δια βίου χρωμά-θηση

γράφει η Έφη Παλιοτζήκα

Πρώτη μέρα σχολή. Aγγίζει τα γένια του. Σίγουρα κάτι έχει γίνει λάθος. Κοιτάζει γύρω του, και βλέπει εκατοντάδες κόκκινα, μπλε, πράσινα ανθρωπάκια να πηγαινοέρχονται νευρικά στους διαδρόμους. ανάμεσά τους μερικά γκρι, λευκά και μαύρα, που προσπαθούσαν να μην αγγίζουνε και να μην τους αγγίζουν. Χρωματισμένη νεολαία. Περίμενε κάτι σαν παιδιά με μπογιές και πινέλα που προσπαθούνε να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Βρήκε παιδιά με μπλουζάκια, χαρτιά και αφίσες, να οδηγούνται από κοινού στο αδιέξοδο μέλλον τους, να τραβάνε ο ένας τον άλλον όλο και πιο κάτω.

Θυμήθηκε τότε, όταν μικροί πηγαίνανε στο λουνα παρκ, αυτός και όλοι οι φίλοι του. ναι, αυτά τα παιδιά γύρω του, μοιάζουν να θέλουν να ανέβουν όσους περισσότερους γύρους μπορούν στο ‘ταψί’ την ’ μπαλαρίνα’ και τη ’ ρόδα’. 'Ολα τους διαλέγουν κάτι που να γυρίζει, άλλο πιο αργά και άλλο πιο γρήγορα , μέσα στην ίδια κυκλική πορεία. Κι έτσι έχουν την ψευδαίσθηση της κίνησης, περιστρεφόμενοι γύρω από τον εαυτό τους.

Σίγουρα δεν πιστεύει ότι ένας κόσμος δίχως πολιτική, πολιτικούς και κατ επέκταση πολιτικά δρώμενα, μπορεί να λειτουργήσει. Ωστόσο, είναι σίγουρος, πως τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, αν δεν υπήρχαν κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια. Μια σχολή άλλωστε είναι αρκετά μικρή ώστε για να καλύψει τις εκλογικές της διαδικασίες να μπορεί να κάνει χρήση της άμεσης δημοκρατίας και όχι του καρκίνου της κάλπης.

Ξεχνάνε όμως, ότι έτσι δεν προχωράνε. μένουνε στατικοί, και σιγά σιγά, εξαντλούν τους πόρους αυτών που βρίσκονται έξω από τα παιχνίδια τους. Ξεχνάνε, πως όσο ωραία και αν περνούσαν στα παιχνίδια αυτά, μετά από πολλές γύρες, κατέληγαν να κάνουνε εμετό. η αλήθεια είναι, πως δεν ήθελε κανένας άλλος εκεί γύρω να ξεράσει εκτός από αυτόν. Η κατάσταση της σχολής του άγγιζε τα όρια του μη αποδεκτού, όχι μόνο από το πρίμα των “πολιτικοποιημένων ” νεολαίων, αλλά και από αυτό της καθαριότητας.

Ίσως μέσα από ένα πανεπιστήμιο όπου οι φοιτητές θα είχαν συναίσθηση της ομοιότητας των αναγκών τους, απαλλαγμένες από ένα χρωματισμένο μέλλον , να έβγαιναν έξω καλύτεροι άνθρωποι. Ίσως να έβγαιναν από τα αμφιθέατρα ανοιχτά μυαλά, και όχι κλειστοί χαρτοφύλακες.

Ίσως . Μάζεψε την τσάντα του από το βρώμικο πάτωμα. ίσως να περίμεναν κι άλλοι την αλλαγή. ίσως να μην ερχόταν σήμερα, αλλά σίγουρα έπρεπε να την κυνηγήσουν .