30.8.13

Μακάρι ανθρωπάκο, να μπορούσα να σε πάρω μαζί μου να γυρίσουμε τον κόσμο, έτσι για να σου δείξω ότι είσαι και ήσουν, εσύ, "ο απόστολος και η προσωποποίηση του λαού", στο παρόν και στο παρελθόν. Αρκεί να είχες τα κότσια να αντικρίσεις τον εαυτό σου...

η μεταδημοκρατία στην Ελλάδα της κρίσης [κεφάλαιο 3]


Η "δημοκρατική στιγμή" &
η ανάδυση της μεταδημοκρατίας  

...γράφει ο Πάνος Παναγιώτου
  
 Οι μετασχηματισμοί που παρουσιάστηκαν προηγουμένως [κεφάλαιο 1 & κεφάλαιο 2] και οι οποίοι συναρθρώνουν την μεταδημοκρατία φαντάζουν εξαιρετικά επίκαιροι αν τους προσαρμόσουμε στην ελληνική πραγματικότητα. Διαβάζοντας κανείς τη Μεταδημοκρατία του Κράουτς αισθάνεται ότι μιλά για την Ελλάδα του σήμερα, παρόλο που το βιβλίο είναι γραμμένο το 2003 και αντλεί έμπνευση από τα τεκταινόμενα κυρίως στην Αγγλία. Στα επόμενα δυο κεφάλαια θα επιχειρήσουμε μια μελέτη των μεταδημοκρατικών συμπτωμάτων της Ελλάδας, επικεντρώνοντας στη περίοδο από το 2009 μέχρι σήμερα, την περίοδο δηλαδή που η οικονομική [και όχι μονο] κρίση έπληξε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τη χώρα μας. Στο παρόν κεφάλαιο ακολουθεί μια σύντομη παρουσίαση της ελληνικής μεταδημοκρατίας, όπως αυτή ξεκινά, ακολουθώντας τις παγκόσμιες εξελίξεις τη δεκαετία του 1980, μια παρουσίαση που θα στηριχθεί σε κάποιον βαθμό στην εισαγωγή της Μεταδημοκρατίας, την οποία επιμελήθηκε ο Αλέξανδρος Κιουπκιολής (Κράουτς,2006:5-47)
  Ξεκινώντας την περιπλάνηση μας στην ελληνική μεταδημοκρατία είναι απαραίτητη μια διευκρίνηση. Ο ιδεότυπος που έχει στο μυαλό του ο Κράουτς σχετικά με την ακμάζουσα περίοδο της δημοκρατίας [μέχρι τη δεκαετία του 1960] δεν ταιριάζει στο ελληνικό παράδειγμα. Η Ελλάδα αποτελεί μια ειδική περίπτωση. Μεταξύ εμφυλίου και χούντας κυριαρχεί ένα πολίτευμα που απέχει αρκετά από αυτό που θα ονομάζαμε "δημοκρατικό", στη συνέχεια έχουμε τη δικτατορία και επομένως υπάρχει μια καθυστέρηση συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη, ιδίως τη Δυτική. Η περίοδος ακμής της δημοκρατίας στη σύγχρονη Ελλάδα εντοπίζεται στην πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ (1981-1985) με τον Ανδρέα Παπανδρέου να γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός. Με συνθήματα όπως "Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία", "Δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο λαός", "το κοινωνικό κράτος δεν χαρίζεται, με αγώνες κερδίζεται" και τα πολύ γνωστά "Αλλαγή" και η "Ελλάδα ανήκει στου Έλληνες", ο "Ανδρέας" κατάφερε να συγκεντρώσει το 48,1%. Τότε είναι που παρατηρείται μαζική κινητοποίηση, συμμετοχή και ενδιαφέρον του λαού για το δημόσιο πεδίο, προώθηση του κράτους πρόνοιας, ανάπτυξη συνδικάτων, μαζικών κομμάτων [με το ΠΑΣΟΚ να αποτελεί το πρώτο μαζικό κόμμα που δεν είναι κομμουνιστικό και τη ΝΔ να ακολουθεί το ίδιο παράδειγμα], μια φιλολαϊκή πολιτική με αυξήσεις μισθών και μια γενικότερη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατώτερων και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Τότε είναι που η δημοκρατία "θριαμβεύει" και πάλι στην Ελλάδα. Για πόσο όμως;

Propaganda

                         
                 Eξαμερικανισμός Πολιτικής                 

  ...του Βασίλη Θυμιανίδη

 Η αμερικανική επιρροή δεν έχει αλλάξει ριζικά μόνο τον τρόπο ζωής των Ευρωπαίων. Έχει διεισδύσει ακόμα και στις επικοινωνιακές πολιτικές πρακτικές γεγονός που δεν αφήνει αδιάφορη καμία πολιτική δύναμη. Η τάση των κομμάτων να υιοθετούν αμερικανικές επικοινωνιακές στρατηγικές στις προεκλογικές εκστρατείες και αναμετρήσεις είναι εμφανής πλέον σε κάθε ευρωπαική χώρα.
   Το ερώτημα που τίθεται ωστόσο έγγειται στη συσχέτιση ανάμεσα στις κοινωνικές αλλαγές και τις επικοινωνιακές πρακτικές. Ενθαρρύνουν και ευνοούν την ένταξη του αμερικανικού επικοινωνιακού πλαισίου και την προσαρμογή του στο πλαίσιο των ευρωπαικών χωρών οι κοινωνικές αλλαγές  ;    Και αν όντως αυτό ισχύει, είναι μεταβολές που προέρχονται από εσωτερικές πολιτικές ή μήπως είναι υποκινούμενες 

Χωρίς τίτλο




...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

Πάει και αυτό το καλοκαίρι. Πέρασε ο χρόνος. Πάντα έτσι μόνος, αμέριμνος, πότε αργά και πότε γρήγορα. Χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Σα τη θάλασσα που κυλά και ξανακυλά χωρίς τίποτα να την εμποδίζει μέχρι να φτάσει σε μια ακτή και μετά πάλι πίσω. Μα ο χρόνος τελειώνει. Όλο νομίζουμε πως κάτι θα μας χαρίσει σαν την ομορφιά της θάλασσας αλλά ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει όσο προχωρά. Αν μπορούσαμε να τον σταματήσουμε τότε τίποτα όμορφο δεν θα τέλειωνε…

Πάντα πίστευα ότι πρωτοχρονιά θα έπρεπε να είναι η πρώτη Σεπτεμβρίου. Πόσες φορές μηδενιστήκαμε μέσα στο καλοκαίρι και ξεκινήσαμε από την αρχή με το τέλος του; Φυσικά, αφού όσο ανάγκη έχουμε τη νέα αρχή, άλλο τόσο έχουμε και το μηδέν. Είναι σημαντικό λέει να έχεις ανθρώπους που όταν φεύγεις αξίζουν έναν αποχαιρετισμό και ακόμα περισσότερο μια επιστροφή. Να το τέλος και η αρχή αντίστοιχα.

Σκέψεις για την ευθύνη του λαού


...γράφει ο Πάνος Παναγιώτου 


                                               Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: 
Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. 
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.


  Από τότε που ξέσπασε το ζήτημα της "κρίσης" κάνει συχνά την εμφάνιση του στα χείλη πολλών το ερώτημα "ποιος φταίει" / "ποιος έχει την ευθύνη". Η απάντηση για μένα είναι κάτι παραπάνω από απλή. Φταίμε εμείς. Εγώ, εσύ, όλοι! Αν θέλετε για να νιώσετε καλύτερα, ας το διατυπώσω λίγο διαφορετικά. Φταίμε και εμείς, ίσως μάλιστα πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμαστε. Είναι η ώρα να αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη μας. Ο καθένας ξεχωριστά. Μόνο τότε, όταν συνειδητοποιήσουμε πως για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, για τα δεινά που περνά ο καθένας μας, είμαστε υπεύθυνοι εμείς οι ίδιοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, θα μπορέσουμε να "αδράξουμε τη μέρα". 

  "Λες ανοησίες! Τι ευθύνη αναλογεί σε εμάς, στον απλό λαό"; Σε ακούω να ρωτάς εκνευρισμένος. Επιμένω! Η ευθύνη που αναλογεί στο λαό είναι τεράστια. Η θέση μου αυτή δε σχετίζεται σε καμία περίπτωση με το γνωστό και αηδιαστικό "μαζί τα φάγαμε", εκφρασμένο από τον εξίσου αηδιαστικό πολιτικό Θεόδωρο Πάγκαλο [εγγονό του γνωστού και συνονόματου δικτάτορα το 1925-26] και οικειοποιημένο από ένα αμαρτωλό πολιτικό σύστημα που επιθυμεί διακαώς να καταστήσει συνένοχο τον λαό. Όχι δεν μιλώ για τέτοιου είδους ευθύνη. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Η απώλεια




...γράφει η Ελευθερία Ντρίζη

Μισώ τη θνητή μου φύση Και ότι συνεπάγεται αυτής
τον πόνο, τη θλίψη, τη ματαιότητα 
Εκείνος απαλλάχθηκε από όλα Και τώρα αδέσμευτος από τη φυλακή του σώματος του
Χωρίς το μίασμα που καταναγκαστικά αποκτάς με το πέρασμα του χρόνου 
ταξιδεύει 

επιμελώς άτιτλο



...γράφει η Ελευθερία Ντρίζη

ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΣ Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΘΑ ΣΤΑΘΩ ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΕΑΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΨΩ ΔΕΝ ΘΑ ΛΥΓΙΣΩ ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΝΕΣΩ. ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΑΤΑΡΑΧΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΕΥΘΥΤΕΝΗΣ ΘΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ ΣΑΝ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΕΤΟΙΜΗ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΕΘΡΟ, ΘΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΟΥ ΦΙΛΙ ΘΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΩ ΜΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ ΕΣΕΝΑ! ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΟΤΙ ΦΕΥΓΕΙΣ. ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΟΤΙ ΑΞΙΩΘΗΚΑ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΜΑΤΑΙΟ-ΧΑΡΤΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ! ΑΦΟΥ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΩΡΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΕΡΝΑΝ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ