3.11.13

Ανθρώπου σφάλματα

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

   Είναι αλήθεια ότι όταν βρίσκεις τη τελειότητα σε κάποιον ή κάτι παύεις να ασχολείσαι με πολλά από τα ελλατώματά του. Κάποιες φορές, αδυνατείς να πιστέψεις ότι ορισμένες συμπεριφορές συμβαίνουν στ'αλήθεια και άλλες περιμένεις μέχρι ο εαυτός σου να αποβάλλει την αηδία που έχουν μαζέψει τα μάτια και τα αφτιά του. Εντελώς αφηγηματικά όπως πάντα ξεκίνησα τη καινούργια μου ιστορία. Για κάποιους ίσως να είμαι υπερβολική, θεώρησα όμως καθήκον μου να περιγράψω μέσα σε πολύ λίγες λέξεις τι αντίκρισαν τα ματάκια μου στο κέντρο της Ευρώπης, σε ένα κέντρο πολιτισμού, σε ένα ακόμη κέντρο όπου υπάρχουν άνθρωποι που παρεκκλίνουν από το δικό μου ιδανικό ανθρώπινης μορφής και σκέψης.
   Αρχικά, δηλώνω ερωτευμένη με αυτό το μέρος, που για όσους δε το γνωρίζουν ονομάζεται Βέλγιο. Η ομορφιά του δε χωράει στις λίγες εικόνες που σας έχω προσφέρει. Καθημερινά, αναρωτιόμουν πως ειναι δυνατόν να αλλάζεις πλανήτη μόνο με δυόμισι ώρες διαδρομή. Άνθρωποι ευγενικοί, χαρούμενοι. Ατελείωτη πράσινη φύση. Παραμυθένια κάστρα, παλάτια και ναοί. Στη συνέχεια πήγα στο πανεπιστήμιο. Το μέρος που ακόμα κι αν μισείς τα γράμματα, θες απεγνωσμένα να σπουδάσεις. Όμορφες εγκαταστάσεις, πολυπολιτισμικότητα, αρρενωπά αγόρια κολεγίου. Ξαφνικά κάτι με στεναχώρησε. Το κρατούσα μέσα μου για καιρό γιατί πολλές φορές σκέφτηκα ότι για κάποιους δικούς μας αυτό θα ήταν μια λαμπρή ιδέα για να τραβήξουν τη προσοχή. Οι Βέλγοι φοιτητες λοιπόν, έχουν ένα κακό συνήθειο, μια άσχημη για τα δικά μου γούστα παράδοση. Μια νοοτροπία που θα πρεπε να τη σεβαστώ γιατί έτσι πρέπει, αλλά ομολογώ ότι τη σιχαίνομαι. 
   Ονομάζονται φοιτητές «βάπτισμα». Ναι! Από τη δική μας λέξη «βάπτισμα». Η έννοια αυτή συμπεριλαμβάνει δύο ομάδες, τους πρωτοετείς φοιτητές ή αλλίως "μπλε" που ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να συμμετέχουν στην κοινότητα αυτή και τους μεγαλύτερους οι οποίοι φυσικά υπήρξαν κάποτε στη θέση των πρώτων. Βασικές δραστηριότητες  της κοινότητας αυτής είναι η τελετή του «βαπτίσματος» δηλαδή του καλωσορίσματος των νέων φοιτητών και στη συνέχεια μια σειρά από καθημερινά καψόνια των μεγαλυτέρων σε αυτούς. Στη συνέχεια οι "μπλε" χωρίζονται καθώς ο καθένας απο αυτούς είναι υπό την ιδιοκτησία κάποιου «παλιού». Φυσικά υπάρχει και ο βασιλιάς, ο καλύτερος όλων. Κάθε πανεπιστήμιο έχει τους δικούς του «βαπτιστές». Η συγκεκριμένη παράδοση υπάρχει σε όλο το Βέλγιο ενώ γνωρίζω ότι μερικές παρόμοιες δραστηριότητες σημειώνονται σε ορισμένα πανεπιστήμια της Ισπανίας.
   Θα σας περιγράψω λοιπόν τι ακριβώς είδαν τα μάτια μου. Νέα πρόσωπα, άγριες όψεις που από πίσω τους κρυβόταν μια εφηβική ομορφιά. Ντυμένοι με βρώμικα πανιά, σακούλες, δέρματα. Δυσκολεύομαι να βρω το υλικό καθώς η απαίσια μυρωδιά τους δε με βοηθούσε να πλησιάσω. Φωνές το ίδιο άγριες. Μεθυσμένα μάτια. Φορούν ένα καπέλο του οποίου η μπροστινή πλευρά είναι μακρόστενη εάν το πανεπιστήμιο δεν είναι καθολικό ώστε να μη μπορούν να κοιτάξουν το Θεό. Η πρώτη μου οπτική εμπειρία ήταν μια ομάδα πρωτοετών να κουβαλάει σε μια σανίδα το «βασιλιά» καθώς οι μεγαλύτεροι έφτυναν μπύρες πάνω τους. Συγκλονίστηκα. Γύρω μου κανένας δεν έδινε σημασία. Κάποιος άλλος φοιτητής Erasmus πήγε να βγάλει φωτογραφία και τον σταμάτησαν Βέλγοι φοιτητες. «Τι κάνεις εκει; Απαγορεύεται να τους βγάζεις φωτογραφία, θα μπλέξεις». Την επόμενη μέρα, άλλο παιχνίδι. Δύο «μπλε» σε ένα καροτσάκι σουπερμάρκετ ,εν κινήσει, χωρίς προορισμό. Ταχύτητα, μπαμ, γέλιο. Πάλι καλά όχι ατύχημα. Λίγες μέρες μέτα τους πετυχαίνω στο κέντρο της πόλης κατα τη διάρκεια της τελετής. Οι πρωτοετείς σκύμμενη, σε στάση προσευχής με αυγά στο κεφάλι, ποτισμένοι με μπύρες να ψέλνουν προσευχές σε άγνωστη γλώσσα. Τρόμαξα. Η κορύφωση έφτασε όταν διάβασα σε βέλγικη εφημερίδα ότι πρόσφατα φοιτήτρια έπεσε σε κώμα αφού την ανάγκασαν να πιει απεριόριστες ποσότητες νερού. Την συμβούλεψαν να σταματήσει με την αυτόματη διαγραφή της φυσικά από τη κοινότητα, αυτή όμως συνέχισε. 
   Στην αρχή γέλασα, σκέφτηκα ότι για ακόμα μια φορά συναντώ μια δημιουργική ομάδα νέων σε αυτή τη χώρα. Στη συνέχεια αηδίασα. Στο τέλος φοβήθηκα. Προσπάθησα να ρωτήσω τους πάντες. Ήθελα να συνειδητοποιήσω οτι πρόκειται για μια γελοία φάρσα που πίσω της κρύβεται ένα καλοστημένο σχέδιο ώστε να μη κινδυνεύει κανείς. Πολλοί με κορόιδεψαν. Παλιά μέλη της κοινότητας μου είπαν ότι σημειώνεται ένας θάνατος το χρόνο. ´Οτι τα μέλη υπογράφουν συμβόλαιο το οποίο τους προειδοποιεί για τον κίνδυνο της επιλογής τους. ´Οτι ειναι παράδοση του Βελγίου και πολλοί το κάνουν για να συμπεριφερθούν κόντρα στους γονείς τους. Υποχρεωτική κατανάλωση μπύρας με ψάρια και σκουλήκια, βία, συμπεριφορές ασέβειας με το σεξουαλικό περιεχόμενο να κυριαρχεί. Φυσικά και υπάρχει άνταλλαγμα. Κάποιες σημειώσεις, συμβουλές και άλλα που μόνο αυτοί γνωρίζουν. Υλικά αγαθά που δεν είναι τίποτα μπροστά στις εξευτελιστικές συμπεριφορές τους. Οι πηγές στο διαδίκτυο δεν είναι πολλές. Οι περισσότερες αναφέρονται στο ατύχημα των τελευταίων ημερών. Υπάρχουν πολλοί κατά και άλλοι τόσοι υπέρ.
   Μακάρι να ήταν ψέματα όσα διαβάσατε, μακάρι ταυτόχρονα να είχα την ικανότητα να γράψω πολύ περισσότερα από αυτά που είδα και άκουσα. Σας παραθέτω απλά αυτά που μου κόλλησαν στο μυαλό. Ίσως είμαι παράλογη, ίσως όμως κάτι τραγικό συμβαίνει εδώ. Σκοπός μου όμως δεν είναι να ανακατευτώ στις παραδόσεις κάποιου ξένου λαόυ. Αλλού θέλω να καταλήξω. Σε δυο λέξεις. Προσωπική επιλογή. Είχα στο μυαλό μου ότι αυτή έχει να κάνει με το προσωπικό καλό, ακόμα και το συμφέρον. Ποτέ δεν πίστευα όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να ταπεινωθούν με σκοπό να ταπεινώσουν. Ξανά αλλού θέλω να καταλήξω. Μου φάνηκαν όλα τόσο γνώριμα. Στάσου! Μη πεις στον εαυτό σου «νόμιζα ότι στην εποχή μας μόνο εμείς έχουμε ξεφύγει τόσο», λόγω των τελευταίων γεγονότων. 
   Ήταν πρωί, τους κοιτούσα με παράπονο και αηδία όταν ανάμεσα τους άκουσα μια νέα ελληνική φωνή... 

Δεν υπάρχουν σχόλια: