27.10.13

χωρίς α-ερως-τατο


...γράφει η Έφη Παλιοτζήκα

Φύσηξε καπνό. Του χαμογέλασε. Της είπε πως δε θα την αφήσει να ανάψει άλλο. Του ξαναχαμογέλασε. Ήξερε πως αν ήθελε, δεν θα μπορούσε να της αρνηθεί. Την αγκάλιασε. πέρασε το χέρι του μέσα απ τα μαλλιά της και το ακούμπησε στο λαιμό της. Την φίλησε. Και μετά τον έσβησε. 
  Τώρα γυρίζει σελίδες στο ίντερνετ. Ψάχνει να βρει ένα διαδικτυακό ίχνος. Κανένα ίχνος αξιοπρέπειας. Το στόμα της έχει γεύση τσιγάρο με καφέ, τα μάτια της έχουν μαύρους κύκλους, το μυαλό της δεν έχει πολλά πέρα από αυτόν. Γυρίζει γυρίζει γυρίζει. Πέφτει. Ζαλάδα. Σηκώνεται. Γυρίζει. Ξερνάει. Φτού.
  Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η κόλαση είναι κάτι που έρχεται… Μετά. Αυτή, είναι πεπεισμένη, πως η κόλαση είναι αυτό που ζούμε εδώ. Κόλαση είναι, να προσπαθείς να κάνεις αυτό που θεωρείς ηθικά σωστό, και να σε βασανίζει ο ίδιος σου ο εαυτός. Κόλαση είναι μόλις κλείνεις τα μάτια σου να βλέπεις όλα αυτά, που δεν μπορείς πλέον να έχεις, αλλά θα μπορούσες να είχες. Κόλαση είναι να φοβάσαι να ξυπνήσεις, γιατί δεν ξέρεις πόσο χειρότερα μπορούν να πάνε τα πράγματα.
  Ο πλάτωνας, είπε κάποτε, πως ο έρωτας έιναι μανία. Αλλά μανία θεϊκή. Πως μέσα απ αυτόν , η ψυχή εξυψώνεται, μέσα από την τριβή της με τις άλλες ψυχές ή κάτι τέτοιο. Ο έρωτας είναι μανία και δεν ξέρω αν είναι θεϊκή, αλλά σίγουρα η εξύψωσή της κρατάει ελάχιστα. σε τινάζει ψηλά, και σε αφήνει να σκάσεις με δύναμη και τρέφεται από το διαμελισμένο κορμί σου, όπως βρίσκεται στο πάτωμα, αδύναμο πλέον να αντιδράσει και μετά σου πετάει λίγα ψίχουλα ικανοποίησης: ένα όνειρο, μια ανάμνηση, μια γρήγορη συνάντηση. Μια ματιά, έστω. Και συνεχίζει να τρέφεται από τις ελπίδες σου. 
  Ο έρωτας είναι ένα σαρκοβόρο ζώο. Και εμείς τα χορτοφάγα που προσπαθούν να πιστέψουν ότι μπορεί να μας κάνει καλό, ενώ απλά προσπαθεί να μας παχύνει για να έχει ένα καλύτερο γεύμα ή κάπως έτσι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: