17.11.13

ΒΙΑ-στική οικογένεια

...γράφει η Έφη Παλιοτζήκα
ακούω το παιδάκι να φωνάζει. η αγάπη της μητέρας του, γίνεται φωνή, χαστούκια, τραβήγματα και σμπρωξιές. και έτσι περνάνε οι μέρες του. 
τις προάλλες ήθελα να βοηθήσω, να χτυπήσω το κουδούνι, την πόρτα, έστω , τη μητέρα. να σταματήσω τη βία με βία. κάθε πρωί, το παιδί πονάει, κάθε μεσημέρι κλαίει, κάθε βράδυ ουρλιάζει και καταλήγει να κοιμάται με την ελπίδα να μην είναι τίποτα ίδιο με χτες.


στην αρχή, τρόμαζα. ήθελα να δείξω με κάποιο τρόπο  ότι ακούμε, μπας και σταματήσουν. τώρα απλά περιμένω να σταματήσουν οι φωνές. και μετά τα κλάματα. φοβάμαι κάπου στο βάθος ότι μια μέρα θα σταματήσουν για πάντα. η αγάπη γίνεται πόνος, ο πόνος γίνεται κραυγή, που αν την πνίγεις, σε σκοτώνει σιγά σιγά. κάθε είδους αγάπη μπορεί να σκοτώσει.
.
θυμήθηκα κάτι διαφημίσεις που παίζαν ανά περιόδους στην τηλεόραση ” μην κρύβεις την βία, μην φοβάσαι να μιλήσεις ” . διαφημίσεις που σε έκαναν να αναρωτηθείς αν όντως συμβαίνουν όλα αυτά, κάπου πιο πέρα από την Αμερική, την Αφρική και την Ρωσία. όλες αυτές οι σκέψεις διαλύθηκαν μετά από λίγες φορές που κάθισα να ακούσω τον πανικό του μικρού παιδιού που ποτέ ως τώρα δεν έχω δει. γίνομαι και εγώ συνένοχος στην καθημερινή του κόλαση με τη σιωπή μου, συντηρώ το παρανοϊκό βλέμμα της μητέρας του, την δικαίωση που αντλεί κάθε φορά που κανείς δεν αντιδρά στους άρρωστους κανόνες του μικρού της κόσμου. μόνος υπήκοος- σκλάβος το μικρό της παιδί.
.
θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει, και έκλεινε με το συμπέρασμα πως, δεν είναι απαραίτητο όλοι οι πατεράδες να αγαπούν τα παιδιά τους. και πως αυτό συμβαίνει και με τις μητέρες. και πως μερικοί άνθρωποι, αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με τον εαυτό τους, και η ζωή τους γίνεται ακόμα πιο δύσκολη όταν αποκτούν παιδιά, πως τα βλέπουν σαν εχθρούς που τους ρουφάνε τις ελάχιστες στιγμές αληθινής τους ευτυχίας.
.
ακούω πόρτες να κλείνουν με δύναμη, φωνές , κλάματα. αναρωτιέμαι γιατί δεν τρέχω να βοηθήσω. γιατί και οι άλλοι δεν τρέχουν να το σώσουν. γιατί δεν βλέπουμε πιο πέρα απ τους τέσσερίς μας τοίχους, αφού το πρόβλημα μπορεί να βρίσκεται ακριβώς δίπλα από  την πόρτα μας. ο,τι δεν βλέπουμε με τα μάτια μας, δε σημαίνει πως δεν μας αφορά. όταν συγκαλύπτεις ένα έγκλημα είναι λες και επικροτείς αυτόν που το διαπράττει.
.
"δεν μπορώ να περιμένω να σταματήσουν οι φωνές. θα βάλω ωτοασπίδες."
2 notes 



 >19 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής   
    Κακοποίησης

Δεν υπάρχουν σχόλια: