Κόκκινο φανάρι...

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

Δεν ξέρω που πάει το μυαλό σας πάντως σίγουρα το κείμενο δεν θα πραγματευτεί τους οίκους ανοχής και ό,τι αυτοί συμπεριλαμβάνουν. Μπορεί στη πορεία να βρείτε ορισμένα κοινά σημεία ανάμεσα σε αυτούς και την κατάσταση που θα περιγράψω. Ωστόσο, δεν είναι τίποτα άλλο από το κόκκινο φανάρι που βλέποντας το, επιβάλλεται να σταματήσουμε. Αυτός ο κανόνας που μας καθυστερεί για οτιδήποτε θα μπορούσαμε να χάσουμε αυτά τα δευτερόλεπτα αλλά ταυτόχρονα μπορεί να σώσει τη ζωή μας. Αυτό το φανάρι που κρατάμε όλοι βαθιά μέσα μας και μας σταματάει πριν φάμε τα μούτρα μας ή μας αφήνει στάσιμους σε μια καλά βολεμένη κατάσταση.

Όπως και να έχει, δεν πρόκειται για μια δική μας απόφαση. Είναι μάλλον το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού της προσωπικότητας μας και των συνθηκών που επικρατούν. Άλλωστε αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, δεν θα λέγαμε σε τίποτα όχι, θα ζούσαμε χωρίς ανασφάλειες και κόμπλεξ και το μόνο φανάρι που θα γνωρίζαμε θα ήταν το πράσινο, που και που το πορτοκαλί για αυτούς που ενίοτε διστάζουν.

Μάτια νέων που βγάζουν φωτιές ικανές να κρατήσουν όμηρο έναν άνθρωπο και να τον ξεφτιλίσουν. Μια Ελλάδα που για μας ποτέ δεν πεθαίνει και για τους ξένους δεν είναι τίποτα άλλο από μια χρεοκοπημένη περιοχή που ξεσπά μέσω της βίας και της ψευτιάς. Κάπου εδώ ταιριάζει ο παραλληλισμός του προλόγου μου. Ξέχασα όμως, έχουμε και αυτές τις υποσχέσεις που θα τα γκρεμίσουν όλα και θα μας σώσουν. Μέσα από όλα αυτά φαίνεται ότι κάτι μας σταματάει, κάτι που δεν είναι ικανό να μας πάει ένα βήμα παραπέρα και να καταφέρει έστω να βελτιώσει την κατάσταση. Εκμεταλλευόμαστε το κόκκινο του φαναριού και μένουμε εκεί, ακούγοντας μια φωνή να λέει τα δικά της και το μόνο που κάνουμε με επιτυχία είναι να κατηγορούμε το πόσο καλύτερα ζει ο διπλανός μας ή να νιώθουμε οίκτο για τον άλλο γείτονα που όμως ζει στο πεζοδρόμιο του σπιτιού μας.

Ίσως και να μην υπάρχει εξήγηση σε όλο αυτό το «μποτιλιάρισμα».  Υπάρχουν αυτοί που νιώθουν καλά με αυτά που έχουν. Διόρθωση, νομίζουν ότι νιώθουν. Άλλοι που φοβούνται να αντιδράσουν γιατί δεν είναι λίγες οι φορές στην ιστορία που η εξουσία αποδείχτηκε βίαιη. Ενώ τελευταία και χειρότερη είναι η ομάδα ανθρώπων που μένει αδρανής διότι πιστεύει ότι οι υπόλοιποι μπορούν να διευθετήσουν το ζήτημα. Στη χώρα μου οι περισσότεροι ανήκουν σε αυτή την ομάδα. Μάλλον για αυτό η Ελλάδα είναι γεμάτη καρμανιόλες.

Δεν είναι λύση το να μας αφορά τι θα κάνει ο κάθε συμπολίτης μας. Εκτός κι αν το κάνουμε ενάντια στη κρίση απομόνωσης και στη σημερινή μηχανοποιημένη κοινωνία όπου δεν γνωρίζουμε ποιος μένει δίπλα μας. Δηλαδή, για να το θέσω καλύτερα να γνωρίζουμε αν δίπλα μας μένει ο οικογενειάρχης γιατρός και όχι ο φοιτητής που  πληρώνει με το ζόρι το νοίκι του και κάνει φασαρία της ώρες που δεν επιβάλλεται να επικρατεί κοινή ησυχία. Θέλουμε να αλλάξουμε μια κοινωνία που θέλει σε ορισμένα σημεία να μείνει οπισθοδρομική. Δεν πάει έτσι φίλτατοι. Ή βιαζόμαστε και τα προσπερνάμε όλα ή μένουμε στάσιμοι και δεν κάνουμε τίποτα. Σίγουρα θα υπάρχει μια ενδιάμεση κατάσταση. Και δεν μιλάω για επαναστάσεις και αγώνες, αυτά θέλουν πολύ αληθινούς ανθρώπους, πλεονασμός. Μόνο μη γινόμαστε ψεύτικοι, σε μια κοινωνία ιμιτασιόν.