διάθεση να δημιουργήσεις, να διασκεδάσεις, να νιώσεις μέρος του συνόλου, να αγαπήσεις , να αγαπηθείς. Είσαι ευάλωτος. Πέφτεις.Πέφτεις.Πέφτεις. Δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου και σ’ αυτό το σημείο είτε αποφασίζεις να σηκωθείς και να συνεχίσεις, είτε επιλέγεις τη μίζερη πραγματικότητα που βιώνεις, μίζερη εφόσον πλέον έχεις πάψει να ελπίζεις  και να ονειρεύεσαι.Ναι, δεν ονειρεύεσαι, ζεις τον εφιάλτη σου γιατί είναι η επιλογή σου. Εσύ τον προτίμησες στη θέση του ονείρου γιατί φοβήθηκες την ευτυχία τόσο πολύ που δεν θέλησες καν να τη γευτείς. ‘’Βολεύτηκες’’ με ένα πολύ παθητικό συναίσθημα λόγω της αδυναμίας σου να ρισκάρεις.Άγνωστη λέξη για εσένα.

Ο homo sacer σήμερα / η διάσταση της βιοεξουσίας














Η επικαιρότητα του homo sacer 
...γράφει ο Πάνος Παναγιώτου












  Τα τελευταία χρόνια γίνεται λόγος για κρίση... Κρίση οικονομική, κρίση κοινωνική, κρίση του ίδιου του υποκειμένου, κρίση "ταυτότητας", κρίση συνείδησης. Η ελληνική κοινωνία εισέρχεται σε μια φάση παρακμής. Αν συνεχίσει να βαδίζει σε τούτο το "μονόδρομο" που έχουν επιβάλλει δημαγωγοί, επιχειρηματίες και τραπεζίτες, τότε το μόνο που της απομένει είναι ο θάνατος. Μπορούμε να αντιδράσουμε; Μπορούμε να αλλάξουμε τη πορεία τούτης της κοινωνίας; Μπορούμε! Σίγουρα όμως η αντίδραση αυτή είναι δύσκολη, δύσκολη γιατί απαιτεί αλλάγη στη κοινωνική μας πραγματικότητα, όπως αυτή αναπαράγεται από την ίδρυση σχεδόν του ελληνικού κράτους εώς σήμερα. Αλλαγή στο τρόπο που έχουμε μάθει να πράττουμε. Βασική μου υπόθεση στο κείμενο που ακολουθεί είναι πως στο περιβάλλον της πολυδιάστατης σημερινής κρίσης οδεύουμε προς μια νέα ταυτότητα [?], η οποία βρίσκει πρόσφορο έδαφος εξαιτίας ακριβώς της υπάρχουσας ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας, προς ένα νέο τύπο υποκειμένου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "homo sacer", οικοιοποιούμενοι τον όρο αυτό από το έργο του πολύ σημαντικού Ιταλού θεωρητικού Τζόρτζιο Αγκάμπεν. Αφού παρουσιάσουμε αρκέτα σύντομα κάποιες σημαντικές στιγμές αλλαγής στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, αλλαγές που σχετίζονται κυρίως με το πολιτικό καθεστώς, θα προχωρήσουμε στον όρο αυτό που θα μας απασχολήσει [homo sacer] και την επικαιρότητα που αποκτά στις μέρες μας. 

27.10.13

Γυρεύεις την ευτυχία δήθεν αλλά θεωρείς τη σιγουριά σημαντικότερη, ακόμα κι αν σου στοιχίζει τα μαλλιοκέφαλά σου ή σου καταστρέφει τη ζωή. Κι εφόσον δεν έμαθες ποτέ ν' αρπάζεις την ευτυχία, να την απολαμβάνεις και να την προστατεύεις, σου λείπει το σθένος της ακεραιότητας.

Παραρόμ

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

   Σκυμμένο κεφάλι , άδειο, κοιτάζει μονάχα κάτω. Μπλε, κίτρινα, κόκκινα φώτα. Κόκκινα. Κάνει να το σηκώσει, τρομάζει. Με μια ματιά βλέπει τα πάντα. Όλα μουτζουρωμένα σε μια εικόνα. Ό,τι βλέπει, ό,τι μυρίζει, ό,τι σκέφτεται. Πρόσωπα απρόσωπα, κραυγές, ουσίες, έρωτας. Έρωτας. Πάει να φύγει, "δεν θα έπρεπε να ειμαι εδώ , ή μήπως οχι; Εδώ θα μείνω, εδώ, να κοιτάζω ανενόχλητος από μια γωνία τη ζωή".

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ευρώπη να εύχεσαι…

...γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης

Η μόνη λύσηΤάση φυγής; Τι από τα δύο;Ίσως και τα δύο;
  Θα μεταναστεύσω… Στην Αγγλία θα πάω και ξέρεις κάτιΘα έχω την ζωή που πάντα ονειρευόμουν. Πριν καν πατήσω το πόδι μου σε ξένη γη θα έχουν ήδη στρώσει το κόκκινο χαλί και θα με περιμένει συνοδεία από το αντίστοιχο προξενείο προκειμένου να αποδώσει τιμές, επαίνους και όλα τα σχετικά.Τι ευτυχία είναι αυτήΣτη συνέχεια θα με παραλάβει η ολόμαυρη και‘’γυαλιστερή’’ από τα σύννεφα( συχνό φαινόμενο στο Λονδίνο) λιμουζίνα και ξέρετε που θα με αφήσειΜόνο και έρημο στο bigben απέναντι από ένα ιδιαίτερα κουλτουριάρικο μουσικό συγκρότημα που μάλλον μοχθεί για ένα παραπάνω χαρτζιλίκιγιατί ξέρετε και το άλλοΗ κρίση είναι γενική, ειδική και πάνω απ’ όλα μαζική!

Είμαι υπέρ του λαού και αυτό είναι το πούρο μου


…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου

Οξύμωρο; Μας φαίνεται ίσως περίεργη τούτη η φράση, δανεισμένη από ένα ποίημα του Έντγκαρ Λη Μάστερς. Περίεργη εξαιτίας του συμβολισμού που παίρνει το πούρο στη σκέψη του κοινού νου. Πούρο και λαός σύμφωνα με αυτόν το συμβολισμό δεν μπορούν να πηγαίνουν μαζί. Είναι αλλόκοτο, περίεργο και ασυνήθιστο. Αυτά πάντα με βάση συγκεκριμένα στερεότυπα, με τα οποία μας έχουν εμβολιάσει από πολύ νωρίς η οικογένεια, οι φίλοι, η κοινωνία, το σχολείο, κλπ.

street fashion

...της Μαριλένας Γκικοπούλου

Η αρχική ιδέα του street fashion icon ήταν να φωτογραφίζονται άγνωστοι άνθρωποι στο δρόμο βάσει του στυλ και της αισθητικής τους.

χωρίς α-ερως-τατο


...γράφει η Έφη Παλιοτζήκα

Φύσηξε καπνό. Του χαμογέλασε. Της είπε πως δε θα την αφήσει να ανάψει άλλο. Του ξαναχαμογέλασε. Ήξερε πως αν ήθελε, δεν θα μπορούσε να της αρνηθεί. Την αγκάλιασε. πέρασε το χέρι του μέσα απ τα μαλλιά της και το ακούμπησε στο λαιμό της. Την φίλησε. Και μετά τον έσβησε. 

εδώ




Μα σαν έφτασα εδώ εσύ ήσουν σε κάποιο άλλο εκεί
πόσο ανόμοια το εδώ μου με το εκεί σου;
πόσο διαφορετικό το τώρα μου με το δικό σου χρόνο;
Κι όμως θα πέθαινα να είμαι στο εκεί σου
γιατί εδώ τα βράδια μένω μόνος
Μόνος, να πολεμώ τη βία της ημέρας

9.10.13

Oι δάσκαλοι κι οι αφέντες σου δε σου μιλάνε για τον τρόπο που σκέφτεσαι πραγματικά. Δε σου λένε ποιος είσαι στα αλήθεια. Κανένας δεν τολμά να σε φέρει αντιμέτωπο με τη μοναδική πραγματικότητα που έχει τη δύναμη να σε καταστήσει κύριο του πεπρωμένου σου. Είσαι «ελεύθερος» από μια άποψη μονάχα: ελεύθερος από την αυτοκριτική, που μπορεί να σε βοηθήσει να κουμαντάρεις τη ζωή σου.

Η Δικτατορία των Ηλιθίων /Σκέψεις & προβληματισμοί σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις

...γράφει ο Πάνος Παναγιώτου


  Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013, μια ημερομηνία για την οποία πιθανόν να γράφουν τα βιβλία ιστορίας του μέλλοντος, ως τη μέρα που συνέλαβαν τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Η εικόνα του γελοίου φύρερ Μιχαλολιάκου και της υπόλοιπης ναζιστικής συμμορίας του με χειροπέδες σίγουρα είναι μια εικόνα που ικανοποιεί. Ωστόσο δεν θα πρέπει να μείνουμε εκεί, σε αυτή τη δήθεν ικανοποίηση. Θα θέσουμε παρακάτω κάποιους προβληματισμούς, κάποια ερωτήματα και σκέψεις που προκύπτουν από τις τελευταίες εξελίξεις. Το βάρος πάντως θα ήθελα να δοθεί στο δεύτερο μέρος τούτου του κειμένου, με τίτλο "Η Δικτατορία των Ηλιθίων" που προσπαθεί να ξεφύγει από τις πρώτες εισαγωγικές σκέψεις και να προχωρήσει λίγο παρακάτω, να ψυχαναλύσει κατά μια έννοια τα μέλη της δολοφονικής οργάνωσης. 

Σπίθες ελπίδας

...γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης

      Γιατί ''ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τα όνειρά σου να βγουν αληθινά, είναι να ξυπνήσεις.'' Ζεις ακόμα σε λήθαργο; Ακόμα δεν μπορείς να συλλάβεις την ίδια την πραγματικότητα; Δεν σε αφήνουν; Ποιοι δεν σε αφήνουν; Οι κυβερνήσεις ; Ποιες κυβερνήσεις;

Meaning

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη


   
   Καθημερινά μαζεύουμε στο μικρό μας κεφάλι ήχους, λέξεις, εικόνες, πρόσωπα και στιγμές. Κάποια από αυτά τα προσπερνάμε ενώ τα υπόλοιπα τα συγκεντρωνουμε σε αυτό το οργανικό κιβώτιο με τη μεγάλη επιγραφή " Σημαντικό". Τι πάει να πει όμως αυτή η λέξη. Γιατί έιναι τόσο πομπώδης και γιατί μονίμως τη κυνηγάμε; 

δια βίου χρωμά-θηση



γράφει η Έφη Παλιοτζήκα

Πρώτη μέρα σχολή. Aγγίζει τα γένια του. Σίγουρα κάτι έχει γίνει λάθος. Κοιτάζει γύρω του, και βλέπει εκατοντάδες κόκκινα, μπλε, πράσινα ανθρωπάκια να πηγαινοέρχονται νευρικά στους διαδρόμους. ανάμεσά τους μερικά γκρι, λευκά και μαύρα, που προσπαθούσαν να μην αγγίζουνε και να μην τους αγγίζουν. Χρωματισμένη νεολαία. Περίμενε κάτι σαν παιδιά με μπογιές και πινέλα που προσπαθούνε να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Βρήκε παιδιά με μπλουζάκια, χαρτιά και αφίσες, να οδηγούνται από κοινού στο αδιέξοδο μέλλον τους, να τραβάνε ο ένας τον άλλον όλο και πιο κάτω.

Εμείς


[μονάχα εκεί μπορούμε να υπάρξουμε]
Εμείς

22.9.13

«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν καταδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου»... ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ!

Καπιταλισμός / Κρίση / Φασισμός

...γράφει ο Πάνος Παναγιώτου



"Σπάσαν οι βιτρίνες του καπιταλισμού και πίσω φάνηκαν εικόνες φασισμού", έγραφε έξω από μια λιτζαρισμένη τράπεζα. Βλέπετε μπορεί οι πολιτικοί να προτίμησαν να σώσουν τις τράπεζες παρά τον λαό, μα τίποτα δεν θα μπορεί σε λίγο να τις σώσει από την φλογερή οργή αυτών που κατεβαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν  "ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά"! Τίποτα δεν θα μπορεί σε λίγο να σώσει αυτό το σάπιο, υπό κατάρρευση σύστημα, που θρέφει τον φασισμό και πηγαίνει χέρι-χέρι με την κρίση. Γιατί να θυμάστε [πάλι θα αναφέρω ένα σύνθημα γραμμένο σε κάποιο τοίχο] "η οργή στους δρόμους ξεπερνά τους νόμους" ... 

Βρώμικος κόσμος

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη


Σπάνια στη ζωή μου έχω αναφέρει τούτη τη λέξη, χαίρομαι που δε μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Θυμάμαι πως στις σχολικές γιορτές τραγουδούσαμε γι'αυτή και όταν πέφταμε πάνω της κρατούσαμε την αναπνοή μας. Τότε όμως δε ξέραμε. Γιατί τώρα ξέρουμε; Πιο πολυ ξεχνάμε. Ξεχνάμε εκείνη την εποχή που ήμασταν παιδιά και δε μας ένοιαζε τίποτα παρά κάποιος να παίξει μαζί μας. Όχι αυτός, αλλά κάποιος. Κάποιος να μοιραστεί μαζί μας το χαρτί με τους στίχους από το τραγούδι της σχολικής γιορτής, κάποιος να συμπληρώσει το στίχο όταν εμείς θα τον ξεχάσουμε. « Δε θα περά δε θα περάσει ο φασισμός...»

Ας αλλάξουμε πλεύση…

...γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης


   Φόβος να εκφράσεις τη γνώμη σου ελεύθερα, φόβος να κυκλοφορήσεις στους δρόμους, φόβος να εναντιωθείς, φόβος να υποστηρίξεις, φόβος να πεις ναι, φόβος να πεις όχι, φόβος να θαυμάσεις, φόβος να αποδοκιμάσεις, φόβος να υπερβείς τον εαυτό σου, φόβος να καινοτομήσεις, φόβος να δημιουργήσεις, φόβος να γελάσεις, φόβος να πεις σ’αγαπώ…Φόβος.

προ-φασίζομαι

...γράφει η Έφη Παλιοτζήκα

H πρώτη επαφή με τον φασισμό γίνεται από τον στενό σου κύκλο. Nαι, κάποιος συγγενής, κάποιος φίλος, ένας γνωστός γνωστού. ο ρατσιστής, ο φασίστας, ο χρυσαυγίτης. ο ανορθόγραφος, ο φουσκωτός , ο βίαιος. H δεύτερη επαφή, γίνεται απ τα κανάλια, ο άνθρωπος που έδειρε, που καταπάτησε, που δεν γνώριζε τη δημοκρατία, που στήριξε τον Χίτλερ, που σκότωσε. σκότωσε-σκότωσε-σκότωσε. H τρίτη επαφή θα γίνει κατά μέτωπο. στους δρόμους, αντιμέτωποι, ο ένας το μάτι του άλλου βγάζοντας, ο ένας το χέρι του άλλου ξεσκίζοντας. Nα τα τα σκυλιά. Τα σκυλιά είμαστε εμείς, τα θηράματα εμείς , οι θύτες εμείς. Δέρνουμε εμείς, κλωτσάμε εμείς, σκίζουμε εμείς, βανδαλίζουμε εμείς, φοβόμαστε τον συνάνθρωπο εμείς. Σκοτώνουμε εμείς. Σκοτώνουμε - σκοτώνουμε - σκοτώνουμε.