17.11.13

Αυτοανοσία

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη
   Αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, αυτοαντίληψη, αυτάρκεια. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε με σκοπό αυτό το "αυτο-". Κάπου στη πορεία το χάνουμε. Δε ξέρω όμως αν εμείς το πετάμε ή φεύγει από μόνο του. Σίγουρα όμως καθώς τα χρόνια περνούν αναλογιζόμαστε πόσο "αυτο-ολοκληρωμένοι" υπήρξαμε κάποτε και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο είναι να ξανά υπάρξουμε. Όλη αυτή η δύναμη που πηγάζει από τον εαυτό μας κρύβεται στα έγκατα ενός κορμιού που αναζητάει μια εξέλιξη. Τις περισσότερες φορές σκουριάζει και μένουμε μόνοι παλεύοντας να στριμώξουμε αυτά τα τέσσερα γράμματα σε όποια λέξη βρούμε. 

   Μα τι στο καλό είναι ο εαυτός μόνος του; Ούτως ή άλλως και ο ίδιος για να φτιαχτεί χρειάζονται τόσα κομμάτια. Κι αυτά τα κομμάτια με τη σειρά τους ανολοκλήρωτα είναι. Όλα πάνω μας παρακαλούν για μια ένωση και εμείς κοιτάμε πως θα ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας μόνοι. Μόνος. Τι πάει να πει μόνος; Μοναξιά είναι αυτή η στάσιμη κατάσταση του μυαλού, της ψυχής και του σώματος. Καμία φορά ίσως και να είναι η πιο εγωιστική συμπεριφορά του ανθρώπου. Αυτή η μανία του να δουν μόνο τα δικά του μάτια αυτό που βλέπει. Να ακούσει μονάχος αυτή την θορυβώδη σιωπή. 
   Είναι όμως η μοναξιά ικανή να καλλιεργήσει αυτό το "αυτο" που ψάχνουμε; Ίσως ναι, μόνο που τώρα βουτάμε στο σκοτάδι. Αυτοκαταστροφή. Και μετά ξανά αυτοδημιουργία. Περνάει ο καιρός και το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι  να αλλάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Το χειρότερο είναι ότι συνεχώς χρησιμοποιούμε τη δικαιολογία του « τα βρίσκω με τον εαυτό μου», μη συνειδητοποιώντας ότι ο εαυτός μας είναι αυτός που μας εκτιμάει περισσότερο από όλους. Είναι ο μοναδικός που δε χρειάζεται προσπάθεια για να τον κατακτήσουμε. Είναι ο μοναδικός που με ένα απλό νέο ξύπνημα μπορεί να σταματήσει να μας κρατάει κακία. Που είναι οι άλλοι όμως; Γιατί εγώ νομίζω ότι σε αυτό τον κόσμο δεν είμαι μόνη. Που είναι όλοι αυτοί που θα δουν τον εαυτό μου και μαζί με αυτόν την αντίληψη, την πεποίθηση και την εκτίμηση μου για αυτόν; Να μην έρθουν όμως και να μου πουν ότι αυτό το κάνω λάθος αλλά να με πάρουν από το χέρι και να μου πουν «έλα αυτό να το κάνουμε μαζί».
   Υπάρχει άραγε μια πρόθεση ικανή να μας χωρέσει όλους; Όλους όλους. Μια πρόθεση που όταν μπαίνει στο στόμα μας να πνιγόμαστε από τη διαφορετικότητα που θα την περιβάλλει. Να μπορούσε να σπάσει όλες τις λέξεις και να τις ξανακολλήσει με την ίδια μέσα. Όχι το "συν" της συγκέντρωσης ούτε το "μάζα" της μαζοποίησης. Ένα "μαζί". Παλεύουμε με τα άσχημα και τα δύσκολα και δε σκεφτήκαμε ποτέ ότι μπορεί να τίθεται θέμα πρόθεσης. Μερικών μονάχα γραμμάτων. Όπως το "μαζί" της λέξης "μαζιθατηβρουμετηνακρη". 
   Μεγάλη μέρα η σημερινή. Οι γνώσεις μου όμως είναι πολύ λίγες για να γράψω κάτι γι'αυτήν. Όχι γιατί στερούμαι ιστορίας αλλά διότι για τα γεγονότα που είναι τόσο πρόσφατα αν δε τα έχεις ζήσει μη λες πολλά. Άσε αυτούς που ξέρουν να μιλάνε. Σε προετοιμάζω γιατί σε λίγο καιρό θα έρθει η σειρά σου να μιλήσεις γι'αυτά που ζεις τώρα. Κράτα δυνάμεις. Το μόνο που θα παραθέσω λοιπόν από ό,τι νέο διάβασα σήμερα είναι « Το Πολυτεχνείο ζει. Εμείς; ».

Δεν υπάρχουν σχόλια: