tag:blogger.com,1999:blog-29409608300506519992024-03-21T09:07:42.355-07:00ανθρωπάκος Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.comBlogger95125tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-71099370364985273272014-01-24T15:20:00.002-08:002014-01-26T03:31:11.345-08:00μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αετόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής…<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmh5d08QJoVmcOHAPGO__Nx8WarrA01a332APpgsSz_r23NMvLnrNGmfWNsGF53ijoDzlgA8CmS3OYMx_RDdyzykbADZqaLsyQStfU1mR5hZ4tYbaratNS8r_LmD9m7QX2zlixBVQMhRk/s1600/baloon,dreams,balloons,sky,surreal,clouds-96323ae63370602c3bcb59ba326e2b58_h.jpg" imageanchor="1" style="background-color: white; color: #cc6868; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace; font-size: 16px; font-weight: bold; line-height: 1.4; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center; text-decoration: none;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmh5d08QJoVmcOHAPGO__Nx8WarrA01a332APpgsSz_r23NMvLnrNGmfWNsGF53ijoDzlgA8CmS3OYMx_RDdyzykbADZqaLsyQStfU1mR5hZ4tYbaratNS8r_LmD9m7QX2zlixBVQMhRk/s1600/baloon,dreams,balloons,sky,surreal,clouds-96323ae63370602c3bcb59ba326e2b58_h.jpg" height="640" style="border: none; position: relative;" width="640" /></a><br />
<div class="post-body entry-content" id="post-body-708902462155596241" itemprop="description articleBody" style="background-color: white; color: #666666; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace; font-weight: bold; line-height: 1.4; position: relative; width: 658px;">
<div dir="ltr" trbidi="on">
<br />
<u style="font-size: 16px;">TEYXOΣ 12</u><br />
<b style="font-size: 16px;">ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2014</b><br />
<b><br /><span style="font-size: large;">> <a href="http://www.youtube.com/watch?v=7UeKv34-csc">Μια νεολαία που ανησυχεί πολύ για το μέλλον</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> </span></b><span style="line-height: normal;"><span style="font-size: large;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_24.html">Οι Αμαρτίες κάποτε πληρώνονται</a> (;)</span></span><b><br /></b><b><span style="font-size: large;">> </span></b><span style="line-height: normal;"><span style="font-size: large;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2014/01/street-fashion.html">Street fashion / new</a></span></span></div>
<div dir="ltr" style="font-size: 16px;" trbidi="on">
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2014/01/2013-part-ii.html" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">2013 part II</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://www.dubiumn.com/%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82/" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">Η αυταπάτη της [ατομικής]</a><a href="http://www.dubiumn.com/%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82/" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">ελευθερίας</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">ΑΙΜΑ,ΘΙΒΕΤ ΚΑΙ ΙΔΡΩΤΑΣ</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2014/01/blog-post_12.html" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">όνειρο χειμερινής νυκτός (ετσετερα)</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://www.youtube.com/playlist?list=PLpAElaDqcNxfU6c83e-LaNboKiuLmnarT&feature=edit_ok" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">exams' melody</a> (playlist)</span></b><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span><span style="font-size: large;"><br /></span><br />
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="font-size: 24px; line-height: normal; margin: 0px; position: relative;">
<span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/07/blog-post_1898.html" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">ΑλλάΖΩ</a></span></h3>
<div>
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">-«Δάσκαλε, δείξε μου το δρόμο» - </a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;"> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">«Είναι στα πόδια σου»</a></span></b></div>
<div>
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/08/blog-post_7183.html" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">Σκέψεις για την ευθύνη του λαού</a></span></b></div>
<div>
<span style="font-size: large;"><b>> </b><b><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/10/street-fashion.html" style="color: #cc6868; text-decoration: none;">street fashion</a></b></span></div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-53865802546837464132014-01-24T15:16:00.002-08:002014-01-24T15:16:33.001-08:00ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΠΟΤΕ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ (;)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjoZtAmpsE1Ns3J_owOwNS65z1cyzuV5iABIrfgd3v5G25rBPyKvUpEpaLJeMmT_SECsUr3uRHalb1kFpBlPEWINpHgUxNPEriJbdJ2gbVr6Uk7dTCWS_BWc7IoVQMwnVplV788Kt4pT8/s1600/157375.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjoZtAmpsE1Ns3J_owOwNS65z1cyzuV5iABIrfgd3v5G25rBPyKvUpEpaLJeMmT_SECsUr3uRHalb1kFpBlPEWINpHgUxNPEriJbdJ2gbVr6Uk7dTCWS_BWc7IoVQMwnVplV788Kt4pT8/s1600/157375.jpg" height="640" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">...γράφει ο Γιάννης Κωνσταντινούδης</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">"Από τον θεό να το βρει! Στην κόλαση να πάει ο τρισκατάρατος!</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">Καρκίνο στα παιδιά του!"</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Aυτά και άλλες τέτοιες ομορφιές ξεστομίζουν τα στόματα των κατά τα άλλα θεοσεβούμενων χριστιανών. Οι ίδιοι που πηγαίνουν κάθε Κυριακή με το καντηλάκι στην εκκλησία, για να φωτιστούν από το κάλεσμα "ειρήνης" και "αδελφότητας" του παπούλη της ενορίας. Αυτοί που μέσα στο κατανυκτικό κλίμα της θείας λειτουργίας προσεύχονται, όχι για την υγεία των δικών τους ανθρώπων, αλλά για την δυστυχία και την καταστροφή των εχθρών τους. Πράγματι φαίνεται ότι το μότο μιας ολόκληρης θρησκείας - δεν γίνομαι απόλυτος, ούτε ισχύει μόνο σ' αυτήν την περίπτωση - έχει γίνει το βαρύγδουπο "οι αμαρτίες πληρώνονται"...</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><a name='more'></a></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> Ο προσδιορισμός της αμαρτίας παραμένει μια σπαζοκεφαλιά για γερούς λύτες. Αρχικά, φαίνεται να ισχύουν οι περίφημες 10 εντολές του Μωυσή, δηλαδή τα all classic "τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου", "ού κλέψεις", "ού μοιχεύσεις" κτλ-κτλ. Επίσης παίζουν και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα όπως η βουλιμία, η λαγνεία, η οργή, η φιλαρέσκεια, ο φθόνος και η "δεν θυμάμαι ποιο άλλο ήταν βρείτε το μόνοι σας", σύμφωνα με τον Δάντη και την "κόλασή" του. Μάλιστα η μυθολογία των επτά αμαρτημάτων έχει μεταφερθεί πετυχημένα στον κινηματογράφο με το πασίγνωστο "SEVEN" του ,αλλά και σε πολλές περιπτώσεις οι σεναριογράφοι έχουν αντλήσει έμπνευση είτε για το θέατρο είτε για την μικρή οθόνη. Η παραβίαση των παραπάνω εντολών υπολογίζεται ως αμαρτία. Αλλά η εκκλησία σαν σωστός οργανισμός που είναι , έχει εμπλουτίσει των κατάλογο των αμαρτιών με νέα και ευφάνταστα παραπτώματα, ικανά να σε στείλουν στο αιώνιο βασανιστήριο της κολάσεως(Fas - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternum-πόσο ψάξιμο πια...).Και για να γίνουμε ποιο συγκεκριμένοι, οτιδήποτε εμποδίζει την σωστή λειτουργία της εκκλησίας μετράει ως αμαρτία.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Παραδείγματος χάρη, είναι αμαρτία να μένουν ανοιχτά τα εμπορικά μαγαζιά την Κυριακή που έχει λειτουργία η εκκλησία - κατά προτίμηση τις πρωινές ώρες, μετά δεν υπάρχει θέμα - ή είναι μέγιστη αμαρτία να είσαι ομοφυλόφιλος. Είναι τα πρέπει και τα μη που έχουν κατασκευάσει και παράλληλα καλλιεργούν ακόμα πολλές κοινωνικές απόψεις και ταμπού.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Στο μυαλό του μέσου πιστού, στο δίκτυο των αμαρτιών που δημιουργείται, δεσπόζει ο Θεός - Τιμωρός. Ο Θεός που τιμωρεί τις ψυχές των αμαρτωλών με την αιώνια τιμωρία και το πυρ το εξώτερον.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Κοινότητες φράσεις όπως "ο Θεός βλέπει, από τον Θεό να το βρει" είναι αποστάγματα της θεϊκής τιμωρίας και του ξεσκαρταρίσματος των ψυχών. Φαίνονται ότι οι άνθρωποι φαντάζονται τον Θεό σαν κάποιο υπαλληλάκο της ΤΡΟΙΚΑ που επιβλέπει το έργο των ανθρώπων και μετά το τέλος της διορίας τιμωρεί την απειθαρχία με νέα και κυρώσεις. Μόνο που αυτή η τιμωρία είναι ατέρμονη σαν το μύθο των Δαναΐδων. Μελετώντας τις γραφές, η εικόνα του Θεού - Τιμωρού καμία σχέση δεν έχει με τον Θεό που συγχωρεί στην καινή και παλαιά διαθήκη. Εκεί κολάει και ο ρόλος του κακού. Παραφράζοντας Βολταίρο, αν δεν "υπήρχε" ο διάβολος, η εκκλησία θα έπρεπε να τον επινοήσει. Διότι εκείνος κάνει την "βρώμικη" δουλειά κρατώντας άσπιλο το όνομα του Θεού. Το θέμα είναι ότι μπερδεύτηκε ο ρόλος του θεού με τον διάολο δημιουργώντας έναν αχταρμά στα κεφάλια πολλών πιστών. Απρόβλεπτο;</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Ο Matthieu Ricard, Γάλλος διερμηνέας των Δαλάι Λάμα, είχε γράψει ότι οι πράξεις που κάνουμε στην ζωή μας είναι σαν βέλη που ρίχνουμε στον ουρανό. Κάποια στιγμή ξεχνάμε την ύπαρξή τους. Και τότε επιστρέφουν στην γη και μας χτυπάνε. Ας υποθέσουμε ότι οι κακές πράξεις των ανθρώπων πληρώνονται σε αυτή ή την άλλη ζωή. Πως πληρώνονται και από ποιόν; Πληρώνονται με μία άλλη κακή πράξη εναντίον του αμαρτωλού; Επομένως ο τιμωρός της αμαρτίας είναι κατ' ανάγκη αμαρτωλός. Ο φόβος του θανάτου εξηγείται εν μέρει από την πιθανή τιμωρία του αμαρτωλού βίου. Προσωπικά θεωρώ ότι όλα αυτά λέγονται ώστε οι άνθρωποι να νοιώθουν μια αίσθηση δικαιοσύνης σε μια άδικη πραγματικότητα και μια ισορροπία σε ένα ανισόρροπο κόσμο. Ο παράδεισος είναι γλυκό χαλινάρι.</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-82382584853252465962014-01-24T15:10:00.001-08:002014-01-24T15:10:17.315-08:00 Street fashion<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: center;">
<i><b><span style="font-size: x-large;"> </span></b></i><i><b><span style="font-size: x-large;">Girls night out!</span></b></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm9LKlCVoqtOBqTGD9eZcpZPdl94ZlsdHlixxBjZK0IKA3rhIczRumFY7QWnilIbFc6KgIa30fcgbf9PISDIv2RWcbmzCVNVcV752vkk4hoHtEIc-kDFEihlgki7yF_ZOxMLk1QK9Zgq4/s1600/%CE%BA%CE%B1%CC%81%CF%84%CF%89+%CE%B1%CF%80%CE%BF%CC%81+%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CF%84%CE%B9%CC%81%CF%84%CE%BB%CE%BF-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm9LKlCVoqtOBqTGD9eZcpZPdl94ZlsdHlixxBjZK0IKA3rhIczRumFY7QWnilIbFc6KgIa30fcgbf9PISDIv2RWcbmzCVNVcV752vkk4hoHtEIc-kDFEihlgki7yF_ZOxMLk1QK9Zgq4/s1600/%CE%BA%CE%B1%CC%81%CF%84%CF%89+%CE%B1%CF%80%CE%BF%CC%81+%CF%84%CE%BF%CE%BD+%CF%84%CE%B9%CC%81%CF%84%CE%BB%CE%BF-3.jpg" height="212" width="640" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; text-align: center;">
<i style="font-size: large;"><b><a name='more'></a><br /></b></i></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; text-align: justify;">
<i style="font-size: 13px;"> </i><span style="font-size: large;"> Μπορεί τα Χριστούγεννα να πέρασαν αλλά ποτέ δεν είναι αργά να παρουσιάσουμε βραδινές εμφανίσεις! Φούστες, ολόσωμες φόρμες, πουκάμισα, με ψηλά ή χαμηλά παπούτσια, με τον κατάλληλο συνδυασμό μετατρέπονται στις πιο στυλάτες βραδινές εμφανίσεις! Ευχαριστούμε τα κορίτσια για τη βοήθειά τους και τον Κώστα Μαρτιναίο για τις φωτογραφίες του! </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;">(</span><span style="font-size: large;"><a href="http://mhdosphotography.wordpress.com/" style="color: #1155cc;" target="_blank">http://mhdosphotography.<wbr></wbr>wordpress.com/</a> )</span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5UwJwlx1InLtzzW-72Ovau63LucDJCnlXDuBb7KCLLeQkK8Td4qroo-oSUp3SQ65wY65QTp620zJCnjgm8-IcQPG8AXRe7emfPT_Eyu3WAvJmiX2nXo2rl69Gyl-8LAfHiEb1yH7ZTjg/s1600/1%CE%B7-5.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5UwJwlx1InLtzzW-72Ovau63LucDJCnlXDuBb7KCLLeQkK8Td4qroo-oSUp3SQ65wY65QTp620zJCnjgm8-IcQPG8AXRe7emfPT_Eyu3WAvJmiX2nXo2rl69Gyl-8LAfHiEb1yH7ZTjg/s1600/1%CE%B7-5.JPG" height="640" width="422" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTkNoE0Zemeksyi2amUAOAh1ILYyQQgjndOGHFB3uNBhXSLNohORBGGOMKjZnUasKHiqmXasjXxLO7umBgP0ouRPE-kY3NJDM75CofEBOedmdh9vGSQqWOyzFhCb26OR9c_dKrKRlDCGU/s1600/2%CE%B7-5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTkNoE0Zemeksyi2amUAOAh1ILYyQQgjndOGHFB3uNBhXSLNohORBGGOMKjZnUasKHiqmXasjXxLO7umBgP0ouRPE-kY3NJDM75CofEBOedmdh9vGSQqWOyzFhCb26OR9c_dKrKRlDCGU/s1600/2%CE%B7-5.jpg" height="640" width="422" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI71Ye5YTrwNHVS5rKnrmGEB4A0YdfQLGvqf-MyDmwg9L05cKFc1s_bSDzg5nVfag91v_mtePrmx4xfg9ARinxZnIdfoOY5jr8E6OSjnn_vaNLcObJ1ODeojjWdEAkG3J4Q9ZvToW4LmY/s1600/3%CE%B7-5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI71Ye5YTrwNHVS5rKnrmGEB4A0YdfQLGvqf-MyDmwg9L05cKFc1s_bSDzg5nVfag91v_mtePrmx4xfg9ARinxZnIdfoOY5jr8E6OSjnn_vaNLcObJ1ODeojjWdEAkG3J4Q9ZvToW4LmY/s1600/3%CE%B7-5.jpg" height="640" width="422" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<span style="font-size: large;"> </span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-62863319701971200222014-01-12T05:49:00.002-08:002014-01-12T05:49:19.637-08:002013 part II <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; font-size: 18px;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI0OPh_o4IdkUfxf8ZL53xpWfVUq8bd5X37zLqs3tMt8J89zO3H3i51FZ9F8s1IMioNK_Qb_xRKCdqbzx0xqHlbFqwk4HOFv3oYY7Abfi40jLdQkyF2QIicxDngt6_zC8xrc31bdbyiHg/s1600/image-7.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI0OPh_o4IdkUfxf8ZL53xpWfVUq8bd5X37zLqs3tMt8J89zO3H3i51FZ9F8s1IMioNK_Qb_xRKCdqbzx0xqHlbFqwk4HOFv3oYY7Abfi40jLdQkyF2QIicxDngt6_zC8xrc31bdbyiHg/s1600/image-7.jpeg" height="640" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη</span></td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; font-size: 18px; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px;"> </span><span style="font-size: large;">Δε θα σας πω καλή χρονιά διότι για κάποιο περίεργο λόγο όλοι έχετε προβλέψει ότι το νέο έτος ήρθε για να μας σώσει από το καταραμένο προηγούμενο. Εντάξει και εγώ το πιστεύω λίγο παρόλο που οι ελπίδες πολλές φορές αποτελούν μόνο κακιές επινοήσεις του μυαλού μας. Καθώς βρίσκομαι εκτός από κάτι που με άφορα άμεσα υπάρχουν φορές που κακώς το αγνοώ και έπειτα όταν αρχίζω και τρέχω στα μπλογκ και στα μίντια χάνομαι και προσπαθώ να βγάλω μια άκρη. Ξέχασα να σας πω λοιπόν ότι και εγώ με το νέο έτος αποφάσισα να διαγράψω ένα μεγάλο ελλάτωμά μου, να πιστεύω όλους και τα πάντα. Βέβαια για να το καταφέρεις αυτό πρέπει να ακούς τις αλήθειες όλων και έπειτα να διαλέγεις τη πιο δίκαιη για σένα. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<a name='more'></a><span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> Σκαλίζοντας λοιπόν πολλά χαρούμενα, σοβαροφανή και άλλα ιντερνετικά στέκια, αποφάσισα να σχολιάσω ορισμένα σκηνικά έτσι για να γελάσουμε μιας που είναι περίοδος εξεταστικής. Όλα ξεκίνησαν όταν ένα πρωί διάβασα στο γνωστό γαλάζιο φτερωτό σόσιαλ μίντιουμ το τέλειο «Οι χειροπέδες έγιναν το νέο ρόλεξ». Αφού γέλασα και προσπάθησα να το μοιραστώ με τους αλλόγλωσσους φίλους μου, φυσικά χωρίς επιτυχία γιατί φημίζομαι για το χιούμορ μου, άρχισα έτσι λίγο να βρίσκω ευκαιρίες να ξεφεύγω από το διάβασμα μιας και το δωμάτιο μου ήταν ήδη καθαρό. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> Συνελήφθη λέει στην Τουρκία ο κύριος Φιλιππίδης και αναμένεται να παραδοθεί στις ελληνικές Αρχές εντός του Σαββάτου, ή το αργότερο την Κυριακή. Φυσικά, γιατί αν έχει κανονίσει κάποιο χαμάμ δεν γίνεται να του το κόψουν στη μέση. Μάλιστα ο εν λόγω κύριος αντιμετωπίζει κατηγορίες για απάτη και απιστία σε βαθμό κακουργήματος. Ελπίζω μόνο η απιστία να είναι εις βάρος του ελληνικού λαού γιατί είναι καιρός ο τελευταίος να νιώσει λίγο προδωμένος μετά την υπερχαλάρωση των γιορτών. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> Πάλι καλά έχουμε και ορισμένους θεόσταλτους ανθρώπους οι οποίοι με πίστη στην αστείρευτη δύναμη της ελληνικής δικαιοσύνης ελπίζουν στην αποκάλυψη της δικής τους αλήθειας. Ο κ. Στουρνάρας δήλωσε για την περίπτωση της κας Σακελλαρίου ότι έχει πλήρη εμπιστοσύνη και σεβασμό στην ελληνική δικαιοσύνη ενώ ο παγκοσμίως σταρ κος Κασιδιάρης εξέφρασε την ελπίδα ότι «η ελληνική Δικαιοσύνη θα σταθεί στο ύψος της και δεν θα υποκύψει στις παράνομες πολιτικές πιέσεις» υπερασπίζοντας τους συναγωνιστές του. Αναρωτιόμουν λοιπόν ποια θα είναι η σταρ της χρονιάς μετά τη Μενεγάκη και το μπούστο της. Η ελληνική δικαιοσύνη. </span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> Εντάξει δε χρειάζεται να αγχώνεστε για τη σύγκριση μας με την Ευρώπη. Προσέξτε, δε μας βάζω μέσα. Είναι και που όλοι οι ευρωπαίοι μας συμπαθούν ταμάλα. Πέρα από τη πλάκα μόνο όσοι έχουν γευτεί τζατζίκι και παραλία μας υπερασπίζονται. Και η πριγκίπισσα στην Ισπανία θύμα έπεσε και αυτή επειδή υπήρξε εξαιρετικά αθώα και πιστή στο γάμο και στην αγάπη για το σύζυγό της. Ούτε για παραέξω. Στη Βραζιλία πουλάνε ακόμα ανθρώπους. Εσείς νομίζετε ότι η μαύρη κωμωδία «2013» έδωσε «the end» και όχι «to be continued». Και εγώ εδώ σκέφτομαι για δίκαιες αλήθειες και για αληθινές δικαιοσύνες...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-79021781554086840132014-01-12T05:49:00.001-08:002014-01-12T05:49:04.386-08:00Η αυταπάτη της [ατομικής] ελευθερίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU-HCXv-aUtjUBhURCRoG7ABfQy4Y0fP1ZU207uK68FwERxu-oypKneRpEdUd_i3UqY-dPCpOvmZA42BS9Zot7-Ib_mBGLva4oJhGGhHauI0Wp61f5IXUmsd8ixHYqShAlpIUsh9MM0gg/s1600/tumblr_lc9o1oBF4o1qdvdtqo1_r1_500-2-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU-HCXv-aUtjUBhURCRoG7ABfQy4Y0fP1ZU207uK68FwERxu-oypKneRpEdUd_i3UqY-dPCpOvmZA42BS9Zot7-Ib_mBGLva4oJhGGhHauI0Wp61f5IXUmsd8ixHYqShAlpIUsh9MM0gg/s1600/tumblr_lc9o1oBF4o1qdvdtqo1_r1_500-2-2.jpg" height="640" width="480" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">...γράφει ο Πάνος Παναγιώτου</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος, απόλυτα ελεύθερος και γι αυτό είναι και απόλυτα υπεύθυνος, δήλωνε ο Γάλλος φιλόσοφος, σημαντικός εκπρόσωπος του υπαρξισμού, Ζαν Πωλ Σαρτρ. Πράγματι, σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να θεωρούν εαυτούς ως ελεύθερους και αυτόνομους. Αυτή δεν είναι άλλωστε η κληρονομιά που μας άφησε η νεωτερικότητα για το άτομο, ως ένα αυτόνομο και ελεύθερο ον; Η απάντηση σε τούτη την πεποίθηση μπορεί να έρθει με εύστοχο τρόπο με τα λόγια του Ζακ Λακάν: “Είναι αυτόνομο! Ωραίο αστείο”.</span></div>
<a name='more'></a><br />
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Βασική αξίωση που υιοθετεί το παρόν κείμενο, είναι ότι άτομο και κοινωνία αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το υποκείμενο δημιουργείται μέσα από διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα σε ένα πεδίο κοινωνικό. Είναι αποτέλεσμα διυποκειμενικών σχέσεων και θεσμών. Οι περισσότεροι άνθρωποι παραδέχονται οτι ζουν σε έναν “ηθικό” κόσμο, προσηλωμένοι σε κάποιες κοινές αξίες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πόσο ζωντανή παραμένει η ελευθερία; Η δήθεν προσωπική άποψη του υποκειμένου, οι δήθεν προσωπικές του επιλογές, καθορίζονται από έναν κοινωνικό- πολιτισμικό παράγοντα. Οι επιλογές μου τελικά επηρεάζονται και σφραγίζονται από όλα εκείνα τα στερεότυπα, τις αντιλήψεις, τις αξίες που παράγει η κάθε κοινωνία και τα καταναλώνει σαν παράγωγα της φύσης. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να σκεφτούμε μήπως είμαστε προϊόντα μιας “πανταχού παρούσας εξουσίας”; Μιας εξουσίας που θα πρέπει να τη συλλάβουμε με τον τρόπο που μας καλεί να το κάνουμε ο Μισέλ Φουκώ, ως μια πολυσύνθετη κατάσταση που αγκαλιάζει ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα, ένα φαινόμενο που δεν λειτουργεί μόνο κατασταλτικά, άλλα έχει και ένα πρόσωπο πιο σύνθετο, πιο παραγωγικό…</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Το πεδίο της εξουσίας είναι σημαντικό για την ανάλυση που επιχειρούμε εδώ. Μιλάμε για μια εξουσία που λειτουργεί άλλοτε με το μαστίγιο και άλλοτε με το καρότο. Μια εξουσία που μας επηρεάζει είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι. Μια εξουσία που καθορίζει τον τρόπο που σκεπτόμαστε και πράττουμε. Μια εξουσία που μας κρατά “παγιδευμένους στην ιστορία μας”. Ζούμε σε έναν κόσμο που κατασκευάζει ένα σωρό “πρέπει”. “Πρέπει” που ασκούν μια εξουσιαστική λειτουργία πάνω μας, μας περιορίζουν, μας κρατούν δεμένους και καταδικασμένους να αντικριζούμε μονάχα τις σκιές της αλήθειας. “Πρέπει” που η κάθε κοινωνία δημιουργεί και καταναλώνει με βάση τις δικές της πολιτισμικές ιδιαιτερότητες. Μέσα σε τούτο το πλαίσιο πόσο ελεύθεροι μπορούμε να είμαστε;</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Ήδη από τη στιγμή της γέννησης μας, ακόμα και πριν από αυτή, εντασσόμαστε σε ένα κοινωνικό, συμβολικό, δίκτυο, κατασκευασμένο από την οικογένεια μας. Ολόκληρη η ζωή μας σχεδιάζεται πριν καν γεννηθούμε με μια φαντασιακή διάθεση από την μητέρα και τον πατέρα μας. Όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν εν άγνοια μας, ωστόσο μας επηρεάζουν ψυχικά από την πρώτη εκείνη στιγμή χωρίς να το καταλαβαίνουμε συνειδητά. Είμαστε μέλη μιας οικογένειας και από πολύ μικροί είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε σε συγκεκριμένους κανόνες και να ζούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Μαθαίνουμε να πηγαίνουμε τουαλέτα και να κρατιόμαστε όταν είναι ανάγκη, να τρώμε με το πιρούνι, το κουτάλι, το μαχαίρι και με κλειστό το στόμα, <i>όπως πρέπει </i>ή<i> όπως κάνουν οι μεγάλοι. </i>Εντασσόμαστε από πολύ νωρίς σε ένα βασικό λεξιλόγιο, που ενέχει έννοιες και όρους που αντανακλούν τον κόσμο μας. Μαθαίνουμε να φερόμαστε με σωστούς τρόπους. Λίγο αργότερα πηγαίνουμε στο σχολείο για να μορφωθούμε και να γίνουμε όπως η μαμά και ο μπαμπάς ή όπως ο μεγάλος μας αδερφός. Πρέπει να είμαστε καλοί μαθητές γιατί είναι και ο φίλος μας ο Κωστάκης, να μάθουμε αγγλικά και γαλλικά όπως η Κατερίνα κ.ο.κ. Αλήθεια, πόσες γλώσσες μάθατε επειδή το επιλέξατε εσείς, μόνοι σας ; Βλέπουμε το τάδε σίριαλ στην τηλεόραση επειδή το βλέπουν οι περισσότεροι συμμαθητές μας, πηγαίνουμε εκκλησία την Κυριακή για να μας αγαπάει ο Θεούλης. Μαθαίνουμε να μας αρέσουν τα κοριτσάκια αν είμαστε αγόρια και να αγοράκια αν είμαστε κορίτσια και μαθαίνουμε επίσης να κοροϊδεύουμε όποιο παιδάκι φαίνεται λίγο διαφορετικό από αυτό που μας μαθαίνουν ως φυσιολογικό. Μαθαίνουμε να μας αρέσουν τα λεπτά και καλλίγραμμα κορίτσια ή οι ψηλοί και γυμνασμένοι άντρες. Αυτό που θέλω να πω μέσα από τα απλοϊκά αυτά παραδείγματα είναι πως όλα αυτά τα οποία νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε ή ότι θέλουμε, στην πραγματικότητα μαθαίνουμε να τα σκεφτόμαστε και να τα θέλουμε. Ποιος μας τα διδάσκει; Είναι το κοινωνικό μας περιβάλλον, η κουλτούρα και τα πρότυπα που παράγει κάθε κοινωνία, οι αξίες, τα στερεότυπα και ένα σωρό άλλα στοιχεία που έχουν να κάνουν με κοινωνικές, πολιτισμικές και πολιτικές παραμέτρους και όχι με το άτομο και την “προσωπική του επιλογή”.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Από τη σκοπιά της θεωρίας της κοινωνικής κατασκευής των Μπέργκερ και Λούκμαν, ακόμα κι αν οι ίδιοι οι συγγραφείς δεν το τονίζουν, στο κεφάλαιο που ασχολούνται με το πώς η κοινωνία κατασκευάζει το άτομο, μας περιγράφουν τον τρόπο που η κοινωνία επιβάλλει στο άτομο τον κόσμο που πρέπει να αφομοιώσει για να γίνει αποδεκτό μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Τούτη η θεωρία, όπως την εκφράζουν οι δυο αυτοί θεωρητικοί δίνει γενικότερα περισσότερη έμφαση στο νόημα, παρά στην εξουσία. Πώς όμως η κοινωνία κατασκευάζει το άτομο; Καταρχάς το να ζει κανείς μέσα στην κοινωνία σημαίνει ότι συμμετέχει στη διαλεκτική της, όπως λένε χαρακτηριστικά οι συγγραφείς. Ποια διαλεκτική; Τη διαλεκτική που χαρακτηρίζει τη διαδικασία της θεσμοποίησης που περιλαμβάνει τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο της κοινωνικης κατασκευής της πραγματικότητας είναι η εξωτερίκευση νοημάτων ή ιδεών. Το δεύτερο στάδιο είναι η αντικειμενικοποίηση, όπου αυτές οι ιδέες και τα νοήματα εκλαμβάνονται ως μια αντικειμενική πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που υπάρχει ανεξάρτητα από τη βούληση των ατόμων. Αν αυτές οι ιδέες γίνουν αποδέκτες από κάποια τρίτα άτομα που δεν συμμετείχαν στην παραγωγής τους, περνάμε στο στάδιο της εσωτερίκευσης, όπου αφομοιώνουν τον αντικειμενικό θεσμό. Κάνουν κτήμα, τον κατανοούν και στη συνέχεια καταναλώνουν τον θεσμό. Εσωτερίκευση λοιπόν, είναι η διαδικασία με την οποία ενσωματώνουμε το νόημα των θεσμών και είμαστε σε θέση να αναπαράγουμε αυτούς του θεσμούς. Άρα σε αυτό το στάδιο οι θεσμοί έχουν γίνει πάλι νοήματα ή με άλλα λόγια, έχουν γίνει κοινωνική γνώση. Έπειτα από την εσωτερίκευση περνάμε ξανά στην εξωτερίκευση όταν αυτή την κοινωνική γνώση θα την κάνουμε πραγματικότητα. Υπάρχει συνεπώς μια κυκλική σχέση μεταξύ αυτών των τριων σταδίων που περιγράψαμε σε τούτη την παράγραφο. Ξεκινάμε από την εξωτερίκευση, περνάμε στην αντικειμενικοποίηση και έπειτα στην εσωτερίκευση και πάλι από την αρχή. “Κάθε μέλος της κοινωνίας ταυτόχρονα εξωτερικεύει το είναι του μέσα στον κοινωνικό κόσμο και τον εσωτερικεύει ως αντικειμενική πραγματικότητα”.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Η κοινωνία κατασκευάζει το άτομο μέσα από τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης, με την οποία τα άτομα εσωτερικεύουν την κοινωνική πραγματικότητα και την οποία οι Μπέργκερ και Λούκμαν διακρίνουν σε δυο στάδια, τη πρωτογενή και τη δευτερογενή κοινωνικοποίηση. Για λόγους οικονομίας του επιχειρήματος δεν θα παρουσιάσουμε τις δυο αυτές διαδικασίες στο παρόν κείμενο. Το σημαντικό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι η διαδικασία αυτή της κοινωνικοποίησης δεν είναι απλώς μια διαδικασία αφομοίωσης διαφόρων νοημάτων, όπως φαίνεται να υποστηρίζουν οι συγγραφείς, αλλά είναι μια εξουσιαστική λειτουργία που ασκείται πάνω στα άτομα από την ίδια την κοινωνία, ως σύνολο. Η κοινωνία μεταδίδει την κοινωνική γνώση που ορίζει τι είναι σωστό και τι λάθος, τι συμπεριλαμβάνει ο κόσμος που δεχόμαστε ως πραγματικό και τι μένει απ’έξω.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Συνοψίζοντας ως εδώ, το πρώτο στοιχείο που παρουσιάζεται παραπάνω και έχει σκοπό να αμφισβητήσει την υποτιθέμενη προσωπική ελευθερία προέρχεται από μία δομιστική και κονστρουξιονιστική προσέγγιση που θέλει το υποκείμενο ως δημιούργημα κοινωνικών δυναμικών και έρχεται σε σύγκρουση με οποιαδήποτε παράδοση όπου το άτομο θεωρείται ένα ελεύθερο και αυτόνομο ον που αποφασίζει κατά βούληση και ζει με βάση τις δικές του επιλογές.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><i>Το πρόσωπο, η συνείδηση, ο νους και ο εαυτός μας είναι εξολοκλήρου κοινωνικά. Κατά συνέπεια, το ερώτημα για το τι καθορίζεται από το “εσωτερικό” του ατόμου και τι καθορίζεται απο το “εξωτερικό” στερούνται πλέον νοήματος. Ο εαυτός μας κατά την άποψη αυτήν, δεν είναι ένα αντικείμενο που μπορεί να περιγραφεί άπαξ και διά παντός, αλλά ερμηνεύεται ως μία διαρκώς μεταβαλλόμενη και ρευστή ιστορία σχέσεων </i>(Gergen).</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Στη συνέχεια θα επικεντρώσω σε μια προσέγγιση καθαρά ψυχαναλυτική, που αφορά το ασυνείδητο. Το άβατο πεδίο του ασυνείδητου μπορεί να δυναμώσει το επιχείρημα μας, ότι ο άνθρωπος δεν είναι εκείνο το ελεύθερο και ορθολογικό ον που πολλοί θέλουν να φαντάζονται. Πώς ξέρουμε ότι υπάρχει το ασυνείδητο ; Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι γι αυτό, ωστόσο υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις που το υποδεικνύουν. Σημαντική ένδειξη είναι τα όνειρα, τα οποία σύμφωνα με τον πατέρα της ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόιντ, είναι ο βασιλικός δρόμος προς το ασυνείδητο. Ένας ολόκληρος κόσμος δομείται από τα όνειρα μας, ζει παράλληλα με τον συνειδητό μας κόσμο και τον επηρεάζει ή ακόμα τον ελέγχει. Μέσα από τα όνειρα μπορούμε να καταλάβουμε πάρα πολλά πράγματα για τις ασυνείδητες επιθυμίες μας, τις σκέψεις μας, τους φόβους μας, τις εμμονές μας, για όλα αυτά τα πράγματα που χωρίς να το γνωρίζουμε επιδρούν πάνω στην προσωπικότητα και τη ζωή μας. Άλλες σημαντικές ενδείξεις είναι η παραδρομή της γλώσσα, η παραπραξία, τα ευφυολογήματα. Όλα αυτά αποκαλύπτουν πτυχές του δυσπρόσιτου ασυνειδήτου.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Υπάρχει, λοιπόν, μία πλευρά της προσωπικότητας μας που δεν μας είναι συνειδητή, που όμως παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτού που είμαστε. Θα πρέπει να σκεφτούμε το ασυνείδητο ως κάτι που διαμορφώνεται μέσα στα πλαίσια διαφόρων κοινωνικών, πολιτισμικών και πολιτικών δυναμικών. Άλλωστε, και για την ψυχανάλυση άτομο και κοινωνία είναι οι δύο όψεις του ίδιου πράγματος και δεν υπάρχει κανένα χάσμα ανάμεσα τους, είναι αξεχώριστα. Το υποκείμενο επομένως είναι αναγκασμένο να ισορροπεί ανάμεσα σε έναν συνειδητό και έναν ασυνείδητο κόσμο.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Από τη σκοπιά του Λακάν το άτομο είναι καταδικασμένο να ζει διχασμένο και να βιώνει μια (διαρκή;) αλλοτρίωση. Η διαρκής αίσθηση της έλλειψης το οδηγεί σε μια ατέρμονη αναζήτηση μιας σταθερής ταυτότητας, μια μάταιη αναζήτηση που λειτουργεί μέσα από το μηχανισμό των ταυτίσεων. Ο γάλλος ψυχαναλυτής αναγνωρίζει ότι το κοινωνικό άτομο αποτελεί κοινωνική δημιουργία. Μια κοινωνική διαδικασία που λαμβάνει χώρα στο φαντασιακό και συμβολικό επίπεδο. Σε τούτη την αναφορά μας στο λακανικό οπλοστάσιο, έχει ιδιαίτερη σημασία να σταθούμε περισσότερο στο πεδίο της επιθυμίας. Οι επιθυμίες μας δεν είναι αυθόρμητες, ούτε αποκλειστικά δικές μας, κάθε άλλο, είναι τεχνητές. Μαθαίνουμε τι και πώς να επιθυμούμε. “Η επιθυμία είναι πάντοτε η επιθυμία του Άλλου”.</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Συμπερασματικά, σε τούτο το κείμενο αμφισβητήθηκε η ελευθερία του ατόμου. Η ελευθερία με την οποία υποτίθεται πως είναι εκ φύσεως προικισμένο το υποκείμενο τώρα ευνουχίζεται. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αμφισβητείται ολόκληρο το νεωτερικό οικοδόμημα, που βλέπει τον άνθρωπο να δρα συνειδητά και ελεύθερα σε όλα τα πεδία της ζωής, να μπορεί να σκέφτεται και να αποφασίζει, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα από όλα αυτά, αφού το άτομο μπορεί να νομίζει ότι σκέφτεται και υπολογίζει τα πάντα, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει και ένα πεδίο ασυνείδητο που σκέφτεται και αποφασίζει για το ίδιο το άτομο. Μέσα σε αυτό το πεδίο τα περιθώρια της προσωπικής ελευθερίας στενεύουν αρκετά, όχι πως δεν υπάρχουν περιθώρια ελεύθερης επιλογής -πάντως σίγουρα τα περιθώρια αυτά δεν είναι φυσικά και αυτονόητα. Σε ένα επόμενο στάδιο που ίσως προκύπτει από τον προβληματισμό που αναπτύχθηκε στο παρόν κείμενο, θα είχε ενδιαφέρον να σκεφτούμε αν τελικά ζούμε τη ζωή μας ή αν μας ζει αυτή, “στέκεσαι έξω απο τη ζωή σου, συντετριμμένος για κάποια ζωή που ποτέ δεν έζησες” λέει ο Νίτσε στον δρ.Μπρόιερ στο “όταν έκλαψε ο Νίτσε” σε μια προσπάθεια βαθιάς εξερεύνησης ασυνείδητων διεργασιών και εμμονών. Ζούμε τη ζωή μας λοιπόν ή μας ζει αυτή;</span></div>
<div style="background-color: white; color: #333333; line-height: 20px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Το τελευταίο ερώτημα ίσως γέννα κάποια προβλήματα. Αφού παραπάνω υποστηρίξαμε ότι το άτομο και η κοινωνία είναι αδιαχώριστα μεταξύ τους, πώς τελικά τίθεται τούτο το τελευταίο ερώτημα. Θα ανατρέξω στο διανοητή της συλλογικής και ατομικής αυτονομίας, τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Το ανθρώπινο ον μπορεί να υπάρξει μονάχα ως κοινωνικό ον, μας λέει αυτός ο στοχαστής. Δεν δύναται να υπάρξει άτομο χωρίς την κοινωνία, ούτε βέβαια και το αντίθετο. Η συλλογική και η ατομική αυτονομία, συνεπώς, συνδέονται αδιάρρηκτα. Άρα το πρόβλημα μπορεί να τεθεί ως εξής, μια ετερόνομη κοινωνία παράγει ετερόνομα άτομα. Δηλαδή, σε μια ετερόνομη κοινωνία, σαν τη δική μας, είναι αυταπάτη να γίνεται λόγος για ατομική ελευθερία. Όμως επειδή ακριβώς τα άτομα κατασκευάζουν τη κοινωνική τους πραγματικότητα είναι ικανά να διεκδικήσουν την αυτονομία τους, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Πώς; Η απάντηση δια στόματος Καστοριάδη: “Μπορώ να είμαι ελεύθερος, εφόσον συμμετέχω στη διαμόρφωση του (κοινωνικού) νόμου, εφόσον αποφασίζω ισότιμα μαζί με τους άλλους για τη δημιουργία αυτού του νόμου και, τέλος, εφόσον είμαι σύμφωνος με τον τρόπο που ο νόμος αυτός θεσμίστηκε”.</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-22260477363164544022014-01-12T05:46:00.001-08:002014-01-13T02:32:37.262-08:00ΑΙΜΑ , ΘΙΒΕΤ ΚΑΙ ΙΔΡΩΤΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ8EweP1mw2c56Zl28BBoeEh161-Qxi6CJjUvlbGP80g-QssV8Ws1ROnj4Ya3x1Ad_khluhVxffPu8OQImFdUTZyzlhov1QyWfs_JwIHQiYzWd4dZc6a_eUA0DOVMzQhrF5knBeMo70yU/s1600/tivet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ8EweP1mw2c56Zl28BBoeEh161-Qxi6CJjUvlbGP80g-QssV8Ws1ROnj4Ya3x1Ad_khluhVxffPu8OQImFdUTZyzlhov1QyWfs_JwIHQiYzWd4dZc6a_eUA0DOVMzQhrF5knBeMo70yU/s1600/tivet.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει ο Γιάννης Κωνσταντινούδης</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 10px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: 10px;"> </span><span style="font-size: large;"> Η θιβετιανή κουλτούρα συναρπάζει κάθε επίδοξο ερευνητή της. Οι mandala,φυλή του Θιβέτ που είχε τεράστια κλίση στις τέχνες, κληροδότησε την τεράστια παρακαταθήκη της στον δυτικό πολιτισμό αποτελώντας τεράστια επιρροή στις μοντέρνες τέχνες. Ο ανυπέρβλητος αυτός πολιτισμός έφτασε σε μεγάλη πολιτισμική ακμή μεταξύ του 16-19 αιώνα. Πολιτισμός που βασικός πυρήνας του ήταν ο φιλειρηνικός τρόπος ζωής και η απαγόρευση οποιασδήποτε μορφής βίας. Οι mandala απεχθανόταν την βία καθώς αυτή θα αμαύρωνε το λεγόμενο κάρμα τους, δηλαδή την μοίρα τους σύμφωνα με την θεολογική αντίληψη. Η θρησκευτική παράδοση βασιζόταν στον βουδισμό και στην μετενσάρκωση. </span></div>
<a name='more'></a><br />
<div style="font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> Το ειρωνικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι η φιλοσοφία της μη βίας οδήγησε στην τελικη καταστροφή του πολιτισμού τους. Το 1950 η κινέζικη δημοκρατία αποφάσισε την εισβολή στο Θιβέτ. Βεβηλώσεις ναών, βανδαλισμοί των έργων τέχνης από άκρη σ' άκρη. Οι Θιβετιανοί, εγκλωβισμένοι στη πίστη τους για μεταθάνατο ζωή, έβαζαν φωτιά στον εαυτό τους και στις οικογένειές τους. Ο αυτοπυρπολισμός στους δημόσιους δρόμους έγινε μονόδρομος διαμαρτυρίας. Διαμαρτυρία για την βάναυση φρικαλεότητα των Κινέζων και την ιερόσυλη βεβήλωση του πολιτισμού τους. Ήταν ένας ολικός αφανισμός, μια γενοκτονία. Η κινέζικη δημοκρατία ανάγκασε τους Θιβετιανούς να αφομοιωθούν με τον κινέζικο τρόπο ζωής και να αποτάξουν κάθε στοιχείο της ιδιαίτερης ταυτότητάς τους. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Helvetica;"> Ωραία ιστορία, έτσι; Τα Θιβετιανά παιδιά των λουλουδιών ενάντια στους κακούς και αιμοδιψείς Κινέζους. Κατανοητό ως εδώ; Ενας παραλληλισμός με την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα ίσως να είχε πολύ ενδιαφέρον. Φαντάσου τώρα αυτό που ζεις… Εσύ κατά πόσο θα ήσουν πρόθυμος να διαμαρτυρηθείς αυτοκτονώντας την ώρα που σου βιάζουν τον κόσμο;</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> Ας πάρουμε τώρα ένα άλλο παράδειγμα. Ας παρατηρήσουμε ένα καβγά δυο νεοελλήνων σε ένα οποιοδήποτε δρόμο της Ελλάδας. Που αντλούν οι άνθρωποι αυτοί την ενέργεια ώστε να βγουν από το αμάξι τους και να πουλήσουν τσαμπουκά; Ξεζουμάρωντας τώρα, την στιγμή που είσαι έτοιμος να κάνεις ‘’κρέας’’ τα μούτρα του άλλου επειδή σου γρατζούνισε τον προφυλακτήρα, γιατί επιλέγεις την απάθεια σε κάτι που αναιρεί την προσωπικότητα και το είναι σου; </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Helvetica;"> Κακά τα ψέματα η φύση είναι βία. Και η ανθρωπότητα κολύμπησε σε ένα ποτάμι αίματος που οδηγεί στο τώρα. Ο δυτικός άνθρωπος όμως λησμόνησε την εννοιολογική φύση των λέξεων. Όπως και η βία δεν είναι μόνο η αυθαίρετη δράση ενός μανιακού δολοφόνου που αφαιρεί ζωές με σαδιστικό τρόπο. Ούτε το μακελειό σε κάποια σαχλοκούδουνη σλατερ βιντεοταινία για εφήβους. Βία είναι η ανασφάλεια και η ανεργία. Βία είναι αυτό που βάφτισαν παιδεία και υγεία. Βία είναι δράση και αντίδραση. Και όσο πιο βίαιος είναι ο καταναγκασμός που ασκείται στην ατομική ελευθερία, τόσο πιο βία και καταστροφική είναι η αντίδραση… End of story.</span></span></div>
<div style="font-family: Helvetica; min-height: 14px; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 10px; min-height: 12px; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-54958907711698225372014-01-12T05:46:00.000-08:002014-01-12T05:46:17.830-08:00όνειρο χειμερινής νυκτός (ετσετερα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxfO2poftbRwjVv8iRowMes5cbFTZwErqmlvUIYwUsDabscTz2AFpgidSbroVvBVvH8XZyasczbiy6_yA_3VqbcF3wdmrEmQxpqcfIkv9rAFNqh98-KtHSmJ7ua7FJ83k-ru6Q8_35FIo/s1600/Collective_Unconscious_by_DreamsOfDownfall.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxfO2poftbRwjVv8iRowMes5cbFTZwErqmlvUIYwUsDabscTz2AFpgidSbroVvBVvH8XZyasczbiy6_yA_3VqbcF3wdmrEmQxpqcfIkv9rAFNqh98-KtHSmJ7ua7FJ83k-ru6Q8_35FIo/s1600/Collective_Unconscious_by_DreamsOfDownfall.jpg" height="536" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει η Έφη Παλιοτζήκα</span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="background-color: white; color: #2b1e1e; font-family: Ubuntu;"><span style="font-size: large;">βλέπω ζωντανά όνειρα , εδώ και μέρες.</span></span><br />
<div style="background-color: white; color: #2b1e1e; font-family: Ubuntu; padding: 0px;">
<span style="font-size: large;">το όριο πραγματικότητας και ασυνείδητου, τόσο λεπτό που μπορώ να το σκίσω με τα χέρια μου στα δύο.<br />σαν ένα φύλλο από χαρτί, απ αυτά που γράφαμε στιχάκια και χαθήκανε μέσα σε κάδους / καλάθια που βρήκανε με τη δεύτερη τον στόχο τους.<br />δεν βλέπω πράματα φανταστικά, δεν πετάω πια στον ύπνο μου, ούτε αλλάζω χρώματα στα μάτια και στους τοίχους.<br />περίεργο πράμα ο ύπνος, σε κάνει να πεθαίνεις χωρίς πόνο.</span><br />
<span style="font-size: large;">.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: large;">οι δρόμοι ήτανε κλειστοί εκείνο το βράδυ.<br />μόνο εγώ περπατούσα, άκουγα τις σόλες μου να αγγίζουν τα πλακάκια του πεζοδρομίου.<br />βρώμικα, από τσιγάρα, τσίχλες, καφέδες και κάθε λογής βιολογικό προϊόν, αφού τα βράδια οι δρόμοι γίνονται κρεβάτια για όλους. ένα ανοιχτό ξενοδοχείο με τιμή συμβολική:<br />λίγη αξιοπρέπεια και λίγη ευτυχία λιγότερη από το προηγούμενο βράδυ αν κοιμηθείς εκεί.<br />.<br />τιναζόμουν σε κάθε θόρυβο, κοιτούσα μπροστά και πίσω ανήσυχη, μήπως κάποιος είναι στο κατόπι μου. μόνο τη σκιά μου έβρισκα, όταν περνούσα κοντά από μια λάμπα, να μου χαμογελά ειρωνικά.<br />να μου φωνάζει πόσο μόνη ήμουν, έξω στους δρόμους, μέσα στους τοίχους.<br />πέμπτη βράδυ ήταν, και είχε τελειώσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας μέσα μου.<br />.<br />το νευρικό σύστημα, κλωνίζεται από πολλά πράματα. το βασικό είναι οι αναμνήσεις.<br />κάπως έτσι, εκεί που βιαζόμουν να φτάσω σπίτι, μύρισα την κολώνια σου, και γύρισα απότομα μήπως σε προλάβω πριν χαθείς.<br />δεν ήσουν εκεί, αλλά το άρωμα όλο και πιο έντονο με προκαλούσε να σε ψάξω.<br />ξέχασα τον φόβο μου, τις σκιές, τα φώτα, τους κινδύνους μιας άδειας πόλης, και σε κυνήγησα .<br />που και που κάποια βήματα μ έκαναν να πιστέψω πως βρίσκεσαι εκεί<br />γέλια και βογκητά με έκαναν να προχωρήσω πιο γρήγορα,<br />ένιωσα πως σε πρόλαβα, όταν είδα μια δεύτερη σκιά να στρίβει βιαστικά.<br />πάγωσα και ευχήθηκα να σουν εσύ.<br />πάγωσε και η δεύτερη σκιά.<br />πίσω από τη γωνία, ένας άντρας ψηλός , με γκρίζα μαλλιά και άγχος στα μάτια, με ρώτησε<br />"ψάχνετε κάτι δεσποινίς;"<br />χαμήλωσα το βλέμμα<br />"αυτό που ψάχνετε, δεν βρίσκεται εδώ"<br />είπε<br />.<br />το ήξερα, τα χρώματα μπερδεύτηκαν, ένιωσα να πνίγομαι<br />και ξύπνησα<br />και ναι<br />δεν ήσουν εδώ.</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-22549233086305843032013-12-23T15:46:00.003-08:002013-12-23T15:46:44.766-08:00Κάποτε σε φοβόμουν. Μα έκτοτε πέταξα πολύ ψηλότερα από σένα. Σήμερα μπορώ και σε βλέπω με προοπτική χιλιετιών, μπρος και πίσω στο χρόνο. Θέλω να πάψεις να φοβάσαι τον εαυτό σου. Θέλω να ζεις πιο ευτυχισμένος και με περισσότερη αξιοπρέπεια. Θέλω να έχεις ένα κορμί ζωντανό κι όχι άκαμπτο. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj66_LIBmS9L2ptOE6VY_HTq-2ICVavhFGRwDDzXpnayEXYGb94g0Jrx27slLOOhlIDgwinMYsIT_3002o4nt5Cqtb-Ndjvm4iw0DuQBaneVANwZbRLaQ5YqLRIU0KFNcz9BnNTEMk1kgk/s1600/Surreal-Photography-by-Sarolta-Ban-10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj66_LIBmS9L2ptOE6VY_HTq-2ICVavhFGRwDDzXpnayEXYGb94g0Jrx27slLOOhlIDgwinMYsIT_3002o4nt5Cqtb-Ndjvm4iw0DuQBaneVANwZbRLaQ5YqLRIU0KFNcz9BnNTEMk1kgk/s640/Surreal-Photography-by-Sarolta-Ban-10.jpg" width="636" /></a></div>
<b> <u>ΤΕΥΧΟΣ 11</u></b><br />
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2013<br />
<br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7428.html">Το νέο απολιτίκ</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <span style="background-color: white; color: #666666; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/retrouvailles.html">Retrouvailles</a></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <span style="background-color: white; color: #666666; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_3796.html">Γιορτινός επαναπροσδιορισμός</a></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_6465.html">Ελεύθεροι συνηρμοί με αφορμή τα </a></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;"> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_6465.html">Χριστούγεννα</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/2.html">Εγώ...[μέρος 2ο]</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_23.html"><span style="background-color: white; color: #e06666; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;">χαρουμενος τα Χριστούγεννα</span></a></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <span style="background-color: white; color: #666666; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/street-fashion-details.html">Street fashion: Details</a></span></span></b></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-9686077004412988482013-12-23T15:43:00.001-08:002013-12-23T15:43:36.074-08:00Ελευθεροι συνειρμοί με αφορμή τα Χριστούγεννα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUQbTf5lg_XNW8hCCZjpGT2TdjL-GNTHiWRwFvusHZJYf3qPcbTbaCZKQdw5sflSgNSdtQEUtBkfliyTqgJlL25qRB7Imv0ZgXxzFFyVgCSYMPnzGMCiyEdkIKtLr2bFQ7a5iXziIBIhw/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2013-12-05,+7.45.51+%CE%BC.%CE%BC..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUQbTf5lg_XNW8hCCZjpGT2TdjL-GNTHiWRwFvusHZJYf3qPcbTbaCZKQdw5sflSgNSdtQEUtBkfliyTqgJlL25qRB7Imv0ZgXxzFFyVgCSYMPnzGMCiyEdkIKtLr2bFQ7a5iXziIBIhw/s640/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2013-12-05,+7.45.51+%CE%BC.%CE%BC..jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">...γράφει ο Πάνος Παναγώτου</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 13px; text-align: center;">
</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 12px; min-height: 14px;">
<br /></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"><span style="font-size: 12px;"> </span><span style="font-size: large;">Βράδυ Παρασκευής, στο λεωφορείο για μια σύντομη διαδρομή μέσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Παρατηρώ, ανταλλάσσω βλέμματα. Βλέμματα θλιμμένα, κεφάλια σκυφτά, κάποια ψεύτικα χαμόγελα. Σκέψεις. Κάτι τέτοιες στιγμές μου λείπουν τόσο τα ακουστικά μου (που έχασα πρόσφατα). Δεν παλεύεται το λεωφορείο χωρίς μουσική. Στολισμένοι δρόμοι, χριστουγεννιάτικα χωριά. Νωθροί συνειρμοί και ζαλισμένες σκέψεις. </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Έμεινα να κοιτάζω τα βλέμματα των ανθρώπων. Μάτια που μαρτυρούν το παράλογο της εποχής μας. Το άγχος μπροστά σε τούτη την ακατανόητη καθημερινότητα. Την αποξένωση από το κοινωνικό μας περιβάλλον. Το βλέμμα μου χάνεται κάπου στο άπειρο. "Έτσι δεν είναι;", αναρωτήθηκα. Χάνουμε κάθε ουσιαστική επαφή με τους συνανθρώπους μας και εγκλωβιζόμαστε σε ανασφάλειες, φόβους και αδυναμίες που οδηγούν σε αδιέξοδα. Μόνοι μας. Λάθος. "Τα εγώ έχουν αξία όταν φωνάζουν έμεις" είχα διαβάσει σε κάποιον τοίχο. Μα είχαμε εθιστεί τόσα χρόνια στο να μας νοιάζει μονάχα ο εαυτός μας και μπλέκαμε ασυναίσθητα στο φαύλο κύκλο της αποξένωσης και απομόνωσης που οδηγούν στην καταστροφή. Μήπως είναι καιρός τα "εγώ" μας να γίνουν "εμείς"; Δυνατά "εμείς". </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Κατεβαίνω από το λεωφορείο. Φωτάκια στους δρόμους, λίγα στολισμένα σπίτια, χριστουγεννιάτικες μουσικές. "Αλήθεια εσύ με πόσα φωτάκια θα στολίσεις τη θλίψη σου φέτος"; Πάντα η ίδια ιστορία. Είναι Χριστούγεννα, πρέπει να μπεις στο πνεύμα των Χριστουγέννων, να βγεις στην αγορά, να ψωνίσεις δώρα, να κάνεις και καμία φιλανθρωπία μέρες που είναι. Πάντα με ενοχλούσε αυτή η υποκρισία. Από μικρό παιδί. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο νοιαζόμαστε μονάχα γι τον εαυτό μας, αναπαράγοντας επακριβώς το νεοφιλεύθερο πρότυπο που βάζει πάνω από όλα το άτομο και ξαφνικά μιας που είμαστε και καλοί χριστιανοί πρέπει να δείξουμε πως ενδιαφερόμαστε για τον συνάνθρωπο μας που πεθαίνει της πείνας και δεν έχει σπίτι. Δεν μιλώ για όλους φυσικά, κάνω την γενίκευση για λόγους που αφορούν καθαρά τούτο το κείμενο. Θα μου επιτρέψετε κιόλας να εξαιρέσω μεταξύ άλλων και τον εαυτό μου καθώς ούτε το νεοφιλελεύθερο πρότυπο ακολουθώ, ούτε ο ρόλος του καλού χριστιανού με αφορά. Τα Χριστούγεννα είναι μια σοσιαλιστική στιγμή μέσα στο μαύρο του νεοφιλελευθερισμού (sic), σκέφτηκα και χαμογέλασα ειρωνικά. </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Περπατώ για λίγο στο κέντρο της πόλης. Τα μάτια μου πέφτουν σε έναν άστεγο, τον έχει πάρει ο ύπνος μπροστά από ένα μεγάλο εμπορικό. Προσπαθεί να σκεπαστεί με κάτι χαρτόνια αλλά δεν νομίζω ότι τα καταφέρνει. Στέκομαι και κοιτώ. Οι περαστικοί δεν του ρίχνουν ούτε βλέμμα. Συνήθισαν σε τέτοιες εικόνες. Συνηθίσαμε στο θάνατο. Όπως τον κοιτούσα, βρέθηκα ξαφνικά λίγες ώρες πίσω όταν έξω από το συγκεκριμένο μαγαζί υπήρχε πλήθος κόσμου με σακούλες στο χέρι, άλλοι έβγαιναν και άλλοι έμπαιναν. Στο μυαλό μου η εικόνα μιας νεαρής που μιλούσε στη φίλη της για το καινούριο της μπουφάν που μόλις αγόρασε 425€. Επιστρέφω στο τώρα. Πόσο ανόμοιες εικόνες; Από τη μια ο άστεγος που ξεπαγιάζει και υπάρχουν μέρες που μένει νηστικός και από την άλλη η νεαρή μεσοαστή που θέλει να υποκριθεί την νεόπλουτη που δίνει 425€ για ένα μπουφάν. Αυτή την τεράστια ανισότητα δεν μπορώ να την χωνέψω με τίποτα. Ο άστεγος ανοίγει τα μάτια του. Με κοιτάζει, ήθελα να του μιλήσω αλλά κόμπλαρα. Έχασα τις λέξεις μου. "Τι να του έλεγα;" , είπα μέσα μου και το έβαλα στα πόδια. </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> "Τι να του έλεγα" ; Απόρησα με τον ευατό μου. Να του έλεγες πως "είμαι μαζί σου" και να του έδινες ότι χρήματα είχες στην τσέπη σου ή να του έφερνες κάτι να φάει, μου απάντησα σε ένα "χριστουγεννιάτικο" ξέσπασμα. Η μοναχική μου βόλτα σε λίγο τελείωνε, έφτανα στον προορισμό μου. Ωστόσο, η σκέψη μου ήταν εκεί. Με προβλημάτιζε όλο το βράδυ και τις επόμενες ημέρες. Αναρωτήθηκα, πόσοι, έστω μονάχα αυτές τις μέρες, θα μπορούσαν να πάνε και να πουν σε εκείνον τον βρώμικο άστεγο "Έλα σπίτι μου, να κάνουμε Χριστούγεννα με την οικογένεια μου", θα του προσέφεραν ζεστασιά, μπάνιο και φαγητό ; Πόσοι θα έδιναν σε αυτόν τον άστεγο το χαρτζιλίκι τους ; Πόσοι θα πήγαιναν και θα του έλεγαν "Μην ανησυχείς, δεν είσαι μόνος σε αυτό, θα σε βοηθήσω όπως και όσο μπορώ"; Αισθάνθηκα τόσο άσχημα που δείλιασα να βγάλω λέξη. Για μένα, άσχετα με το περιεχόμενο των Χριστουγέννων (γέννηση του Ιησού κλπ), αυτό είναι που λέμε, κάπως πρόχειρα, "ανθρωπιά" και σήμερα νομίζω πως πολλοί στο κυνήγι της ευτυχίας αλλά και στην αλλοτρίωση που βιώνουμε καθημερινά την έχουμε χάσει. Μοναδική μου ευχή για αυτά τα Χριστούγεννα να ξαναβρούμε τη χαμένη μας "ανθρωπιά". Καλές γιορτές. </span></span></div>
<br />
<div style="font-family: 'Times New Roman'; min-height: 15px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"><span style="font-size: large;"> </span></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-84825121457096698032013-12-23T15:39:00.001-08:002013-12-23T15:40:45.272-08:00Εγώ [Μέρος 2ο]<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibNG6PfwkcF2OFjmJHGnqSfon4FReW9KhTph0bmEQ7GAu_HAChogiJvCI6vFnPGBKG7Nu-aNUwUk-fP4v3TLghDR150cEjwTe8fQM2JZuYvz7KULXRkYdt_2e9U187QgjRqkZTf1rhS9Q/s1600/1-1d10e59048.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibNG6PfwkcF2OFjmJHGnqSfon4FReW9KhTph0bmEQ7GAu_HAChogiJvCI6vFnPGBKG7Nu-aNUwUk-fP4v3TLghDR150cEjwTe8fQM2JZuYvz7KULXRkYdt_2e9U187QgjRqkZTf1rhS9Q/s640/1-1d10e59048.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><b><span style="font-size: large;">2ο ΜΕΡΟΣ<br />Stamatis Done</span></b></td></tr>
</tbody></table>
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZWBeZr4bGIliTE26KhOoHN7GTxkPNgFFyQPzC-WMipdCAkq1x1jlK-E8ctl-q8LNK7WfusUPHv5JETvCy3H6ULZp3UMA175U1YTbU7435TKAln9qDsmJde6waiwAPAogpIi-boR_bUo0/s1600/14-531180a8d6-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZWBeZr4bGIliTE26KhOoHN7GTxkPNgFFyQPzC-WMipdCAkq1x1jlK-E8ctl-q8LNK7WfusUPHv5JETvCy3H6ULZp3UMA175U1YTbU7435TKAln9qDsmJde6waiwAPAogpIi-boR_bUo0/s640/14-531180a8d6-3.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWv-cWmwqCTddfpVFFLYGN2kxgW_16WIUe2N6X7zkDySzUcjwIEXNEv3RszNfVpslIKCeggqsWZwZX2BvMchb2JGILBWNg7onlm6LfdtyLdCDI3iSRGeReoSwuhUWKV8CVc12aydB23JU/s1600/15-891bf5a3ec-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWv-cWmwqCTddfpVFFLYGN2kxgW_16WIUe2N6X7zkDySzUcjwIEXNEv3RszNfVpslIKCeggqsWZwZX2BvMchb2JGILBWNg7onlm6LfdtyLdCDI3iSRGeReoSwuhUWKV8CVc12aydB23JU/s640/15-891bf5a3ec-3.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8nhKgNPwrQQVZTFAZs_FhSOmHq4yoSAFiLARLnafsPNy4fK9yjeegSGX-yeF4gt23JtGsZby6kHN2d6cCiPd8UoJ_Yx2-0Or4b9MQKGj9hlFqeHhdN3Pu5CSb79FIHh1BjNf_w2BKw2A/s1600/16-0b6b3b7cfe-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8nhKgNPwrQQVZTFAZs_FhSOmHq4yoSAFiLARLnafsPNy4fK9yjeegSGX-yeF4gt23JtGsZby6kHN2d6cCiPd8UoJ_Yx2-0Or4b9MQKGj9hlFqeHhdN3Pu5CSb79FIHh1BjNf_w2BKw2A/s640/16-0b6b3b7cfe-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuDwHG9EvaPm2Z5MEoIMOihfS1j-gM6ok627bEskWxhE6mc-1arnXxd-KJRkbP43gVl19ZHCF4AKionYkJX5M9vFsdkGo8cnB3yxgslmAgqJPrVUIAXbNKfQQozBesjTMt5C0CM1OMyeo/s1600/17-df2534194e-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuDwHG9EvaPm2Z5MEoIMOihfS1j-gM6ok627bEskWxhE6mc-1arnXxd-KJRkbP43gVl19ZHCF4AKionYkJX5M9vFsdkGo8cnB3yxgslmAgqJPrVUIAXbNKfQQozBesjTMt5C0CM1OMyeo/s640/17-df2534194e-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJxe7ZNJTznqXCgkuNHKevwOtIqvLDT3xGh2tNwdFYxTQ9VrY360WwK3hMQX7_vIj4rejB1LDzQL1AML5OWGm7Yml5C9HP2FTEUR2DHKr1y2Ytfx_dS6AUtCOQaKDwzYm45v8CRyk36R4/s1600/18-2247209d5f-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJxe7ZNJTznqXCgkuNHKevwOtIqvLDT3xGh2tNwdFYxTQ9VrY360WwK3hMQX7_vIj4rejB1LDzQL1AML5OWGm7Yml5C9HP2FTEUR2DHKr1y2Ytfx_dS6AUtCOQaKDwzYm45v8CRyk36R4/s640/18-2247209d5f-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPRHxPsLNTv-anMJKR8xjdQbxIRaxCNQlTBNu1yaJdk_yF7J9fUCDTnkZ5XiFycGi9mPYwYF-nYsziB8UBRy8mLKL3OQ8IViJVgxwxE41RWj493KMEU__5ihIWyIaSWmzZz_9_pvc9gXk/s1600/19-01bc473863-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="100" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPRHxPsLNTv-anMJKR8xjdQbxIRaxCNQlTBNu1yaJdk_yF7J9fUCDTnkZ5XiFycGi9mPYwYF-nYsziB8UBRy8mLKL3OQ8IViJVgxwxE41RWj493KMEU__5ihIWyIaSWmzZz_9_pvc9gXk/s640/19-01bc473863-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWxgFn3lNzJghvr9_S8Cj5s9GCUIXGJXq-uAe4EHU2FTwf8_t2-JlhSiumpGe18oLQG8ph-EtZkoSeH2hgR9CHwUjcLDYAC0LyghcJ8naRaCL_Hh4ce2lbLHqq0icmaxVSL0xd5m8QsVY/s1600/19-01bc473863-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWxgFn3lNzJghvr9_S8Cj5s9GCUIXGJXq-uAe4EHU2FTwf8_t2-JlhSiumpGe18oLQG8ph-EtZkoSeH2hgR9CHwUjcLDYAC0LyghcJ8naRaCL_Hh4ce2lbLHqq0icmaxVSL0xd5m8QsVY/s640/19-01bc473863-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRIr2pWQbSXhdZb03EApC9o8TL0cifhhAdGRJZXOGUpGDtXbEulJLzaNWmWMx2CUP1V4Y_NXQDvtgc-_EmwB4xiueW8oEq1q8GkkShnbMmLDmKZ6zAj5WPznFFFBjq5A9sTJ4-gTgb4tw/s1600/19-01bc473863-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRIr2pWQbSXhdZb03EApC9o8TL0cifhhAdGRJZXOGUpGDtXbEulJLzaNWmWMx2CUP1V4Y_NXQDvtgc-_EmwB4xiueW8oEq1q8GkkShnbMmLDmKZ6zAj5WPznFFFBjq5A9sTJ4-gTgb4tw/s640/19-01bc473863-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvyJrJ-a5qImKyVD9yTzXVXX2-E3G7B7xywlHLq_XhkOQL0qmkW29WaFP7mLZn7Gs7mbh8NwZzOVyS8TggdrcnTk5n1nasB3xMyISLXcHHf6Aepag5iyptqld45AatdgLi17pvpID2Uf8/s1600/20-57749f35b7-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="148" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvyJrJ-a5qImKyVD9yTzXVXX2-E3G7B7xywlHLq_XhkOQL0qmkW29WaFP7mLZn7Gs7mbh8NwZzOVyS8TggdrcnTk5n1nasB3xMyISLXcHHf6Aepag5iyptqld45AatdgLi17pvpID2Uf8/s640/20-57749f35b7-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI3IXDZdS3ntBSdANIq0yqxQYuTmOORPoDUY7t-F_qXDtt6obEqHJjrQcT26BLZa_YYdA25KLPhCIur-2M8uxSsZzZXVofi3OEDYPrWNhn_BoESI0g5znl-J5NFgWlzEudmVDOkF1eG2U/s1600/20-57749f35b7-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="106" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI3IXDZdS3ntBSdANIq0yqxQYuTmOORPoDUY7t-F_qXDtt6obEqHJjrQcT26BLZa_YYdA25KLPhCIur-2M8uxSsZzZXVofi3OEDYPrWNhn_BoESI0g5znl-J5NFgWlzEudmVDOkF1eG2U/s640/20-57749f35b7-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidBwLgbUpOj3bw7C895I1zkoUVBNf2_vJCwOil9_IQgueHoPRkftaRppxBkNkeEFzbYFKrpE1apuwsXzvgIDLXoJFkob_rsRWF5B_MRVxHMBniYIqvalAwd9aKYsICkl37UJiQx4KftpI/s1600/20-57749f35b7-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidBwLgbUpOj3bw7C895I1zkoUVBNf2_vJCwOil9_IQgueHoPRkftaRppxBkNkeEFzbYFKrpE1apuwsXzvgIDLXoJFkob_rsRWF5B_MRVxHMBniYIqvalAwd9aKYsICkl37UJiQx4KftpI/s640/20-57749f35b7-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXcjV3UdQcGsMYwS1WbaQaekNR1O2OSgCwDhbq95z70S-NylgRE4XECESPIuxwNnXkYxJbjDwPYW3TBGeR1FYL-5Adho73rLazlcUfeXgQjQ1y9dUMC3DEKtgYOkhDW2BTjMLksf6YpOU/s1600/20-57749f35b7-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="108" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXcjV3UdQcGsMYwS1WbaQaekNR1O2OSgCwDhbq95z70S-NylgRE4XECESPIuxwNnXkYxJbjDwPYW3TBGeR1FYL-5Adho73rLazlcUfeXgQjQ1y9dUMC3DEKtgYOkhDW2BTjMLksf6YpOU/s640/20-57749f35b7-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3EKEhfQcrtPXN9IDZZnA7Du61REUde5rvYU0EVIpeY_TR6GorfSweb16oAcovIoF3IaM8s5LeQ7zEjuP_OVwc495TgsW6n11V83MOf5XlMAG67oEOcPDqyrfjOroQXtEK75BVrFzxpXo/s1600/21-8070a2ee49-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3EKEhfQcrtPXN9IDZZnA7Du61REUde5rvYU0EVIpeY_TR6GorfSweb16oAcovIoF3IaM8s5LeQ7zEjuP_OVwc495TgsW6n11V83MOf5XlMAG67oEOcPDqyrfjOroQXtEK75BVrFzxpXo/s640/21-8070a2ee49-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbZeUC91PT6lzMUgbc4aD3qlM2fylCBbLTah2XsdUsGt1jhcsHGeHzFV5irDWyR_tkfXMzKTmgUWNPt2cr1g-ksbvFz-2shgR1sWonO3N3ghr2j5M6RJQ3NnrLxooszT9trg2Qe82kasw/s1600/23-dfc864ae1f-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="102" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbZeUC91PT6lzMUgbc4aD3qlM2fylCBbLTah2XsdUsGt1jhcsHGeHzFV5irDWyR_tkfXMzKTmgUWNPt2cr1g-ksbvFz-2shgR1sWonO3N3ghr2j5M6RJQ3NnrLxooszT9trg2Qe82kasw/s640/23-dfc864ae1f-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB5qpWlXP6eYQV7XOGDUZfMVjLoxHwsKq5Qm2T6MwdWfiOrZAF_EZjyOJxjUPRf2i20d_8qlxjVL2s95R8ZHD0XAFsAWCFURngeeMLvtqk1oqT25ocgMRib9tAk3y04MrTAQUxTI8KC_4/s1600/22-43124212e0-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB5qpWlXP6eYQV7XOGDUZfMVjLoxHwsKq5Qm2T6MwdWfiOrZAF_EZjyOJxjUPRf2i20d_8qlxjVL2s95R8ZHD0XAFsAWCFURngeeMLvtqk1oqT25ocgMRib9tAk3y04MrTAQUxTI8KC_4/s640/22-43124212e0-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPCn20Z3_EHt5ZPyUdyo0fVdpcCtS0_1xKWhR10yuuHpLjOG_-2DHS92bXVESBbWw-u5I4jYruf_66LeJkrk5aO2t2JdPAvHMDaCIz2BUKbuwy1l8RzO_qq4PhyphenhyphennlN2Twj9Lg8gb5pB0Y/s1600/22-43124212e0-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="74" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPCn20Z3_EHt5ZPyUdyo0fVdpcCtS0_1xKWhR10yuuHpLjOG_-2DHS92bXVESBbWw-u5I4jYruf_66LeJkrk5aO2t2JdPAvHMDaCIz2BUKbuwy1l8RzO_qq4PhyphenhyphennlN2Twj9Lg8gb5pB0Y/s640/22-43124212e0-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjQ380pgwyCvNrPK706_WEYjKndLgswDzO8vAVgiI1cVzRNf7eqRNMzbkMAbsM_BLAVEMYeAKEb8UoCrrRo4tItJ_M0LgZrBzbZ9m6j5wE0GeST52Rfl1YgnXjRWGgYNCGjyxFCKbG0NA/s1600/23-dfc864ae1f-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="42" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjQ380pgwyCvNrPK706_WEYjKndLgswDzO8vAVgiI1cVzRNf7eqRNMzbkMAbsM_BLAVEMYeAKEb8UoCrrRo4tItJ_M0LgZrBzbZ9m6j5wE0GeST52Rfl1YgnXjRWGgYNCGjyxFCKbG0NA/s640/23-dfc864ae1f-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYpj1swVjfGAPXTZWZoYQkoYunY67lcDupnzK8KCAccPgRvqXswsu6E4SSkkXi1KqRFFT67fRuASJE-Ie7euwc8vyKckUt7OTxgXZYng8bERgDYxuWxzXckZph30xXUPLaUKpwQtuhKOk/s1600/24-546b7db1a3-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYpj1swVjfGAPXTZWZoYQkoYunY67lcDupnzK8KCAccPgRvqXswsu6E4SSkkXi1KqRFFT67fRuASJE-Ie7euwc8vyKckUt7OTxgXZYng8bERgDYxuWxzXckZph30xXUPLaUKpwQtuhKOk/s640/24-546b7db1a3-2.jpg" width="640" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhchQhwgcPYqKMwKa9Snxh53jrDsI4EJD6Mvr46zlJkHKjmdLqCUsJNcKjrhDqI3OWHmD2rX2EC6E5BGECLQFoU2RqNDPCCFFZEX_bD9EgRSn36ihxI3dgamy5jTHOTdCyaemfrr5IWR2M/s1600/25-73c79b335e-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="92" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhchQhwgcPYqKMwKa9Snxh53jrDsI4EJD6Mvr46zlJkHKjmdLqCUsJNcKjrhDqI3OWHmD2rX2EC6E5BGECLQFoU2RqNDPCCFFZEX_bD9EgRSn36ihxI3dgamy5jTHOTdCyaemfrr5IWR2M/s640/25-73c79b335e-2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.scribd.com/doc/153606404/Ego"><b><span style="font-size: large;">http://www.scribd.com/doc/153606404/Ego</span></b></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/ego-1.html"><b><span style="font-size: large;">Μέρος 1</span></b></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-68264735129462225172013-12-23T04:11:00.000-08:002014-01-06T09:01:39.358-08:00Το νέο απολιτίκ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12px; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieNypBCuGGVbfCJ9IAYUuwdVUaWp9InAMFqEUJRM0CBGJFWnuL4Z25hOoHMFU7W-w9AFzpmJRwijMC8n-uOs4QXL-MnoY2EQHqBBaWc_WF26bqhauoKudubj9p3F_j5gNa_uM0BaHEjrg/s1600/tumblr_static_surreal.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieNypBCuGGVbfCJ9IAYUuwdVUaWp9InAMFqEUJRM0CBGJFWnuL4Z25hOoHMFU7W-w9AFzpmJRwijMC8n-uOs4QXL-MnoY2EQHqBBaWc_WF26bqhauoKudubj9p3F_j5gNa_uM0BaHEjrg/s640/tumblr_static_surreal.jpg" height="346" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12px; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"><span style="font-size: 12px;"> </span><span style="font-size: large;"> Ζούμε στην εποχή που η μόδα προστάζει ξανά να μένεις ουδέτερος, αντικειμενικός. Οι νέοι φαίνεται να υιοθετούν τούτο το νέο είδος lifestyle που σου λέει "άραξε στον καναπέ σου, δες τηλεοράση, πήγαινε για καφέ, μη διαμαρτύρεσαι έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα" κλπ κλπ. Είναι αυτό το απολιτίκ που ακούω όλο και περισσότερο τελευταία. Βασική μου υπόθεση στις γραμμές που ακολουθούν είναι ότι το ουδέτερο και το αντικειμενικό που θέλουν κάποιοι να φαντάζονται όχι απλώς δεν υπάρχει αλλά αποτελεί κατασκεύασμα της άρχουσας τάξης με ξεκάθαρο πρόσημο. </span></span></div>
<a href="" name="more"></a><br />
<a name='more'></a><br /><br />
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Η σημερινή απολιτίκ κατάσταση είναι διαφορετική από εκείνη που όριζε η προ-κρίσης πραγματικότητα. Τότε εκείνο που ενδιέφερε περισσότερο μπορεί να ήταν το ποιο τραγούδι θα στείλουμε στη eurovision ή ποια θα είναι τα σχήματα στα μπουζούκια της Αθήνας κλπ. Ανούσια κουτσομπολιά και μπόλικη επίδειξη πλούτου συνέδεαν το σκηνικό. Ήταν η εποχή που ο καπιταλισμός σε καλούσε για όλο και μεγαλύτερη απόλαυση. Σε τούτο το όργιο καπιταλισμού η πολιτική θεωρούνταν ξενέρωτη και όποιος επιχειρούσε να μιλήσει για πολιτική στιγματιζόταν ως κομματοποιημένος ή κάτι τέτοιο. Τα πράγματα φαίνεται να άλλαξαν με την έλευση της κρίσης. Η πολιτική μονοπωλούσε το ενδιαφέρον στις συζητήσεις απλών ανθρώπων. "Ποιος έφταιξε, ποιες οι εναλλακτικές, ποιος μπορεί να μας σώσει" ήταν ερωτήματα που ακούγονταν συχνά σε παρέες και τηλεοπτικά πάνελ. Πολλές από αυτές τις συζητήσεις είχαν έντονο οπαδικό χαρακτήρα. Ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ αρνούνταν τα λάθη, για να μην πω τις λαμογιές, αυτών που ψήφιζε τόσα χρόνια, ο ψηφοφόρος της ΝΔ το ίδιο. Ο ένας έριχνε το φταίξιμο στον άλλον και τελικά δεν κατέληγαν πουθενά. Πέρα από αυτού του επιπέδου τις συζητήσεις, μια μερίδα κυρίως νέων ανθρώπων ενδιαφέρθηκε να βρει ουσιαστικές απαντήσεις για ότι συνέβαινε. Παρακολουθούσε συνέδρια, διάβαζε, συζητούσε, συμμετείχε σε κινήσεις και κινήματα, ενδιαφερόταν. Μια άλλη μερίδα του πληθυσμού "μορφώθηκε" από το google και διάφορες φυλλάδες ανάξιες σχολιασμού. Αυτοί πιθανόν να σου μιλούσαν για το σχέδιο των μασόνων και των ιλλουμινάτι να καταλάβουν τον κόσμο, ίσως σου έδειχναν φωτογραφίες-ντοκουμέντα με πολιτικούς μέσα σε μασονικές στοές, άλλους να χαιρετιούνται με τη γνωστή μασονική χειραψία κλπ κλπ. "Για όλα φταίνε οι Εβραίοι" και όλα τα συναφή. Υπήρχε πάντως ένα ενδιαφέρον για την πολιτική. Ο κόσμος κατέβαινε στους δρόμους, αμφισβητούσε, ζητούσε αλλαγή, διεκδικούσε. </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Σήμερα η νέα απολιτίκ στροφή δεν μας επιστρέφει ακριβώς στην προηγούμενη κατάσταση. Οι απολίτικοι νέοι δεν είναι, δεν ήταν και δεν θα είναι, και τόσο απολίτικοι. Το νέο απολιτίκ lifestyle προστάζει χοντρά γυαλιά ήλιου, γένια, chill out μουσική, "ψαγμένα" στέκια, εναλλακτικά ποτά, μπόλικα check in, απάθεια και δαιμονοποίηση κάθε είδους συμμετοχής στα κοινά. Πόσο απολιτίκ μπορεί να είναι όλο αυτό που προσπάθησα να περιγράψω; Αυτό δεν είναι που θέλει κάθε συντηρητική Δεξιά πολιτική, έναν λαό αποκινητοποιημένο; Έναν πληθυσμό που θα ενδιαφέρεται περισσότερο για το που θα κάνει check in το βράδυ ή για το πώς θα μαζέψει χρήματα για να πάρει το νέο μοντέλο κινητού, θα πηγαίνει στη δουλειά του (όσοι εργάζονται ακόμη) και δεν θα ασχολείται με την πολιτική παραπέρα. </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Μια απάντηση με τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρέχτ: "Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή. Δεν δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική. Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ'την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ'όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών [...]". </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> "Μα δεν λέω να μην συμμετέχουμε στα κοινά, να συμμετέχουμε αλλά να είμαστε ουδέτεροι και αντικειμενικοί", σε ακούω να μου απαντάς απολίτικε νέε. Το ουδέτερο και το αντικειμενικό δεν υπάρχουν, θα σου απαντούσα και θα μπαίναμε σε μια συζήτηση που δεν θα κατέληγε πουθενά. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Πρόσφατα έγινε μια συζήτηση στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ για το πρόβλημα της ασφάλειας, με πρωτοβουλία μιας ομάδας "ουδέτερων" φοιτητών. Οι προτάσεις τους κινήθηκαν στο εξής "ουδέτερο" πλαίσιο: να βάλουμε κάμερες στα πανεπιστήμια, να υπάρχει ένας υπεύθυνος στην είσοδο, στον οποίο θα είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε τα στοιχεία μας για ταυτοποίηση, να αποφεύγουμε να κυκλοφορούμε τις βραδινές ώρες στον χώρο του πανεπιστημίου και...να φωνάξουμε την αστυνομία, αφού οι φυλακές (που έχουν απολυθεί στην πλειονότητα τους) αδυνατούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Όποτε κάποιος επιχειρούσε να εντάξει το πρόβλημα της ασφάλειας στο ευρύτερο πλαίσιο πολιτικής που ακολουθείται και οδηγεί στην καταστροφή του δημόσιου πανεπιστημίου ή διαφωνούσε με το ζήτημα της "καλής" αστυνομίας τους, αμέσως χαρακτηριζόταν ως "κομματοποιημένο μυαλό". Α ξέχασα να αναφέρω, ότι ακούστηκε ή μάλλον γράφτηκε στη συζήτηση που είχε προηγηθεί στη σελίδα της σχολής στο facebook και το εξής "ουδέτερο": "να χτίσουμε κέντρα κράτησης και να βάλουμε εκεί όλους αυτούς τους ναρκομανείς που μας απειλούν". Αλήθεια πόσο ουδέτερα σας φαίνονται όλα αυτά; </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Που οφείλεται αυτή η επιστροφή της δήθεν απολιτίκ κατάστασης; Νομίζω πως ο λόγος έχει να κάνει με την έλλειψη έμπνευσης από τη μεριά των πολιτικών κομμάτων. Αποδείχθηκε ότι δεν κατάφερε κανείς να εμπνεύσει ή "να πει την αλήθεια" στον λαό. Έτσι επιστρέψαμε στο "όλοι ίδιοι είναι". Μια παρατήρηση ως προς αυτό. Η πολιτική δεν ταυτίζεται μονάχα με τις δραστηριότητες των πολιτικών. Ίσως θα πρέπει να κάνουμε στο σημείο αυτό μια σημαντική διάκριση, ανάμεσα στην πολιτική και το πολιτικό. Στηριζόμενοι σε θεωρητικούς, όπως ο Schmitt, ο C.Lefort, και η Chantal Mouffe, το πολιτικό ορίζεται ως η διαδικασία ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων και μπορεί να ανακύψει σε οποιοδήποτε σημείο της κοινωνικής δομής. Από τούτη την άποψη "το προσωπικό είναι και πολιτικό". </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Νομίζω πως αυτό που πρέπει να καταλάβουν αυτοί οι "γαμάτοι" απολιτίκ τύποι είναι ότι δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε από κανένα κόμμα και κανέναν ηγέτη μια αλλαγή. Υπεύθυνοι για την αλλαγή είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε οι ηγέτες που ψάχνουμε να βρούμε. "Εμείς" όχι "εγώ". Η λύση δεν είναι να το παίζουμε ουδέτεροι και αντικειμενικοί, ενώ στην ουσία κάθε άλλο παρά ουδέτεροι και αντικειμενικοί είμαστε. Οι πραγματικά "γαμάτοι" δημιουργούν ευκαιρίες και συμμετέχουν. Αμφισβητούν, δημιουργούν, αλλάζουν. Η απολιτίκ διάθεση ουσιαστικά δεν είναι απολιτίκ. Το απολιτίκ δεν υπάρχει. Θεωρώντας τον ευατό σου απολίτικο και κρατώντας μια τέτοια στάση, νομιμοποιείς με ξεκάθαρο τρόπο την πολιτική που ασκήται. Ξύπνα, δεν είσαι το γρανάζι που κάποιοι σου λένε. Δεν είσαι μηχανή, είσαι άνθρωπος με την ικανότητα δράσης. </span></span></div>
<br />
<div style="font-family: 'Times New Roman'; min-height: 15px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> </span></span></div>
<div>
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-41573187251442281602013-12-23T04:10:00.002-08:002013-12-23T04:10:45.113-08:00Retrouvailles<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="ii gt m14316a25abb62a4e adP adO" id=":rn" style="background-color: white; direction: ltr; margin: 5px 15px 0px 0px; orphans: auto; padding-bottom: 5px; position: relative; text-align: start; text-indent: 0px; widows: auto; z-index: 0;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDhhhDABRWHVIMzCdJArkcIibEfkGWCywpqsdWlAjzg2v9MornkbTpZ5fW8hN2hblgJ6KNBkJwdIhyrM0R-1SeRu6UBhcQAoZw8APz6lnSZQJXmZ3z7c9yOzkiNcos0ho8kR2hcGd5k2I/s1600/image-6.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="464" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDhhhDABRWHVIMzCdJArkcIibEfkGWCywpqsdWlAjzg2v9MornkbTpZ5fW8hN2hblgJ6KNBkJwdIhyrM0R-1SeRu6UBhcQAoZw8APz6lnSZQJXmZ3z7c9yOzkiNcos0ho8kR2hcGd5k2I/s640/image-6.jpeg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη</span></td></tr>
</tbody></table>
<div id=":ro" style="overflow: hidden;">
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #222222; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; text-align: justify; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<span style="font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;"> </span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: arial, sans-serif;"> </span><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Αυτή η νέα καλύτερή σου στιγμή. Αυτή που κλείνεις τα μάτια όταν είσαι πιο ψηλά από ποτέ. Ούτε στο εδώ, ούτε στο εκεί - στη μέση. Εκεί που δε σκέφτεσαι τίποτα. Πάλι όμως έχεις ένα άγχος. Το άγχος του τι να σκεφτείς. Αυτά τα ταξίδια είναι πολύ ζόρικα. Η διάρκεια τους πάντα προκαλεί τη μεγαλύτερη αναστάτωση της καρδιάς. Το μυαλό είναι συνεχώς κολλημένο στο προορισμό. Πως να ελέγξεις όμως όλα τα μέσα σου όταν αυτόν το προορισμό κάποτε τον άφησες με στόχο να μη σου λείψει ποτέ;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #222222;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"></span></span><br />
<a name='more'></a></div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span style="color: #222222;"></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span style="color: #222222;"><span style="font-size: large;"> Μεγάλη η ευθύνη του αποχαιρετισμού. Είναι μεγάλη η θλίψη για ό,τι χάνεις και άλλη τόση η χαρά από πάνω της για ό,τι πρόκειται να ζήσεις. Ακόμα μεγαλύτερη όμως είναι η ευθύνη της επιστροφής. Αυτός ο διάλογος με τον εαυτό σου να σου λέει ότι κάτι σου έλειψε και εσύ να μη το δέχεσαι. Ταυτόχρονα η καρδιά να μην αντέχει το άγγιγμα των ανθρώπων που της έλειψαν τόσο πολύ και να προσπαθεί να ελέγξει το παραπάτημα σε ένα έδαφος που αρχίζει να προδίδει. Τόση απογοήτευση σε μια χούφτα από χώμα. Από τη πρώτη κιόλας στιγμή. Κι όταν κοιτάς ψηλά μήπως και αρχίσεις να ελπίζεις, τυφλώνεσαι από τον ήλιο και συνειδητοποιείς ότι ακόμα και ο ουρανός δε θέλει να σε κρατήσει εδώ. Άλλωστε ο ήλιος παντού ίδιος είναι. Ο ουρανός είναι αυτός που αλλάζει.</span></span></span></div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><span style="color: #222222;">
</span><span style="color: #222222;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> Συνήθισες στο φως, γι'αυτό φοβάσαι το σκοτάδι. Η δύναμη της συνήθειας. Και έπειτα τις ξεχωρίζεις σε καλές και κακές. Μα ό,τι επαναλαμβάνεται κακό είναι. Συνήθισες να σου λείπει το σκοτάδι. Γι'αυτό όλο οι άλλοι ξέρουν. Εσύ ποτέ. Γι'αυτό για τους άλλους είναι εύκολο και για σένα όχι. Πάλι με μιας βάζουμε τη διαφορετικότητα πάνω από όλα. Βολεύτηκες στο ρόλο του γελοία δυνατού. Του έτοιμου να αντιμετωπίσει όλους του τους φόβους. Όσο εφιαλτικοί κι αν είναι. Ακούς ό,τι σε κουφαίνει, βλέπεις ό,τι σε τυφλώνει και αγαπάς ό,τι σε σκοτώνει. Τελικά η απόσταση είναι θάρρος ή δειλία;</span></div>
</span><span style="color: #222222;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"> Κάθε χρόνο εύχομαι τα Χριστούγεννα να είναι διαφορετικά. Όχι από τα προηγούμενα αλλά από τις υπόλοιπες μίζερες μέρες του χρόνου. Να σκάμε από αγάπη και χαμόγελα. Ποτέ δε πιάνει. Κουράστηκα να παρακαλάω για τα πιο εύκολα και όμορφα πράγματα. Μάλλον οι ίδιοι έτσι το θέλουμε, να είμαστε κατσούφηδες και θλιμμένοι. Μόνο για μια στιγμή δοκιμάστε να χάσετε αυτούς που λατρεύετε και θα καταλάβετε το νόημα της γιορτής μόνο όταν τα μάτια σας ξανασυναντηθούν...</span></div>
</span></span><br />
<div class="yj6qo" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
</div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-78522074361709879512013-12-23T04:10:00.001-08:002013-12-23T04:10:28.452-08:00 Γιορτινός επαναπροσδιορισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMPisN98iC1P_jzVVg1cStbRspyquV2EsY0bFOpAJMiVztZAt6wMG2iUdiBWwlhn_1f79JRZfT2SFWT-H7-SyITbVpCNOsfUeEuzVssOhVo107W4BBw8OoLPxEExIIq6qH_f4ooQBkS5Q/s1600/12602336t6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMPisN98iC1P_jzVVg1cStbRspyquV2EsY0bFOpAJMiVztZAt6wMG2iUdiBWwlhn_1f79JRZfT2SFWT-H7-SyITbVpCNOsfUeEuzVssOhVo107W4BBw8OoLPxEExIIq6qH_f4ooQBkS5Q/s640/12602336t6.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">...γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 18px; margin-bottom: 5px; min-height: 21px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"> </span><span style="letter-spacing: 0px;">Ανέκαθεν η μαγεία χαρακτήριζε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Κάθε χρόνο, την ίδια εποχή, χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις γεμάτες φαντασμαγορία υψηλής αισθητικής και μη, χιλιάδες λαμπιόνια στολισμένα σε κεντρικά σημεία της πόλης, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, κάνουν αισθητή την παρουσία τους φανερώνοντας την ανάγκη των αθρώπων να έρθουν σε επαφή με την παράδοση, να σμίξουν με τους συγγενείς, να νιώσουν ότι ανήκουν και αυτοί κάπου..</span></div>
<a name='more'></a><span style="letter-spacing: 0.0px;"></span><br />
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 18px; margin-bottom: 5px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε ότι αποτελούμε μέρος ενός συνόλου γιατί με αυτόν τον τρόπο δυστυχώς ή ευτυχώς <b>αισθανόμαστε</b> δυνατοί και ικανοί να αντιμετωπίζουμε από κοινού προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις. </span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 18px; margin-bottom: 5px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Το <b>τέρας της κρίσης</b> ενίσχυσε ακόμα περισσότερο αυτή μας την ανάγκη. Οδήγησε εκατοντάδες συνανθρώπους μας να επαναπροσδιοριστούν, να αναζητήσουν τη χαμένη τους ταυτότητα που με μεράκι είχαν διαμορφώσει προ κρίσης. Ο <b>επαναπροσδιορισμός</b> αυτός φαντάζει δύσκολος και μοναχικός εφόσον ατομικά ο καθένας μας μπορεί να κάνει την τελική αποτίμηση του 2013 που είναι έτοιμο να δώσει τη θέση του στο 2014 -ας ελπίσουμε πιο ελπιδοφόρο ή τουλάχιστον ελπιδοφόρο.</span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 18px; margin-bottom: 5px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Ζητούμενο ωστόσο τις γιορτές αυτές να ζήσουμε τη στιγμή κάνοντας ό,τι προκαλεί χαρά σε εμάς και τους γύρω μας. Να δώσουμε ένα παλιό μας ρούχο-δε τα φοράμε όλα εξάλλου- σε έναν συνάνθρωπό μας που ίσως το κρύο τον έχει εξορίσει στην πιο απόμερη μεριά της πλατείας στην οποία κάποτε στεκόσουν και έκανες όνειρα για το μέλλον σου. Να προσφέρεις ένα γεύμα- ένα <b>γεύμα χαράς</b> όπως λατρεύω να το αποκαλώ- σε αυτόν τον άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του άξιο της εξαθλίωσής του γιατί κανένας δεν είναι εκεί για να του αποδείξει το αντίθετο.</span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 18px; margin-bottom: 5px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Θα αναρωτιέστε γιατί κάθε Χριστούγεννα επαναλαμβάνονται με την ίδια συχνότητα λέξεις ανθρωπιάς, εθελοντισμού, παρηγορίας. Μια επανάληψη που επιβεβαιώνει την χαμένη μας ανθρωπιά, την επαληθεύει και την κάνει τόσο ισχυρή προκειμένουν να ξαναεπαναληφτεί. </span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 18px; margin-bottom: 5px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Άλλοι θα σκέφτονται γιατί αυτό να γίνεται μόνο τις γιορτές. Είναι όντως λυπηρό αλλά όπως και να’χει είναι μια ευκαιρία να επαναφέρουμε όλοι τον άνθρωπο μέσα μας που έχει πολύ καλά κρυφτεί από φόβο μη φανεί ευάλωτος στις δυσκολίες της εποχής. </span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 18px; margin-bottom: 5px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Θα πρεπε ωστόσο να γνωρίζουμε και την άλλη πλευρά, αυτούς που ακόμα και σήμερα προσφέρουν καθημερινά, βάζοντας σώμα και ψυχή. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι και αν προτιμάτε να εθελοτυφλείτε επισημαίνοντας μόνο τη μιζέρια και τη δυστυχία, πλανάστε πλάνην οικτρά.</span></div>
<br />
<div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 18px; margin-bottom: 5px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Θα κλείσω με τις τυπικές για όλους ευχές- καλές γιορτές με αγάπη και υγεία. Όταν αυτή η αγάπη φωλιάσει μέσα μας, τότε θα γνωρίζουμε πως κάθετι είναι δυνατό να συμβεί…</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-513892635128596582013-12-23T04:10:00.000-08:002013-12-24T01:47:56.408-08:00χαρο -υμενο- ς τα Χριστούγεννα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIF11Esi2kL8XLXg_N_vYyvLptFp4WEWJockkOrCoRXCh4Q4894JSRK3ZFanC6ujkN_21iWvsBWFlQOlfGTPgacbcUSBTza1ZUARswSPHbdyeY_bqikTjVFyxFiMR6h3KFDLeWYVWeuMg/s1600/1477034_10202758839761978_2124306379_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="435" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIF11Esi2kL8XLXg_N_vYyvLptFp4WEWJockkOrCoRXCh4Q4894JSRK3ZFanC6ujkN_21iWvsBWFlQOlfGTPgacbcUSBTza1ZUARswSPHbdyeY_bqikTjVFyxFiMR6h3KFDLeWYVWeuMg/s640/1477034_10202758839761978_2124306379_n.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει η Έφη Παλιοτζήκα</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; color: #333333; line-height: 17px; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; color: #333333; line-height: 17px; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Έχεις φορέσει το τεράστιο καινούριο σου παλτό, που είναι καλύτερο σχέδιο από το περσινό, λίγο ακριβότερο, και ίσως ένα νούμερο μεγαλύτερο γιατί πήρες μερικά κιλάκια. κρατάς τη σακούλα με το δώρο που πήρες σε αγαπημένο πρόσωπο. δεν το χρειάζεται αλλά, το χρώμα και το σχέδιο δεν σ άφησαν να το προσπεράσεις έτσι απλά. </span></span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; line-height: 17px; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"></span></span><br />
<a name='more'></a><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; line-height: 17px; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">.</span></span></div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> ακούς τον κύριο απ το απέναντι πεζοδρόμιο, παίζει το theme της amelie, και μετά το αντίστοιχο της Πολίτικης Κουζίνας. η Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα σε πλημμυρίζει, προσπερνάς την γιαγιά που διπλωμένη παρακαλάει στο πεζοδρόμιο για ένα κομμάτι ψωμί. βιάζεσαι να προλάβεις το λεωφορείο, κάθεσαι σε μονή θέση, δεν υπάρχει λόγος να ενοχλήσει τη μέρα σου κάποιος άστεγος ή κάποιος χρήστης. η ζωή σου είναι πολύ ωραία για να την καταστρέψουν τέτοιες λεπτομέρειες. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">στο δρόμο για τη σχολή, σκοντάφτεις πάνω σε χαρτόκουτα. τα κλωτσάς νευριασμένος. μα τι κάνει ο Δήμος σ αυτή την Πόλη , σκέφτεσαι, και βιαστικός δεν παρατηρείς τον τυλιγμένο σε κουβέρτες άστεγο που ξαπλώνει πάνω τους . δίπλα του ένας σκύλος, μοιράστηκε την τελευταία μπουκιά από ένα κουλούρι που του πέταξαν. όσο λιγότερα έχεις τόσο περισσότερα δίνεις, λένε. το χες διαβάσει σε ένα άρθρο τις προάλλες. μήπως να σταματήσεις να αφήσεις κανένα ψιλό ; θα το έκανες αν δεν βιαζόσουν. σκουντάς το κοριτσάκι με τους αναπτήρες για να προλάβεις μια φίλη σου που μπαίνει κι αυτή αργοπορημένη στη σχολή. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">. </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">δύσκολα Χριστούγεννα, συζητάτε μεταξύ σας, και κανονίζετε πού θα βγείτε το βράδυ της πρωτοχρονιάς. . c’est la vie : morte</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-55503486365192750222013-12-23T04:09:00.001-08:002013-12-23T04:09:45.941-08:00 Street fashion: Details<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
…γράφει η Μαριλένα Γκικοπούλου</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="font-size: medium;"><i>Όπως λένε η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, γι' αυτό δώστε βάση! Δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία τα ρούχα, όσο τα αξεσουάρ. Το πιο απλό σύνολο μπορεί να μεταμορφωθεί με ένα εντυπωσιακό κολιέ ή σκουλαρίκια. Δείτε τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις που συναντήσαμε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης! </i></span></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">
<span style="font-size: medium;"><i><br /></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkp6If16C291KCxsj7k1zGvNTdU2GFgmPa__FuWilL4c3y284kb7DBluXpyB5KBLO1n0JVrluXZ5Zp644vD3GMy5KLILFFnrNM_FTYziPtJpG_hgpg-7OUYv18oOqks1Jbx8Cer_z4CEE/s1600/1%CE%B7-4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkp6If16C291KCxsj7k1zGvNTdU2GFgmPa__FuWilL4c3y284kb7DBluXpyB5KBLO1n0JVrluXZ5Zp644vD3GMy5KLILFFnrNM_FTYziPtJpG_hgpg-7OUYv18oOqks1Jbx8Cer_z4CEE/s640/1%CE%B7-4.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVXtls4rBY74RLyjBUM5eVqjDZeREouBqSPzL-L2Tj_xtyMuuN7x2Q_8lAP5qM6TNaGyS0iKo1Zr7uAI1XHDiwGUQRuafTyKmn-hV-xt8wVQLFFF7isU5XwAaU5CpgFSb2BX-ksUmSLes/s1600/2%CE%B7-4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVXtls4rBY74RLyjBUM5eVqjDZeREouBqSPzL-L2Tj_xtyMuuN7x2Q_8lAP5qM6TNaGyS0iKo1Zr7uAI1XHDiwGUQRuafTyKmn-hV-xt8wVQLFFF7isU5XwAaU5CpgFSb2BX-ksUmSLes/s640/2%CE%B7-4.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiOj7aGcitb8tTcBsUz6eDa5Cn4pJN1j5Ujhl8q5W0AcupSULivw2McQdvyZMcXTHKwSnHVq2RdiwJJ8vKPDkixuQ2W0ldazKQTV8nV-EZnY9Fx8xMNCvzggcLaiMA5oET5iR-WCpWISk/s1600/3%CE%B7-4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiOj7aGcitb8tTcBsUz6eDa5Cn4pJN1j5Ujhl8q5W0AcupSULivw2McQdvyZMcXTHKwSnHVq2RdiwJJ8vKPDkixuQ2W0ldazKQTV8nV-EZnY9Fx8xMNCvzggcLaiMA5oET5iR-WCpWISk/s640/3%CE%B7-4.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8Xi3i26KAZ6UhQZuDtzVmaPFO4ZCgd6oVwBDSlfe86hVwXAgiHX0yciTpupYbKRYhUuGWBNQkgW3um9Fvz3CdzVLWPwPMbt3hmjx7l_ux0d5faKE3kXa-sylQgExRo0qYnPxgxaKisdk/s1600/4%CE%B7-4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8Xi3i26KAZ6UhQZuDtzVmaPFO4ZCgd6oVwBDSlfe86hVwXAgiHX0yciTpupYbKRYhUuGWBNQkgW3um9Fvz3CdzVLWPwPMbt3hmjx7l_ux0d5faKE3kXa-sylQgExRo0qYnPxgxaKisdk/s640/4%CE%B7-4.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px;">
</div>
<div style="background-color: white; color: #222222; text-align: center;">
<b><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! </span></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-12721793223308537902013-12-01T06:33:00.000-08:002013-12-01T06:41:59.389-08:00Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, Κοινό Άνθρωπο. Λένε πως χάραξε η εποχή σου, η «Εποχή του Κοινού Ανθρώπου». Μα δεν είσαι συ που το λες, ανθρωπάκο. To λένε εκείνοι, οι αντιπρόεδροι των μεγάλων εθνών, οι εργατοπατέρες, οι μετανιωμένοι γιοι των αστών, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι. Σου προσφέρουν το μέλλον, μα δε ρωτούν για το παρελθόν σου. Κι όμως, είσαι κληρονόμος ενός τρομερού παρελθόντος. Τούτη η κληρονομιά καίει στη χούφτα σου σα διαμάντι φλεγόμενο. Εγώ αυτό έχω να σου πω.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvLoRzxQSUuHdgLKOZdr1NXMRrgoPkLnkwUdiZNdXh92MY3lF0c7kOIsKVbmgavNZ-A_zMEGARxPUlQdhmb0rY2P5nP9t32MAZRkoVB_ENUn7x-czVRpaKjxb1IF2sooG5uTFS_Q8nGSM/s1600/Tommy-Ingberg12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvLoRzxQSUuHdgLKOZdr1NXMRrgoPkLnkwUdiZNdXh92MY3lF0c7kOIsKVbmgavNZ-A_zMEGARxPUlQdhmb0rY2P5nP9t32MAZRkoVB_ENUn7x-czVRpaKjxb1IF2sooG5uTFS_Q8nGSM/s640/Tommy-Ingberg12.jpg" width="426" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><b> <u>ΤΕΥΧΟΣ 10</u></b></span><br />
<span style="font-size: large;">ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2013</span><br />
<br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_3263.html">Εν αρχή ην ο λόγος…των αγορών </a></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_5344.html">Εγώ και ο εγώς μου</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_1.html">Σοφά λόγια ενός δέντρου</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post_6867.html">Πόσο κοστίζει μια ιδέα</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: x-large;">> <span style="background-color: white; color: #666666; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html">Φόλς αλάρμ-ξυπνητήρι</a></span></span></b></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-70102393315008688532013-12-01T06:18:00.002-08:002013-12-01T09:34:20.194-08:00Εν αρχή ην ο λόγος…των αγορών <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibfYDEAWKT8mIuxkrdlukTSVfbVFHbrJMn_HPWOvzZUibvrGRUiaJbAAc3cpEwxCnX_TU4sC18gXW8NxvqsHs6iUjEzF0lhx6W8CXKV83uabIdjG0fbtjpbN5VvsbjU6wBHM6AhcxiFvg/s1600/GodMoney.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibfYDEAWKT8mIuxkrdlukTSVfbVFHbrJMn_HPWOvzZUibvrGRUiaJbAAc3cpEwxCnX_TU4sC18gXW8NxvqsHs6iUjEzF0lhx6W8CXKV83uabIdjG0fbtjpbN5VvsbjU6wBHM6AhcxiFvg/s640/GodMoney.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"><span style="font-size: large;"><i> Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη </i>και σε όλο τον κόσμο, το φάντασμα των παντοδύναμων αγορών. Αντί η χώρα μας που τόσο έχει πληγεί στη προσπάθεια της να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών (πόσες φορές έχουμε ακούσει τούτη τη φράση τα τελευταία χρόνια;) να είναι πρώτη στη μάχη ενάντια στη "δικτατορία των αγορών", έχει πάρει μια σημαία που γράφει "ζήτω οι αγορές". Θα μπορούσαμε ίσως να φανταστούμε στους δρόμους όλους αυτούς με τα πανάκριβα κοστούμια να διαδηλώνουν για την ελευθερία των αγορών, δεν είναι αστείο και δεν απέχει πολύ από τη πραγματικότητα. "Μα η χώρα μας τα πάει καλά, έχει πρωτογενές πλεόνασμα, η ανάπτυξη έρχεται και σε λίγο οι αγορές θα μας εμπιστεύονται και πάλι" σε ακούω να λες με σιγουριά, μια σιγουριά που πηγάζει από τις εφημερίδες που διαβάζεις, τα δελτία των 8 και τις εκπομπές των μεγάλων σου δημοσιογράφων που έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο προπαγάνδας. </span></span></div>
<a name='more'></a><br />
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> "Πρώτα να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών", "κλειδί η εμπιστοσύνη των αγορών για έξοδο από την κρίση", "οι αγορές προεξοφλούν λύση", "αν αποτυγχάνει το πρόγραμμα το κρίνουν οι αγορές". Φράσεις από χείλη πολιτικών, η τελευταία μάλιστα δια στόματος του Υπουργού Οικονομικών, κ.Στουρνάρα. Παρενθετικά θέτουμε το εξής ερώτημα, αλήθεια το αν αποτυγχάνει το πρόγραμμα το κρίνουν οι αγορές κ.Στουρνάρα; Δεν το κρίνει ο λαός, οι χιλιάδες αυτοκτονίες για τις οποίες είναι υπεύθυνες οι τρεις τελευταίες κυβερνήσεις με τις αποφάσεις τους; Δεν το κρίνουν οι άνθρωποι που χάνουν τα σπίτια τους και αυτοί που πρόκειται να τα χάσουν με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας που έρχονται; Το 65% των νέων που είναι άνεργο; Αυτοί που δεν έχουν να φάνε εξαιτίας σας; Η απάντηση του "κεϊνσιανού" - κατά δική του ομολογία- (εδώ γελάμε) κ.Στουρνάρα θα ήταν φυσικά "όχι" και σίγουρα θα έκανε λόγο για "ακραίο λαϊκισμό". </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Παρακολουθώντας κανείς δηλώσεις, ομιλίες και συνεντεύξεις των εκπροσώπων της κυβέρνησης και δυστυχώς όχι μόνο, θα ανακαλύψει ότι οι αγορές εκλαμβάνονται ως κάτι φυσικό και παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα από μια πρόσφατη διάλεξη του Γιάννη Σταυρακάκη: "[...] είχαμε αφελώς υιοθετήσει το ιδεολόγημα της ανεξαρτησίας ή και ουδετερότητας της οικονομικής σφαίρας, μιας σφαίρας που αντιμετωπιζόταν και παραδόξως από πολλούς ακόμα αντιμετωπίζεται ως ένα πεδίο φυσικής αναγκαιότητας και ορθολογικότητας εκτός κοινωνικού ελέγχου, όπου η αόρατη χειρ της παγκοσμιοποίησης καθορίζει τις εξελίξεις χωρίς να αφήνει περιθώρια επεμβάσεων από μέρους της κοινωνίας και της πολιτικής [...]". Αυτό δεν ισχύει σήμερα, στην εποχή όπου "η αγορά, οι ιδιώτες και ο ιδιωτικός τομέας εμφανίζονται ως λύση" , για να χρησιμοποιήσω τα λόγια της Σαντάλ Μουφ ; </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Θυμηθείτε όλα αυτά που μας ζήτησαν να θυσιάσουμε στο όνομα της πολυπόθητης ανάκτησης της εμπιστοσύνης των αγορών. Σε λίγο μπαίνουμε στον τέταρτο χρόνο των μνημονίων και παρά το δήθεν success story του Σαμαρά και της συμμορίας του, οι αγορές συνεχίζουν να μην μας υπολογίζουν. Μα ποιες είναι αυτές οι αγορές τελοσπάντων και πόσο επικίνδυνοι είναι αυτοί που δρουν στο όνομα τους; Στο όνομα των αγορών δεν πάρθηκαν όλα αυτά το δολοφονικά, μεταφορικά και κυριολεκτικά, μέτρα; Οι αγορές δεν μας εμπιστεύονταν το 2009 όταν το χρέος μας ήταν στο 129% του ΑΕΠ και θα μας εμπιστευτούν τώρα που αγγίζει το 175% του ΑΕΠ ; Ο απολογισμός των χρόνων των μνημονίων, του αγώνα να ξανακερδίσουμε τις αγορές ποιος είναι; Είναι ο εξής: 30% ανεργία και 65% για τους νέους, χιλιάδες απολύσεις, καταστροφή αγώνων που είχε κερδίσει η εργατική τάξη-αγώνες που δόθηκαν για δεκαετίες γκρεμίστηκαν και συνεχίζουν να γκρεμίζοντας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μείωση κατά 37,2% της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, μείωση κατά 31,3% της εγχώριας ζήτησης, αύξηση 43% στις αυτοκτονίες. Όλα αυτά για να γίνουμε "ανταγωνιστικοί" και να φέρουμε την ανάπτυξη. </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Η φυσικοποίηση, με όρους του Ρολάν Μπάρτ, των αγορών (πράγμα που οδηγεί και σε μια τεχνοκρατική αντίληψη περί πολιτικής) κρύβει συγκεκριμένα συμφέροντα. Συμφέροντα αντίθετα με τα συμφέροντα του λαού. Η δημιουργία μιας ζώνης φθηνών εργατικών χεριών στη Νότια Ευρώπη, οι ιδιωτικοποιήσεις όλων των δημοσίων υπηρεσιών και αγαθών-το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή του κράτους πρόνοιας, η εκμετάλλευση φυσικών πόρων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο). Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται στον μονόδρομο που έχει επιλέξει η κυβέρνηση, που προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Όλα αυτά στο όνομα των αγορών, όχι του λαού. </span></span></div>
<br />
<div style="font-family: 'Times New Roman'; min-height: 15px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"><span style="font-size: large;"> </span></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-89474364552664900582013-12-01T06:18:00.001-08:002013-12-01T06:36:59.016-08:00Εγώ και ο εγώς μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQoYFINUvIDsqJO2mW6RJEUc7onnBTannGTS3TC-2C2AVGnZ7e3nOOtKaOAoYvieWG_cO_9AIbYIVAfrmY7LNY1QRNI5R4XEqFD_E6N11R23VGjIQJZU3BbUY2crG0snE4apc-i51vabk/s1600/image-5.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQoYFINUvIDsqJO2mW6RJEUc7onnBTannGTS3TC-2C2AVGnZ7e3nOOtKaOAoYvieWG_cO_9AIbYIVAfrmY7LNY1QRNI5R4XEqFD_E6N11R23VGjIQJZU3BbUY2crG0snE4apc-i51vabk/s640/image-5.jpeg" width="516" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; font-size: 18px; text-align: justify;">
</div>
<div style="background-color: white; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="color: #222222;"> </span><span style="color: #444444;">Πολλές φορές αναρωτήθηκα για το πόσο δύσκολο είναι να πάρουμε αποφάσεις. Πως είναι δυνατόν εφόσον ξέρεις τι θες και τι σε κάνει ευτυχισμένο, να κάθεσαι για καιρό και να καις τον εγκέφαλο σου με όρους, προϋποθέσεις και αποτελέσματα. Πως μπορείς να αρνείσαι αυτό που για χρόνια ήταν η μόνη λύτρωσή σου; Πως μπορείς να πληγώνεσαι και μετά να πληγώνεις; Νομίζεις ότι το μυαλό σου είναι ικανό να ελέγξει όλα όσα σκέφτεσαι; Και έπειτα, πόσο σκληρός είσαι μαζί του και το βάζεις στη διαδικασία να διαλέξει μια από όλες αυτές τις σκέψεις και να τις κάνει πράξη; Χωρίς να το καταλαβαίνεις κάθε φορά που φτάνει η στιγμή να κάνεις μια κίνηση χωρίζεσαι στα δυο. Και δεν έχει να κάνει με τις λογικές και τη καρδιά που ακούω τις περισσότερες φορές. Η λογική δεν υπάρχει πουθενά χωρίς να προϋπάρχει μια καρδιά να χτυπάει για ένα στόχο. Αναφέρομαι στα δυο εγώ που κρύβεις μέσα σου. Τους δύο εχθρούς που δημιουργούν αυτή την έκρηξη κάθε φορά που βρίσκεσαι σε αδιέξοδο.</span></span><br />
<a name='more'></a></div>
<div style="background-color: white; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Το πρέπει και το δε πρέπει, το μπορώ και το θέλω, το τώρα και το αργότερα. Όλα πολεμάνε μέσα σου μεχρι να νικήσει ένα απο τα δύο. Παρόλα αυτά κανένα δεν ειναι σίγουρος νικητής και μένεις για καιρό στη γωνιά σου κατηγορώντας τον άλλο σου εαυτό. Σπάνια είσαι μόνος. Θέλει πολυ προσπάθεια για να κερδίσεις τη μοναξιά. Ξέρεις πότε συμβαίνει αυτό; Όταν το ένα από τα δύο εγώ σου σε εγκαταλείπει. Όταν πια φτάνεις στο σημείο να μη σκέφτεσαι διπλά. Καλώς ή κακώς η δεύτερη σκέψη είναι αυτή που επαληθεύει τη πρώτη. Τι γίνεται όμως όταν έχεις μόνο μία; Μένεις μισός, αναζητώντας κάποιον να σε συμπληρώσει. Κανένας όμως δεν ειναι ικανός να συμπληρώσει με ακρίβεια αυτό το κομμάτι που λείπει. Μόνο ο άλλος σου εαυτός. Αυτός που κατηγορούσες πάντα για ό,τι σου πήγαινε στραβά. Δεν υπάρχει χειρότερο πλήγμα απο το να χάνεις τον εαυτό σου. </span></div>
<div style="background-color: white; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Τον έχασες, ή κάποιος τον πήρε μαζί του; Υπάρχει και η μικρή πιθανότητα του να τον χάρισες εσυ ο ίδιος. Μη νομίζεις, σ'αυτη τη βρώμικη κοινωνία γεννιούνται τα πιο δυνατά συναισθήματα. Άλλες φορές τον προστατεύεις τόσο πολύ που ασφυκτιεί και φεύγει μόνος του και άλλες τον παρατάς όπου βρεις και στον κλέβουν. Και μετά παλεύεις να συνεχίσεις τη ζωή σου μόνο με το ένα εγώ που σου απέμεινε. Μονές σκέψεις, μονές πράξεις. Δε προλαβαίνεις να κάνεις μια σωστή και η επόμενη είναι λάθος. Ακριβώς γιατί λείπει αυτό που είναι ικανό να κοντρολάρει τα πάντα μέσα σου. Να σε ταρακουνάει κάθε φορά που γίνεσαι παθητικός και η άμυνα σου ειναι ανύπαρκτη. Να σε κάνει να αποφεύγεις αυτό που ξέρεις καλύτερα από όλους ότι είναι επικίνδυνο. Να σου δίνει αυτή την εναλλακτική επιλογή που μετά από κάθε πτώση θα μπορεί να σε σηκώσει έστω και στο ένα πόδι. </span></div>
<div style="background-color: white; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Το πιο σημαντικό όμως είναι να σε κάνει να αλλάξεις το τρόπο που βλέπεις τον κόσμο. Για πρώτη φορά στη ζωή σου να πάψεις να είσαι απόλυτος και να βρεις τη λάμψη σε κάθε τι διαφορετικό από σένα. Το μίσος προέρχεται απο αυτούς τους μισούς ανθρώπους. Γι'αυτό ποτέ δε θα καταλάβω αν η λέξη «μισάνθρωπος» αναφέρεται στον μισό ή σε αυτόν που μισεί. Μια αλλαγή στη σκέψη σου είναι ικανή να αλλάξει τη σκέψη όλων αυτών που ειναι γύρω σου. </span></div>
<div style="background-color: white; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Και τωρα εσύ που εμεινες έτσι τι καταλαβαίνεις; Τώρα που δίνεις μυαλό και ψυχή σε ανήθικους ανθρώπους. Τώρα που η υποτιθέμενη ευτυχία ορίζεται ως η απόλαυση των πάντων χωρίς όρια. Και η δημοκρατία της ψυχής που πήγε; Που πήγε αυτη η απέραντη ελευθερία με όριο την ελευθερία του άλλου; Που πήγε ο σεβασμός και η ανθρωπιά; Που πήγε η εκτίμηση; Όλα τα θάψαμε μαζί με το άλλο μας εγώ στη προσπάθεια να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας και το μόνο που καταφέραμε είναι να χαθεί το χαμόγελο των ματιών μας σε κάθε ομορφιά που δε μπορούμε να ζήσουμε...</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-28509642748299032752013-12-01T06:18:00.000-08:002013-12-01T06:18:26.016-08:00 Σοφά λόγια ενός δέντρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgelCSGBtLni-uv26vBiemVPrcsv4J-nfA3vAwN2_4FXAkR0I1l4Huef-8PIJ_njQXHiTP7N1nzEZMJRYKRWU2l6QmKsnNddAjCWGDxQ-EYmfKcM2b7rCZkmm76CbI5uZBQDWZlpcol_Ng/s1600/surrealism_4b7ce3490cf86_hires.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="510" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgelCSGBtLni-uv26vBiemVPrcsv4J-nfA3vAwN2_4FXAkR0I1l4Huef-8PIJ_njQXHiTP7N1nzEZMJRYKRWU2l6QmKsnNddAjCWGDxQ-EYmfKcM2b7rCZkmm76CbI5uZBQDWZlpcol_Ng/s640/surrealism_4b7ce3490cf86_hires.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-family: Calibri; font-size: 26px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-size: 18px; letter-spacing: 0px;"> </span><span style="font-size: 18px; letter-spacing: 0px;"> </span><span style="font-size: 18px; letter-spacing: 0px;">Κρίση εμπισοσύνης. Κρίση αυτοεκτίμησης. Πρώτιστα, κρίση ηθική! Η οικονομική κρίση πέρα απ’ όλα τα άλλα, ανέδειξε την αδυναμία των ανθρώπων να δείξουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους.</span><span style="font-size: 18px; letter-spacing: 0px;"> </span></div>
<div style="font-family: Calibri; font-size: 18px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"></span></div>
<a name='more'></a> Νιώθω ευλογημένος κάθε φορά που σκέφτομαι ότι έχω την τύχη να συζητάω με φίλους και γνωστούς που κατάφεραν να ξεπεράσουν κάθε είδους δυσκολία και να κάνουν την ανατροπή. Γεμίζω ελπίδα. Αισιοδοξώ. Πώς τα κατάφεραν; <br />
<div style="font-family: Calibri; font-size: 18px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Αρκεί μια ιδέα, έξυπνες σκέψεις, θέληση, όραμα μα κυρίως τα κότσια να ρισκάρεις. Γιατί φοβόμαστε το ρίσκο; Έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι είμαστε παρατηρητές στην ζωή, δεν τολμάμε. Η πλάνη στην οποία έχουμε περιέλθει έχει τη μορφή της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν εξαρτάται από εμάς. Ενισχύει λοιπόν την προσωπική αδράνεια και αβουλία.</span></div>
<div style="font-family: Calibri; font-size: 18px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Αυτοκυριαρχία; Άγνωστη λέξη στο λεξικό της ζωής μας εφόσον καθημερινά ο φόβος διαγράφει λέξεις-κλειδιά στην λύση του προσωπικού μας μυστηρίου. Δεν θέλω να γίνω συγκεκριμένος καθώς φοβάμαι ότι ο καθένας περνάει τον προσωπικό του γολγοθά, έχει μια ιστορία να μοιραστεί, ένα παράπονο, μια αλήθεια…Τη δική του αλήθεια.</span></div>
<div style="font-family: Calibri; font-size: 18px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Σαφέστατα ο καθένας από εμάς έχοντας γνώση της μοναδικότητας του αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο. Ο Γιώργος, ο Κώστας, η Μαρία, η Ελένη, μιλάνε αντικειμενικά μέσα από τη δική τους υποκειμενικότητα. Αντίστοιχα τα ίδια πρόσωπα κρίνουν με διαφορετικό τρόπο περιστατικά στη ζωή τους. </span></div>
<div style="font-family: Calibri; font-size: 18px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="font-size: 22px; letter-spacing: 0px;"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px;">Τις προάλλες, έτυχε να ρίξω μια ματιά σε απόσπασμα από βιβλίο του σπουδαίου συγγραφέα Hermann Hesse. Συνοπτικά, προσπαθώντας να μην παραλείψω κάτι σημαντικό συγκράτησα το παρακάτω κείμενο: "Για μένα τα δέντρα υπήρξαν πάντα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες. Τα σέβομαι όταν ζουν σε οικογένειες και φυλές, σε δάση και άλση. Και ακόμη περισσότερο τα σέβομαι όταν στέκονται μόνα τους. Είναι σαν τα μοναχικά άτομα. Όχι σαν τους ερημίτες που έχουν αποσυρθεί μακριά για να κρύψουν κάποια αδυναμία τους , αλλά σαν τα υπέροχα μοναχικά άτομα, όπως ήταν ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.</span><span style="font-size: 11px; letter-spacing: 0px;"> </span><span style="letter-spacing: 0.0px;">To δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου, μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι ζωή από την αιώνια ζωή. Όταν απογοητευόμαστε και δεν μπορούμε να αντέξουμε τη ζωή μας, τότε το δέντρο έχει κάτι να μας πει: Σταθείτε! Κοιτάξτε εμένα! Το σπίτι είναι μέσα σας, αλλιώς δεν είναι πουθενά.'' </span></div>
<br />
<div style="font-family: Calibri; font-size: 18px; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"> Πέρασαν μέρες και τα λόγια αυτά ηχούν ακόμα μέσα μου…</span></div>
<div>
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><br /></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-9058920296592031152013-12-01T06:09:00.002-08:002013-12-01T06:19:59.398-08:00Πόσο κοστίζει μια ιδέα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjCpmSGnKo3NF75dPF5lcYjCpjG76UHzZjg4Bx9pPofzt3b6Mw_vELfqz7g6rRyzPIigEC5pVqQcxOZxgA5t6rthlYxKid4Ux8l46_0sCDfH7P42OeElS4lNQL9KV9C2uSqUZVzfa0-eI/s1600/Isabel-Reitemeyer-Collage-Eyes.gif.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjCpmSGnKo3NF75dPF5lcYjCpjG76UHzZjg4Bx9pPofzt3b6Mw_vELfqz7g6rRyzPIigEC5pVqQcxOZxgA5t6rthlYxKid4Ux8l46_0sCDfH7P42OeElS4lNQL9KV9C2uSqUZVzfa0-eI/s640/Isabel-Reitemeyer-Collage-Eyes.gif.png" width="522" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;">
<span style="font-size: large;">…γράφει ο Γιάννης Κωνσταντινούδης</span></div>
<div style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;">
<span style="font-size: 12px;"> </span><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: large; text-align: justify;"> <span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Η ιδέα κατευθύνει τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος την ιδέα; </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Σκέψου λίγο..Πόσο αίμα πρέπει να χυθεί για να ριζώσει μια ιδέα; Πόσες ανθρώπινες ζωές πρέπει να χαθούν για να εδραιωθεί αυτή η ιδέα;Είναι μια ιδέα ικανή να απορροφήσει την ιδιαιτερότητα ενός ατόμου,κάνοντας το άτομο αυτό άβουλο στρατιώτη της,με σκοπό την διαδοσή της;Κατά πόσο μια πεφωτισμένη αυθεντία μπορεί να καπιλευτεί μια ιδέα με σκοτεινές επιδιώξεις;Τι είναι η ΙΔΕΑ τελωσπάντων;</span></div>
<div style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"></span></div>
<a name='more'></a><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Η <b>ιδέα</b> ορίζεται στο λεξικό ως κάθε παράσταση που σχηματίζεται από τη νόηση. Στην καθημερινή της χρήση η λέξη ιδέα υπονοεί κάθε τι που έχουμε στο νου μας για την υποδήλωση οποιουδήποτε αντικειμένου της σκέψης. Με αυτό τον τρόπο δεν ξεχωρίζει όμως από την έννοια της σκέψης.Η λέξη ιδέα χρησιμοποιείται για να ονομάσει μια νοητική λειτουργία του ανθρώπου. Η διαφορά από τη σκέψη είναι ότι η σκέψη αποτελεί μία αυθόρμητη λειτουργία του εγκεφάλου και είναι ακατέργαστη. Η ιδέα αποτελεί το προϊόν επεξεργασίας πολλών σκέψεων για αρκετό χρόνο.Η σκέψη παρέχει μία τάση επεξεργασίας των προβλημάτων μας, ενώ η ιδέα αποτελεί την ολοκληρωμένη λύση που έχει παραχθεί ύστερα από κόπο και επεξεργασία των σκέψεών μας.H σκέψη όπως και η ιδέα μπορεί να είναι λογική ή παράλογη. Δηλαδή, η δημιουργία της σκέψης και η παραγωγή της ιδέας μπορεί να βασίζονται είτε σε λογικές είτε σε παράλογες νοητικές λειτουργίες. Η ιδέα και η σκέψη μπορούν να διαδοθούν με την επικοινωνία των ανθρώπων, δίχως να χρειάζεται να τις παράγει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά.Οι ιδέες παράγονται από τη σκέψη. Αλλά και αυτές με τη σειρά τους καθορίζουν τον τρόπο σκέψης. Ο τρόπος σκέψης καθορίζει τους στόχους που έχει ο καθένας στη ζωή του και τις επιλογές του.Άρα οι ιδέες παρόλο που είναι άυλες, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που ζούμε.</span><br />
<div style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Αρχικά λοιπόν, ο όρος «ιδέα» σήμαινε τη θέαση του κόσμου διά μέσου των αισθήσεων. Στη συνέχεια, ο όρος δηλώνει μια περισσότερο προσεκτική θεώρηση τής εξωτερικής εμφάνισης τού κόσμου (τού σχήματος, τής μορφής του) και, ακολούθως, της εσώτερης υφής του — της ουσίας του.Το μεγαλύτερο πρόβλημα εγγείται στην ίδια την φύση της ιδέας.Στο ότι ακριβώς είναι δύσκολο να οριοθετήσεις κάτι το άυλο.Έτσι λοιπόν συμβαίνει κάποιες ιδέες -όπως και οι ιδεολογίες κατ επέκταση- να περιέχουν τεμνόμενα,κοινά στοιχεία χωρίς να έχουν συνολικά και πρακτικά καμιά σχέση μεταξύ τους.Στον ιδεατό κόσμο του τόπου και του χρόνου δεν υπάρχει ενότητα χωρίς πολλαπλότητα, τίποτα δεν παραμένει, τίποτα δεν είναι τέλειο στο είδος του, αν και τα πάντα μας μιλούν για τελειότητα-όχι όμως δική τους.Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ιδέας είναι η ανάγκη για εξάπλωση και επιβολή.Έτσι η ΙΔΕΑ φροντίζει να στρατολογήσει τα άτομα (possesion) για να εξαπλωθεί.Η διαδικασία της στρατολόγησης παραμένει ενα μυστήριο.Τα άτομα επιλέγουν να ακολουθήσουν τις ιδέες η το ανάποδο;</span></div>
<div style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Οι διάφορες ιδέες πολιτικές,κοινωνικές,πολιτισμικές φωλιάζουν στον εγκεφαλό των ανθρώπων.Ως γνωστόν , ο ανθρωπος χρησιμοποιεί,απο βιολογικη αποψη, μόνο το 1%(δεν ισχύει καθολικά..).Είναι επομένως εύκολο να ξεγελαστεί ένα τόσο περιορισμένο εργαλείο.Είναι πανεύκολο να φανατιστεί το ατομο.Βρίσκοντας καταφύγιο ασφάλειας στους οπαδούς της ιδεολογίας που ακολουθεί είναι πανέτοιμο να κυνηγήσει,να κατεστρέψει να αφανίσει με μένος οτιδήποτε αποτελέσει τροχοπέδη στην διάδοση της ιδέας "του".Είναι ο αυτός ο ποδοσφαιρικός φανατισμός ,η κομματική ταύτιση η οποία μαστίζει και παίρνει αλλα τόσο προσωπεία που δυσκολεύεσαι να το αντιληφθείς.Πονάει,αλλά είναι μέχρι να το καταλάβεις.Άσε στην άκρη τα συμφέροντα και τα παιχνίδια που παίζονται...Χάνεις τον εαυτό σου,και τόσο ακριβώς κοστίζει μια ιδέα.</span></div>
<div style="min-height: 14px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> </span></div>
<div style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Μήπως τελικά ο άνθρωπος έβαλε τις "ιδεολογίες" του πάνω από τον ίδιο και τους γύρω του;Έγινε δούλος στο ίδιο του το κατασκεύασμα... </span></div>
<div style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px; min-height: 14px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">"Nothing violates this nature,</span></div>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<div style="margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">the nature violates you"</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-3691963307618581522013-12-01T06:09:00.001-08:002013-12-01T06:19:22.144-08:00Φόλς αλάρμ - ξυπνητήρι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi04HpKO-OaBLmnSbk71pXqwKvl2Z9omrDWxozT7XbRx5wBdR11rbHw4vn-DIJYJou7_Y4umI1yUIK2hsTg35bG0S03q48thhzoqzSV19GDOSL0epAriTtvcY1d3Ntts1Kgnac6QYU22YM/s1600/1472355_10202610780420587_396944668_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="444" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi04HpKO-OaBLmnSbk71pXqwKvl2Z9omrDWxozT7XbRx5wBdR11rbHw4vn-DIJYJou7_Y4umI1yUIK2hsTg35bG0S03q48thhzoqzSV19GDOSL0epAriTtvcY1d3Ntts1Kgnac6QYU22YM/s640/1472355_10202610780420587_396944668_n.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει η Έφη Παλιοτζήκα</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; line-height: 17px; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><span style="color: #333333;"> </span><span style="color: #666666;">Μερικές φορές ξυπνάω πριν το ξυπνητήρι. Άλλες φορές το </span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; line-height: 17px; white-space: pre-wrap;"><span style="color: #666666; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">ρίχνω στον καιρό, τη μια πολλή ζέστη, την άλλη πολύ κρύο. Άλλες φορές το ρίχνω στο άγχος, πρέπει να διαβάσω, να προλάβω, να μην αργήσω, πρέπει να ζήσω.</span></span></div>
<a name='more'></a><div style="text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Κάποτε με δικαιολόγησα, πως έτσι ζω τη μέρα μου καλύτερα. Κι όταν με λίγο ύπνο τα μάτια μου πάλι από μόνα τους ανοίγουν, το ρίχνω το φταίξιμο στον καφέ, στο φαί ή στην αρρώστια. Ακόμα και όταν με ξυπνά ένας θόρυβος ξέρω πως δεν ήταν αίτιο αλλά αφορμή να αφήσω το κρεβάτι. Δεν βλέπω την ώρα να σε δω, έλεγα κάποτε. Τώρα δεν λέω τίποτα. Κοιτώ το ξυπνητήρι να απορεί που δεν το αφήνω να κάνει τη δουλειά του σωστά. Και όπως ξύπνησα ένα πρωί, κατάλαβα τι φοβάμαι κ ξυπνάω τόσο νωρίς. . Φοβάμαι μην χάσω λεπτό της φυλακής μου, γιατί στον ύπνο μου ξεχνάω μερικές φορές αυτά που έρχεται να μου θυμίσει το ξυπνητήρι. . Όχι, δεν θα του δώσω αυτή την ικανοποίηση. Ξυπνάω και το περιμένω να χτυπήσει για να του δείξω πως δεν φοβάμαι το χρόνο.. . Τους ανθρώπους φοβάμαι.</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-63990157920331866912013-11-17T08:00:00.000-08:002013-11-18T03:44:31.831-08:00Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmNW8k7aMjcQ6fuS9lfOQDBaK6w3RUw22x6w51b1mMlvwozGf4EISWaU6iatKdk1UXpYrOAqK_oScRWEEVgCe_h1L7cf-M529a9rjrqI90mr11PA2d4AR7g8EDH13dB2FxTuP_EUsoavw/s1600/522023_532659093490339_397135388_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmNW8k7aMjcQ6fuS9lfOQDBaK6w3RUw22x6w51b1mMlvwozGf4EISWaU6iatKdk1UXpYrOAqK_oScRWEEVgCe_h1L7cf-M529a9rjrqI90mr11PA2d4AR7g8EDH13dB2FxTuP_EUsoavw/s640/522023_532659093490339_397135388_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
ΤΕΥΧΟΣ 9<br />
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_562.html">Αυτοανοσία</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <span style="background-color: white; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6810.html">Σκέψεις και προβληματισμοί σχετικά με την </a></span></span></b><br />
<span style="background-color: white; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6810.html"><b><span style="font-size: large;"> ομοφυλοφιλία/Με αφορμή τη ταινία "Η ζωή </span></b></a></span><br />
<span style="background-color: white; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6810.html"><b><span style="font-size: large;"> της Αντέλ"</span></b></a></span><br />
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_935.html">Ο δρόμος της εκδίκησης </a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/street-fashion-part-iii.html">street fashion part 3 </a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8418.html"> Επιλογή</a></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <span style="background-color: white; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6628.html">ΜΙΚΕΛΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΒΡΟΝΤΑΚΗΔΕΣ</a></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <span style="background-color: white; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_4353.html">ΒΙΑ-στική οικογένεια</a></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <span style="background-color: white; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/ego-1.html">Ego[μέρος 1ο]</a></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <span style="background-color: white; font-family: 'Courier New', Courier, FreeMono, monospace;"><a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/blog-post_17.html">Δίνω-Παραδίνω-Παραδίνομαι</a></span></span></b><br />
<b><span style="font-size: large;">> <a href="http://an8rwpakos.blogspot.gr/2013/11/17.html">Εδώ Πολυτεχνείο</a> </span></b></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-66738293667853539752013-11-17T07:29:00.001-08:002013-11-17T07:33:15.958-08:00Αυτοανοσία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; font-size: 18px;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr_-58yyucwR6HU2ynMGSGHVba8AispkfuMYNB8MG57NQ19MhCVG37CxNVgl1aE9JdBYVYI4DOsuAvHnUYDM1CCxqUlAUba_CR5QRBSOP2-PYA4vMUOmgsUVSNCOX8xIr1nb20Yy132oE/s1600/tumblr_mc73q783JY1ro74x3o9_r1_1280.jpeg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr_-58yyucwR6HU2ynMGSGHVba8AispkfuMYNB8MG57NQ19MhCVG37CxNVgl1aE9JdBYVYI4DOsuAvHnUYDM1CCxqUlAUba_CR5QRBSOP2-PYA4vMUOmgsUVSNCOX8xIr1nb20Yy132oE/s640/tumblr_mc73q783JY1ro74x3o9_r1_1280.jpeg.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: Helvetica; font-size: 18px;"> </span><span style="color: #666666;"><span style="background-color: white; font-family: Helvetica; font-size: 18px;"> </span><span style="background-color: white;"><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;">Αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, αυτοαντίληψη, αυτάρκεια. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε με σκοπό αυτό το "αυτο-". Κάπου στη πορεία το χάνουμε. Δε ξέρω όμως αν εμείς το πετάμε ή φεύγει από μόνο του. Σίγουρα όμως καθώς τα χρόνια περνούν αναλογιζόμαστε πόσο "αυτο-ολοκληρωμένοι" υπήρξαμε κάποτε και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο είναι να ξανά υπάρξουμε. Όλη αυτή η δύναμη που πηγάζει από τον εαυτό μας κρύβεται στα έγκατα ενός κορμιού που αναζητάει μια εξέλιξη. Τις περισσότερες φορές σκουριάζει και μένουμε μόνοι παλεύοντας να στριμώξουμε αυτά τα τέσσερα γράμματα σε όποια λέξη βρούμε. </span></span></span></div>
<a name='more'></a><span style="color: #666666;"><br /></span>
<div style="background-color: white; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Μα τι στο καλό είναι ο εαυτός μόνος του; Ούτως ή άλλως και ο ίδιος για να φτιαχτεί χρειάζονται τόσα κομμάτια. Κι αυτά τα κομμάτια με τη σειρά τους ανολοκλήρωτα είναι. Όλα πάνω μας παρακαλούν για μια ένωση και εμείς κοιτάμε πως θα ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας μόνοι. Μόνος. Τι πάει να πει μόνος; Μοναξιά είναι αυτή η στάσιμη κατάσταση του μυαλού, της ψυχής και του σώματος. Καμία φορά ίσως και να είναι η πιο εγωιστική συμπεριφορά του ανθρώπου. Αυτή η μανία του να δουν μόνο τα δικά του μάτια αυτό που βλέπει. Να ακούσει μονάχος αυτή την θορυβώδη σιωπή. </span></div>
<div style="background-color: white; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Είναι όμως η μοναξιά ικανή να καλλιεργήσει αυτό το "αυτο" που ψάχνουμε; Ίσως ναι, μόνο που τώρα βουτάμε στο σκοτάδι. Αυτοκαταστροφή. Και μετά ξανά αυτοδημιουργία. Περνάει ο καιρός και το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να αλλάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Το χειρότερο είναι ότι συνεχώς χρησιμοποιούμε τη δικαιολογία του « τα βρίσκω με τον εαυτό μου», μη συνειδητοποιώντας ότι ο εαυτός μας είναι αυτός που μας εκτιμάει περισσότερο από όλους. Είναι ο μοναδικός που δε χρειάζεται προσπάθεια για να τον κατακτήσουμε. Είναι ο μοναδικός που με ένα απλό νέο ξύπνημα μπορεί να σταματήσει να μας κρατάει κακία. Που είναι οι άλλοι όμως; Γιατί εγώ νομίζω ότι σε αυτό τον κόσμο δεν είμαι μόνη. Που είναι όλοι αυτοί που θα δουν τον εαυτό μου και μαζί με αυτόν την αντίληψη, την πεποίθηση και την εκτίμηση μου για αυτόν; Να μην έρθουν όμως και να μου πουν ότι αυτό το κάνω λάθος αλλά να με πάρουν από το χέρι και να μου πουν «έλα αυτό να το κάνουμε μαζί».</span></div>
<div style="background-color: white; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Υπάρχει άραγε μια πρόθεση ικανή να μας χωρέσει όλους; Όλους όλους. Μια πρόθεση που όταν μπαίνει στο στόμα μας να πνιγόμαστε από τη διαφορετικότητα που θα την περιβάλλει. Να μπορούσε να σπάσει όλες τις λέξεις και να τις ξανακολλήσει με την ίδια μέσα. Όχι το "συν" της συγκέντρωσης ούτε το "μάζα" της μαζοποίησης. Ένα "μαζί". Παλεύουμε με τα άσχημα και τα δύσκολα και δε σκεφτήκαμε ποτέ ότι μπορεί να τίθεται θέμα πρόθεσης. Μερικών μονάχα γραμμάτων. Όπως το "μαζί" της λέξης "μαζιθατηβρουμετηνακρη". </span></div>
<div style="background-color: white; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"> Μεγάλη μέρα η σημερινή. Οι γνώσεις μου όμως είναι πολύ λίγες για να γράψω κάτι γι'αυτήν. Όχι γιατί στερούμαι ιστορίας αλλά διότι για τα γεγονότα που είναι τόσο πρόσφατα αν δε τα έχεις ζήσει μη λες πολλά. Άσε αυτούς που ξέρουν να μιλάνε. Σε προετοιμάζω γιατί σε λίγο καιρό θα έρθει η σειρά σου να μιλήσεις γι'αυτά που ζεις τώρα. Κράτα δυνάμεις. Το μόνο που θα παραθέσω λοιπόν από ό,τι νέο διάβασα σήμερα είναι « Το Πολυτεχνείο ζει. Εμείς; ».</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-58441598584557326392013-11-17T07:26:00.000-08:002014-02-09T10:20:14.127-08:00Σκέψεις και προβληματισμοί σχετικά με την ομοφυλοφιλία / Με αφορμή την
ταινία "Η ζωή της Αντέλ"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzxYee4hhUYmcKtYd83b75eXqy2uh5ZxsgPNVqifEcPTmdYN_QLUmDdQyNCpslNiUdrE3S97ueOFx45mxdV9RcuBfMBUv1dXCkLhppefi6u5kpl3uj_yPtTNGmCKDswlzm3FWcF46PBAM/s1600/tumblr_mvysmarIIw1sftt6xo1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzxYee4hhUYmcKtYd83b75eXqy2uh5ZxsgPNVqifEcPTmdYN_QLUmDdQyNCpslNiUdrE3S97ueOFx45mxdV9RcuBfMBUv1dXCkLhppefi6u5kpl3uj_yPtTNGmCKDswlzm3FWcF46PBAM/s640/tumblr_mvysmarIIw1sftt6xo1_500.jpg" width="640"></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"><span style="font-size: 12px;"> </span><span style="font-size: large;">Είναι σκόπιμο προτού αναφερθούμε στο περιεχόμενο της ταινίας να θέσουμε το ερώτημα: πώς η ετεροφυλοφιλία έφτασε να αποτελεί μια αντικειμενική πραγματικότητα στις σημερινές κοινωνίες, πώς έφτασε να εκλαμβάνεται, δηλαδή, ως κάτι φυσικό και δεδομένο; Με τη συνηθισμένη διάθεση μου να αμφισβητήσω το αυτονόητο διερωτώμαι σε ένα δεύτερο επίπεδο, υπάρχει κάτι σε τελική ανάλυση που αποτελεί δημιούργημα εκ'φύσεως μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία ή όλα είναι προϊόντα ιστορικών και κοινωνικών διεργασιών; </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Η ταινία πραγματεύεται τη ζωή μιας 15χρονης, της Αντέλ, που αναζητά τη σεξουαλική της ταυτότητα. Σταθμό σε τούτη την αναζήτηση αποτελεί η συνάντηση της με την Έμμα, το κορίτσι με τα μπλε μαλλιά- μεγαλύτερη της, φοιτήτρια καλών τεχνών, λεσβία. Η Αντέλ ενδίδει στη σεξουαλική της ορμή, όχι εύκολα καθώς προσπαθεί αρχικά να ορίσει τον ευατό της μένοντας πιστή στα σεξουαλικά πρότυπα που επιβάλλει η κοινωνία κι έτσι κάνει μια εφήμερη σχέση, που γρήγορα ανακαλύπτει ότι δεν την γεμίζει. Η αδιάφορη καθημερινότητα της φαίνεται να αποκτά νόημα με το που μπαίνει στη ζωή της η Έμμα και παραδίδεται γεμάτη πάθος και δίχως αναστολές σε μια σχέση που τη σημαδεύει. Οι μεγάλες σε διάρκεια ερωτικές σκηνές της ταινίας είναι πιθανό να σοκάρουν ένα ανώριμο, ίσως συντηρητικό, κοινό και σίγουρα πολλοί θα κάνουν λόγο για soft πορνό. </span></span><br>
<a name="more"></a></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="letter-spacing: 0.0px;"> Η ταινία, συνειδητά ή ασυνείδητα, αναπαράγει κάποια στερεότυπα, όπως για παράδειγμα το ότι η "συνειδητοποιημένη" λεσβία είναι φοιτήτρια καλών τεχνών. Μια νέα με έντονες καλλιτεχνικές τάσεις, με ιδιαίτερο στυλ και φιλοσοφικές ανησυχίες. Επίσης σε πολλές κριτικές γράφτηκε ότι η ταινία δε στέκεται σε στερεότυπα όσον αφορά τις ομοφυλόφιλες σχέσεις -"τα κορίτσια ως ελεύθερα πνεύματα που απλά περνούν καλά μαζί". Πράγματι, μπορεί να μην το κάνει αυτό, ωστόσο, ο σκηνοθέτης χτίζοντας αυτή τη λεσβιακή σχέση αναπαράγει επακριβώς το κλασικό ετεροφυλοφιλικό στερεοτυπικό σχήμα μιας σχέσης. Είναι ξεκάθαρο πως η Αντέλ παίζει το ρόλο της γυναίκας-τρυφερή, ευαίσθητη, αδύναμη συναισθηματικά, φροντίζει για τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα- ενώ η Έμμα -αποφασισμένη, καλλιεργημένη πνευματικά, έμπειρη σεξουαλικά, προσδίδει το αίσθημα της ασφάλειας- αναλαμβάνει το ρόλο του άντρα [επαναλαμβάνω για να προλάβω ενδεχόμενους χαρακτηρισμούς, </span><span style="letter-spacing: 0.0px; text-decoration: underline;">στερεοτυπικό</span><span style="letter-spacing: 0.0px;"> σχήμα - όχι προσωπική μου άποψη]. Την ίδια στιγμή, δηλαδή, που βλέπουμε μια ομοφυλόφιλη σχέση, κάτι που θα περίμενε κανείς να συνεπάγεται και διαφορετικούς κοινωνικούς ρόλους, ρόλους μεταξύ των φύλων, αυτό που τελικά βλέπουμε είναι οι ίδιοι ρόλοι, όπως τους ξέρουμε, ο ρόλος της γυναίκας και ο ρόλος του άντρα. Αυτό, από την άλλη, μπορεί να γίνεται σκόπιμα, θέλοντας να δείξει πως τελικά σημασία δεν έχει αν είναι κανείς ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος, αφού και στις δυο περιπτώσεις απαιτούνται τα ίδια ακριβώς πράγματα για να υπάρξει μια σχέση -αφοσίωση, αγάπη, πάθος κλπ- και επιπλέον η απιστία είναι κάτι που πληγώνει σε κάθε περίπτωση. Από μόνο του όμως αυτό δεν μας λέει τίποτα, σαφώς και απαιτούνται τα ίδια πράγματα [σε γενικές γραμμές] σε μια σχέση και σαφώς τα συναισθήματα που βιώνουμε είναι δυνάμει τα ίδια. Σημασία έχει πρωτίστως ο τρόπος που ο καθένας από εμάς βιώνει μια οποιαδήποτε σχέση και ο τρόπος αυτός διαφέρει. Επομένως, ο θεατής έχει την αίσθηση, ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων, πως βλέπει μια ιστορία πάθους στην οποία θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής, είτε ως ένα ετεροφυλοφιλικό πάθος είτε ως ομοφυλοφιλικό. </span></span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Το βασικό ερώτημα που μου προέκυψε παρακολουθώντας την ταινία είναι αυτό που θέσαμε στην αρχή, το οποίο μπορούμε να επαναλάβουμε κάπως διαφορετικά. Ήταν πάντα και σε όλες τις κοινωνίες η ετεροφυλοφιλία κάτι που ο κοινός νους θεωρούσε φυσικό και δεδομένο; Αν το ψάξει κανείς θα ανακαλύψει πως όχι. Υπάρχουν κοινωνίες μέσα στη μακρά ανθρώπινη ιστορία, στις οποίες ομοφυλοφιλία και ετεροφυλοφιλία θεωρούνταν εξίσου φυσικά και δεδομένα, νόμιμα και αποδεκτά. Οι κοινωνίες αυτές ιστορικά είναι: η κοινωνία της αρχαίας Ελλάδας και η κοινωνία της Ιαπωνιας, στην οποια οι ομοφυλοφιλικές πράξεις μεταξύ ενηλίκων (13) είναι αποδεκτές. </span></span><span style="font-size: large; letter-spacing: 0px;">Ας δούμε την κοινωνία της αρχαίας Αθήνας, όπου η ομοφυλοφιλία ήταν αναγνωρισμένη, νόμιμη, ευρύτερα διαδεδομένη. Μάλιστα το να πάει ένας άντρας με έναν άλλο όταν στρατοπέδευαν κάπου θεωρούταν κάτι πολύ φυσικό και κάτι που προκαλούσε, κατά κάποιον τρόπο, την αλληλεγγύη μεταξύ των στρατιωτών. Υπάρχει και μια ιστορία από τα απομνημονεύματα του Σωκράτη που έγραψε ο Ξενοφώντας, όπου διηγείται ένα περιστατικό, όπου ο Σωκράτης είχε κοιμηθεί με τον Αλκιβιάδη και ο Αλκιβιάδης προσβλήθηκε επειδή ο Σωκράτης δεν έκανε κανενός είδους σεξουαλική πράξη μαζί του κι αυτό διότι ο Αλκιβιάδης θεωρείτο ότι ήταν ωραίος και ελκυστικός όχι μόνο για τις γυναίκες αλλά και για τους άντρες. </span></div>
<div style="font-family: 'Times New Roman'; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"><span style="font-size: large;"> Αυτό που θέλω να πω, με αφορμή το πεδίο της σεξουαλικότητας, είναι πως οι ενορμήσεις, τα ένστικτα στον άνθρωπο καθορίζονται κοινωνικο-πολιτισμικά και όχι βιολογικά όπως στα ζώα. Δεν το λέω εγώ, το λενε οι Μπέργκερ και Λούκμαν στο βιβλίο τους <i>Η κοινωνική κατασκευή της πραγματικότητας, </i>ένα από τα πέντε σημαντικότερα βιβλία κοινωνιολογίας του προηγούμενου αιώνα. Αυτό που μας λένε ακριβώς είναι ότι τα ένστικτα στον άνθρωπο είναι υποαναπτυγμένα, δηλαδή το αντικείμενο που έχουν αυτά τα ένστικτα και ο τρόπος ικανοποίησης τους δεν είναι δεδομένα. Στο πεδίο της σεξουαλικότητας το βλέπουμε έντονα αυτό. Έχει ειπωθεί ότι ο άνθρωπος στο σεξ είναι ικανός για τα πάντα. Από μια ψυχαναλυτική ματιά, ο Φρόιντ μας λέει κάτι παρόμοιο, ότι ο άνθρωπος από τη στιγμή της γέννησης του είναι ένα πανσεξουαλικό ον. Τα ανθρώπινα όντα μας λέει ο Φρόιντ είναι πανσεξουαλικά, μπορούν να έλκονται και να έχουν σεξουαλική επαφή με κάθε πρόσωπο, ίσως και με κάθε αντικείμενο. Συνεπώς, είναι πιο εύστοχο να πούμε πως η σεξουαλική φύση στον άνθρωπο δεν είναι προκαθορισμένη βιολογικά αλλά κοινωνικο-πολιτισμικά και η κάθε κοινωνία ιστορικά, κατασκευάζει το δικό της σεξουαλικό πρότυπο. Το να πασάρεται η ετεροφυλοφιλία ως ο φυσικός κανόνας νομιμοποιεί πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες είναι πολύ πιο εύκολο να γίνουν αποδεκτές αν θεωρηθούν φυσικές και δεδομένες, παρά αν θεωρηθούν ως ιστορικά-κοινωνικά κατασκευάσματα. </span></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2940960830050651999.post-50723729655911588282013-11-17T07:25:00.001-08:002013-11-17T08:39:22.982-08:00 Ο δρόμος της εκδίκησης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiygGN2RsvUIl3BiNNXyWWVwChcoc9CamAUcLUpI2KB4NbY_b45cniugwnG8SIEcbPNNAYN6V0UaXrqP7L1CPLWxYy062DTz5DoulsWPjrC95qhXeHcOL-FYv_zoFi4RoaWD6zsG8IfM-8/s1600/revenge_h_633_451.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="458" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiygGN2RsvUIl3BiNNXyWWVwChcoc9CamAUcLUpI2KB4NbY_b45cniugwnG8SIEcbPNNAYN6V0UaXrqP7L1CPLWxYy062DTz5DoulsWPjrC95qhXeHcOL-FYv_zoFi4RoaWD6zsG8IfM-8/s640/revenge_h_633_451.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: right;"><span style="font-size: large;">…γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης</span></td></tr>
</tbody></table>
<div style="font-family: Calibri; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"> <span style="font-size: large;"> ‘’Βρήκα την ευκαιρία. Κατάφερα λοιπόν να σε εκδικηθώ με τον πιο ικανοποιητικό για εμένα τρόπο. Κατάφερα να διεκδικήσω μια θέση στα συναισθήματα σου, να τα περιγελάσω και στο τέλος να αναταποδώσω στα ίσα ό,τι εσύ πρώτα είχες ξεκινήσει. Έναν άδοξο πόλεμο.’’ </span></span></div>
<a name='more'></a><br />
<div style="font-family: Calibri; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Μα σ’έναν πόλεμο ανέκαθεν ηττούνται και οι δύο πλευρές και κάθε σενάριο περί νίκης, δόξας και τιμής ξεθωριάζει μαζί με τα πτώματα και τους δύσμοιρους παθούντες να ατιμάζουν την ώρα και τη στιγμή ‘’<b>εκείνη</b>’’ της μαύρης κατάρας που περιέπεσε και κατέβαλε την οικογένεια τους.</span></span></div>
<div style="font-family: Calibri; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Κάπως έτσι νιώθεις και εσυ όταν παρασυρόμενος από τη δίψα σου για εκδίκηση οδηγείσαι σε πράξεις που εν τέλει σε αποξενώνουν ολοένα και περισσότερο από τον εαυτό σου. Τόσο οι συνεχείς υποχωρήσεις σε μια σχέση κάθε είδους όσο και η λαχτάρα για εκδίκηση συμβάλλουν στην επερχόμενη καταστροφή σου, μια καταστροφή πάνω απ΄όλα ατομική, ψυχική και ακαθόριστη. Πίστευες καημένε δικαιολογημένα άλλωστε ( λόγω τους αδύναμου χαρακτήρα σου) ότι με αυτό τον τρόπο θα κερδίσεις τη χαμένη σου αξιοπρέπεια, μια λέξη στην οποία δεν έχουμε αποδώσει τελικά το νόημα που της αρμόζει καθώς η αυτοεκτίμηση έχει δώσει τη θέση της σε μια εκθρονισμένη αυτοκυριαρχία. Παραχώρησες κάθε πνευματικό δικαίωμα του εαυτού σου και έγινες έρμαιο ανθρώπων και αποφάσεων. Φλερτάρεις μονάχα με την ιδέα της καχυποψίας, μια καχυποψία ανυπόστατη, θεατρική και κυρίως επιφανειακή με το πρόσχημα του αυτοσεβασμού. </span></span></div>
<div style="font-family: Calibri; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Πόσο σέβεσαι και εκτιμάς τον εαυτό σου όταν αναγκάζεσαι να εναρμονίσεις τη στιγμή ‘<b>’εκείνη</b>’’(κάποια στιγμή) και να την αφομοιώσεις σε μια διαδικασία η οποία προσιδιάζει σε έναν ατέρμονο κύκλο με μικρές παρεμβολές εμφανώς αναγνωρίσιμες στο σημείο εκκίνησης από όπου περνάς κάθε επαναλαμβανόμενη φορά που κάνεις το γύρο του κύκλου ; Προσπαθείς απεγνωσμένα να θυμηθείς αυτή την ριμάδα την αρχή λες και θα σε λυπηθεί και θα σου διδάξει <b>ξανά</b> κάθε στοιχείο αυθορμητισμού. Πρόκειται για τον αυθορμητισμό με τον οποίο ‘’<b>τότε</b>’’ είχες ξεκινήσει…<b>Κάποτε…</b>Και πίστευες ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, έπλαθες χρωματιστά όνειρα και κοιμόσουν ήρεμος, γαλήνιος.</span></span></div>
<div style="font-family: Calibri; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0.0px;"><span style="font-size: large;"> Τώρα όμως με την πρώτη αναμπουμπούλα ψάχνεις τρόπο να εκδικηθείς, τα όνειρα σου δίνουν τη θέση τους στη μοχθηρία του βλέματος σου και στην άκρατη επιθυμία σου να κάνεις κακό. Έγινες ο μισητός ήρωας που αν θυμάσαι παλιότερα απεχθανόσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες.</span></span></div>
<br />
<div style="font-family: Calibri; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
<span style="letter-spacing: 0px;"><span style="font-size: large;"> Τα χρωματιστά <b>όνειρα</b> έγινα πλέον απειλητικοί <b>εφιάλτες</b>… </span></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/10640507307922533600noreply@blogger.com0