Χωρίς τίτλο

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

Πάει και αυτό το καλοκαίρι. Πέρασε ο χρόνος. Πάντα έτσι μόνος, αμέριμνος, πότε αργά και πότε γρήγορα. Χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Σα τη θάλασσα που κυλά και ξανακυλά χωρίς τίποτα να την εμποδίζει μέχρι να φτάσει σε μια ακτή και μετά πάλι πίσω. Μα ο χρόνος τελειώνει. Όλο νομίζουμε πως κάτι θα μας χαρίσει σαν την ομορφιά της θάλασσας αλλά ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει όσο προχωρά. Αν μπορούσαμε να τον σταματήσουμε τότε τίποτα όμορφο δεν θα τέλειωνε…

Πάντα πίστευα ότι πρωτοχρονιά θα έπρεπε να είναι η πρώτη Σεπτεμβρίου. Πόσες φορές μηδενιστήκαμε μέσα στο καλοκαίρι και ξεκινήσαμε από την αρχή με το τέλος του; Φυσικά, αφού όσο ανάγκη έχουμε τη νέα αρχή, άλλο τόσο έχουμε και το μηδέν. Είναι σημαντικό λέει να έχεις ανθρώπους που όταν φεύγεις αξίζουν έναν αποχαιρετισμό και ακόμα περισσότερο μια επιστροφή. Να το τέλος και η αρχή αντίστοιχα.

Και αναρωτιέσαι τώρα, γιατί να αφήσω την καλόβολη ζωή μου για να ξεκινήσω κάτι άλλο; Μια χαρά βλέπω τη ζωή μου να κυλά από την LCD τηλεόραση μου, μάλιστα τα Σάββατα με το box office τη ζω στο έπακρον. Αυτό είναι και το πρόβλημα της σημερινής νεολαίας. Βέβαια, απευθείας θα αναρωτηθείτε από πού προέρχομαι και το συνειδητοποίησα τώρα. Αυτό που θλίβει εμένα είναι ότι είδα μπροστά μου χιλιάδες ξένους νέους να περνάνε τέλεια σε μια χώρα που οι ίδιοι οι κάτοικοί της δεν έχουν βρει τη τελειότητα. Σε απομονωμένες παραλίες χωρίς wifi, που πάλι εμείς οι ίδιοι απλά εκμεταλλευόμαστε χρεώνοντας ακόμα και την άμμο που παίρνουμε μαζί μας γιατί κολλάει στα πόδια μας. Θα μου πεις για να ανθίσει ο τουρισμός τα τοπία χρειάζονται συντήρηση, η οποία ίσως και να μη χρειαζόταν εάν νοιαζόμασταν περισσότερο για τους επίγειους παραδείσους της χώρας μας. Επομένως το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με τη νεολαία που τόσο συχνά χρησιμοποιούν το πρόσωπο της για αντιπερισπασμό αλλά μάλλον το γεγονός ότι όντως κάτι μας ψεκάζουν εδώ γύρω. 

Και με αυτό το ψεκασμό, πάλι κάτι λείπει. Ασφάλεια, αυτοπεποίθηση, θάρρος. Είναι τόσο λυπηρό που αντί να νιώθουμε ασφάλεια στην ίδια μας τη χώρα αναζητούμε καταφύγιο σε κάτι ξένο και τόσο διαφορετικό από ότι έχουμε συνηθίσει. Και έπειτα την αυτοπεποίθηση που έχασαν εκατομμύρια νέοι, την βρήκαν δυο τρεις που ξαφνικά μια μέρα ξύπνησαν όχι μόνο νομίζοντας ότι είναι οι καλύτεροι γιατί αυτό ποτέ δεν είναι κακό, αλλά υποτιμώντας τους υπολοίπους. Έτσι εκεί που κάποιος πάντα πασχίζει να είναι σωστός, να προσέχει μην υπερβεί τα όρια και να μην κάνει λάθη, εντελώς τυχαία πάντα κάποιος άλλος αρπάζει μπροστά στα μάτια του το λάθος που σκόπευε να κάνει. Ορίστε πόσο εύκολο είναι σε αυτή τη χώρα τα λάθη να γίνουν κατορθώματα.

Μου φαίνεται απίστευτα περίεργο πως σε λίγες λέξεις μπερδεύτηκαν τόσα πολλά νοήματα. Ίσως είχα πολύ χρόνο το καλοκαίρι να τα σκεφτώ. Η πολύ σκέψη μας καίει όμως. Στο τέλος μόνο η κατάληξη μένει, ούτε καν η απόφαση που έχεις πάρει. Δεν τελείωσε το καλοκαίρι, πάντα μέσα μας μένει, για να μας θυμίζει ότι τα όμορφα πράγματα δε διαρκούν πολύ αλλά πάντα δίνουν ραντεβού για τον επόμενο χρόνο ο οποίος θα δείξει αν πραγματικά αξίζουν.