Εδώ Βρυξέλλες

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

  Εíναι φορές που τα όνειρα σου παίρνουν μια τροπή εντελώς διαφορετική από αυτή που περίμενες, γίνονται θρύψαλα και κάθεσαι και τα μαζέυεις για πολύ καιρό ώστε να μην απομείνει τίποτα από οτι δεν κατάφερες να κανείς. Υπάρχουν όμως φορές που συμβαίνει κάτι εντελώς απροσδόκητο και συνάμα πολύ καλύτερο από αυτό που ονειρευόσουν. Ισως φταίει για ακόμα μια φορά η χαμηλή αυτοπεποίθηση σου ίσως όμως όντως υπάρχουν κάπου εκεί έξω στιγμές, πρόσωπα και σημεία που ξεπερνούν κάθε τι ουτοπικό και παραμυθένιο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτό το συναίσθημα, μάλλον ας προσπαθήσουμε γιατί μπορεί να ειναι και απερίγραπτο. 

  Δεν θέλω να είμαι συγκεκριμένη. Δεν έχει να κάνει με εμένα, εσένα, αυτούς ή αυτό. Έχει να κάνει με τη μαγεία του να είσαι άνθρωπος και να έχεις ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του είδους, την ανθρωπιά. Πάντα πίστευα ότι ο καθένας από εμάς ειναι διαφορετικός, ξεχωριστός και -μάλλον θα ήθελα - ικανός να σέβεται τη διαφορετικότητα του αλλού. Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν πλάσματα από την άλλη άκρη του κόσμου, με ίδιες ιδέες, ήθη, προτιμήσεις ακόμα και τρόπο ζωής. Δεν ξέρω αν αυτή η ηλικία κάνει όλους μας να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τροπο αλλά αν ισχύει αυτό τότε ο χρόνος συνεχίζει να ειναι για μένα ο μοναδικός κυρίαρχος του μυαλού της ψυχής  και του κορμιού μας.

  Όσο λοιπόν περίεργη μου φαινόταν αυτή η ομοιότητα μεταξύ των χαρακτηριστικών του είδους μας, τόσο αλλόκοτη μου φάνηκε η διαφορετικότητα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι εδώ την ίδια τη διάφορα. Ξέρω, δυσκολεύομαι να εκφραστώ. Όσο οικεία όμως ένιωσα σε ένα σπίτι με άλλους 9 άλλοεθνεισ ανθρώπους, τόσο ξένη ένιωσα σε μια χώρα που οι άνθρωποι χαμογελάνε συνεχώς, σε βοηθάνε να κάνεις εύκολη τη ζωή σου και όταν οδηγούν σταματούν στις διαβάσεις όχι επειδή είσαι πολύ όμορφος αλλά γιατί έτσι πρέπει. Που δεν υπάρχουν αδέσποτα ζωα γιατί ακόμα και οι άστεγοι τα κρατάνε για συντροφιά. Ζουν, μοιράζονται, ξέρουν και συμπονούν. Και τώρα σκέφτομαι αν κάτι δε πάει καλά εδώ ή εκεί. 

  Που εκεί; Εκεί που όλοι ξέρουν. Που λένε ότι είναι τόσο όμορφα. Ότι οι άνθρωποι εκεί ξέρουν να περνάνε καλά, ότι το φαγητό είναι ίσως το καλύτερο. Που τώρα περνάει κρίση, που παντού πια βλέπεις φτωχούς ανθρώπους. Που υπάρχει ένα κόμμα που σκοτώνει αλλοδαπούς και χτυπάει γυναίκες. Ναι, μας το έδειξαν λέει σε ντοκιμαντέρ στη σχολή μας. Και εσυ τώρα τι πρέπει να απαντήσεις; Η απορία μου κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα.

  Ναι ξέρω, ζούμε σε μια κολλημένη χώρα και κοινωνία, πολύ περισσότερο από ότι τη φανταζόμουν πριν γνωρίσω αληθινα ακομπλεξάριστους ανθρώπους. Το θέμα είναι τι κάνω εγώ, εσύ και εμείς για να ξεμπλοκάρουμε τα γρανάζια. Συλλογή. Συλλογή από κάθε τι διαφορετικό και ικανό να αλλάξει τα πάντα σε αυτή τη χώρα. Έστω ένα καθημερινό χαμόγελο στα χείλη μας. Έστω λίγο παραπάνω σεβασμό στη ζωη και στη σκέψη του αλλού. 

Πολλές μικρές φωνές κάνουν τη διάφορα μου είπε ο Άγγλος.

Ας σταματήσουμε να μιλάμε για τη σχέση μεταξύ των χωρών μας, εδώ είμαστε ίδιες, εδώ ειναι Βρυξέλλες, μου είπε η Γερμανίδα...

       ...η Μαρία Θεοδωράκη είναι φοιτήτρια 

     Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο 

      Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης