1.12.13

Σοφά λόγια ενός δέντρου

…γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης
   Κρίση εμπισοσύνης. Κρίση αυτοεκτίμησης. Πρώτιστα, κρίση ηθική! Η οικονομική κρίση πέρα απ’ όλα τα άλλα, ανέδειξε την αδυναμία των ανθρώπων να δείξουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. 
   Νιώθω ευλογημένος κάθε φορά που σκέφτομαι ότι έχω την τύχη να συζητάω με φίλους και γνωστούς που κατάφεραν να ξεπεράσουν κάθε είδους δυσκολία και να κάνουν την  ανατροπή. Γεμίζω ελπίδα. Αισιοδοξώ. Πώς τα κατάφεραν; 
   Αρκεί μια ιδέα, έξυπνες σκέψεις, θέληση, όραμα μα κυρίως τα κότσια να ρισκάρεις. Γιατί φοβόμαστε το ρίσκο; Έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι είμαστε παρατηρητές στην ζωή, δεν τολμάμε. Η πλάνη στην οποία έχουμε περιέλθει έχει τη μορφή της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν εξαρτάται από εμάς. Ενισχύει λοιπόν την προσωπική αδράνεια και αβουλία.
  Αυτοκυριαρχία; Άγνωστη λέξη στο λεξικό της ζωής μας εφόσον καθημερινά  ο φόβος διαγράφει λέξεις-κλειδιά στην λύση του προσωπικού μας μυστηρίου. Δεν θέλω να γίνω συγκεκριμένος καθώς φοβάμαι ότι ο καθένας περνάει τον προσωπικό του γολγοθά, έχει μια ιστορία να μοιραστεί, ένα παράπονο, μια αλήθεια…Τη δική του αλήθεια.
   Σαφέστατα ο καθένας από εμάς έχοντας γνώση της μοναδικότητας του αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο. Ο Γιώργος, ο Κώστας, η Μαρία, η Ελένη, μιλάνε αντικειμενικά μέσα από τη δική τους υποκειμενικότητα. Αντίστοιχα τα ίδια πρόσωπα κρίνουν με διαφορετικό τρόπο περιστατικά στη ζωή τους. 
  Τις προάλλες, έτυχε να ρίξω μια ματιά σε  απόσπασμα από βιβλίο του σπουδαίου συγγραφέα Hermann Hesse. Συνοπτικά, προσπαθώντας να μην παραλείψω κάτι σημαντικό συγκράτησα το παρακάτω κείμενο: "Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι  όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί  μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους , αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε. To δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου, μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι ζωή από την αιώνια ζωή. Όταν απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να αντέξουμε τη ζωή μας, τότε το δέντρο έχει κάτι να μας πει: Σταθείτε! Κοιτάξτε εμένα! Το σπίτι είναι μέσα σας, αλλιώς δεν είναι πουθενά.'' 

  Πέρασαν μέρες και τα λόγια αυτά ηχούν ακόμα μέσα μου…

Δεν υπάρχουν σχόλια: