χαρο -υμενο- ς τα Χριστούγεννα

…γράφει η Έφη Παλιοτζήκα

Έχεις φορέσει το τεράστιο καινούριο σου παλτό, που είναι καλύτερο σχέδιο από το περσινό, λίγο ακριβότερο, και ίσως ένα νούμερο μεγαλύτερο γιατί πήρες μερικά κιλάκια. κρατάς τη σακούλα με το δώρο που πήρες σε αγαπημένο πρόσωπο. δεν το χρειάζεται αλλά, το χρώμα και το σχέδιο δεν σ άφησαν να το προσπεράσεις έτσι απλά. 


.

ακούς τον κύριο απ το απέναντι πεζοδρόμιο, παίζει το theme της amelie, και μετά το αντίστοιχο της Πολίτικης Κουζίνας. η Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα σε πλημμυρίζει, προσπερνάς την γιαγιά που διπλωμένη παρακαλάει στο πεζοδρόμιο για ένα κομμάτι ψωμί. βιάζεσαι να προλάβεις το λεωφορείο, κάθεσαι σε μονή θέση, δεν υπάρχει λόγος να ενοχλήσει τη μέρα σου κάποιος άστεγος ή κάποιος χρήστης. η ζωή σου είναι πολύ ωραία για να την καταστρέψουν τέτοιες λεπτομέρειες. 
. 
στο δρόμο για τη σχολή, σκοντάφτεις πάνω σε χαρτόκουτα. τα κλωτσάς νευριασμένος. μα τι κάνει ο Δήμος σ αυτή την Πόλη , σκέφτεσαι, και βιαστικός δεν παρατηρείς τον τυλιγμένο σε κουβέρτες άστεγο που ξαπλώνει πάνω τους . δίπλα του ένας σκύλος, μοιράστηκε την τελευταία μπουκιά από ένα κουλούρι που του πέταξαν. όσο λιγότερα έχεις τόσο περισσότερα δίνεις, λένε. το χες διαβάσει σε ένα άρθρο τις προάλλες. μήπως να σταματήσεις να αφήσεις κανένα ψιλό ; θα το έκανες αν δεν βιαζόσουν. σκουντάς το κοριτσάκι με τους αναπτήρες για να προλάβεις μια φίλη σου που μπαίνει κι αυτή αργοπορημένη στη σχολή. 
. 
δύσκολα Χριστούγεννα, συζητάτε μεταξύ σας, και κανονίζετε πού θα βγείτε το βράδυ της πρωτοχρονιάς. . c’est la vie : morte